Маўленне: Розніца паміж версіямі
[дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
др робат дадаў: et:Kõne (keeleteadus) |
др робат дадаў: tg:Сухан |
||
Радок 46: | Радок 46: | ||
[[sr:Говор]] |
[[sr:Говор]] |
||
[[sv:Tal (språk)]] |
[[sv:Tal (språk)]] |
||
[[tg:Сухан]] |
|||
[[th:การพูด]] |
[[th:การพูด]] |
||
[[tl:Pagsasalita]] |
[[tl:Pagsasalita]] |
Версія ад 01:38, 13 чэрвеня 2012
Маўленне — канкрэтнае гаварэнне, якое адбываецца ў часе і ўвасоблена ў вуснай ці пісьмовай форме. Адзін з відаў камунікатыўнай дзейнасці чалавека.
Маўленне мае індывідуальны характар, эмацыянальную афарбоўку, адлюстроўвае прафесійнае майстэрства, культуру і інтэлект.
Адрозніваюць знешняе і ўнутранае маўленне. Знешнім лічыцца вуснае (дыялагічнае і маналагічнае) і пісьмовае маўленне. Унутранае маўленне — гэта размова чалавека з самім сабой. Яно не накіравана на зносіны з іншымі людзьмі і фарміруецца на аснове знешняга маўлення ў дзяцей ва ўзросце каля трох гадоў.
Маўленне рэгулюецца, галоўным чынам, левым паўшар'ем галаўнога мозга. Зоны кары, адказныя за разуменне сэнсу маўлення, размешчаны ў скроневай долі. Пры парушэнні іх работы (напрыклад, у выніку інсульту) чалавек траціць здольнасць адрозніваць, пазнаваць словы, у выніку чаго страчваецца і здольнасць да асэнсаванага маўлення. У лобнай долі галаўнога мозга размешчаны вобласці, якія забяспечваюць вымаўленне слоў. Пры іх пашкоджанні чалавек не можа сказаць ніводнага слова, хаця разумее іх сэнс.
Літаратура
- Выгонная Л. Маўленне // БЭ ў 18 т. Т. 10. Мн., 2000.