Слабае ўзаемадзеянне: Розніца паміж версіямі
[недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
Няма тлумачэння праўкі |
др r2.5.2) (робат змяніў: oc:Fòrça nucleara febla, pt:Força fraca, tl:Interaksiyong mahina |
||
Радок 53: | Радок 53: | ||
[[nl:Zwakke kernkracht]] |
[[nl:Zwakke kernkracht]] |
||
[[no:Svak kjernekraft]] |
[[no:Svak kjernekraft]] |
||
[[oc: |
[[oc:Fòrça nucleara febla]] |
||
[[pl:Oddziaływanie słabe]] |
[[pl:Oddziaływanie słabe]] |
||
[[pt:Força |
[[pt:Força fraca]] |
||
[[ro:Interacțiunea slabă]] |
[[ro:Interacțiunea slabă]] |
||
[[ru:Слабое взаимодействие]] |
[[ru:Слабое взаимодействие]] |
||
Радок 67: | Радок 67: | ||
[[sv:Svag växelverkan]] |
[[sv:Svag växelverkan]] |
||
[[th:อันตรกิริยาอย่างอ่อน]] |
[[th:อันตรกิริยาอย่างอ่อน]] |
||
[[tl: |
[[tl:Interaksiyong mahina]] |
||
[[tr:Zayıf nükleer kuvvet]] |
[[tr:Zayıf nükleer kuvvet]] |
||
[[uk:Слабка взаємодія]] |
[[uk:Слабка взаємодія]] |
Версія ад 11:18, 15 лістапада 2011
Слабо́е ўзаемадзе́янне, ці слабо́е я́дзернае ўзаемадзе́янне — адно з чатырох фундаментальных узаемадзенняў у прыродзе. Яно з'яўляецца адказным, у прыватнасці, за бэта-распад ядра. Гэтае ўзаемадзеянне называецца слабым, паколькі два іншыя узаемадзеянні, істотныя для ядзернай фізікі (моцнае і электрамагнітнае), характарызуюцца значна большай інтэнсіўнасцю. Аднак яно значна мацнейшае за чацьвёртае з фундаментальных узаемадзеянняў, гравітацыйнага. Слабое ўзаемадзеянне з'яўляецца кароткадзейным — яно праяўляецца на адлегласцях, значна меншых за памеры атамнага ядра (характэрны радыус узаемадзеяння 10−18 м). Стандартная мадэль фізікі элементарных часціц апісвае электрамагнітнае ўзаемадзеянне і слабое ўзаемадзеянне як розныя кірункі адзінага электраслабога ўзаемадзеяння, тэорыю якога распрацавалі каля 1968 года Шэлдан Глэшаў, Абдус Салам і Стывен Вайнберг. За гэтую работу яны атрымалі Нобэлеўскую прэмію па фізіцы за 1979 год.
Спасылкі
- Griffiths, David J. (1987) Introduction to Elementary Particles, Wiley, John & Sons, Inc. ISBN 0-471-60386-4
- A. Lesov. The Weak Force: From Fermi to Feynman. — Thesis, University of South Carolina, 2009.