Высокі друк
Высо́кі дру́к.
1) Тэхналогія вытворчасці гравюры, пры якой паверхню друкарскай формы гравіруюць (выразаюць канаўкі). На паверхню валікам альбо тампонам наносіцца фарба, якая не патрапляе ў канаўкі. Да формы прыціскаецца папера, на якой атрымоўваецца адбітак паверхні пакрыты незафарбаванымі лініямі.
Па гэткай тэхналогіі ствараецца дрэварыт, лінагравюра, гравюра на гіпсе, гравюра на картоне і цынкагравюра.
2) У паліграфіі адзін са спосабаў друку, пры якім адбітак друкуецца з формы, якая мае выступаючыя (друкуючыя) і паглыбленыя (прабельныя) элементы. Да пачатку 1990-х найбольш пашыраны спосаб друку кніг, часопісаў і газет, пры якім тэкст набіраўся з літар.