Уільям Фейрберн
Уільям Фейрберн | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||
|
|||||||
|
|||||||
Нараджэнне |
19 лютага 1789[1][2][…] |
||||||
Смерць |
18 жніўня 1874[1][2][…] (85 гадоў) |
||||||
Бацька | Andrew Fairbairn[d][4] | ||||||
Маці | Margaret Henderson[d][4] | ||||||
Жонка | Dorothy Mar[d][5] | ||||||
Дзеці | unknown son Fairbairn[d][4], unknown son Fairbairn[d][4], unknown daughter Fairbairn[d][4], Anne Fairbairn[d][4], Thomas Fairbairn[d][4], William Andrew Fairbairn[d][4], Peter Fairbairn[d][4], George Fairbairn[d][4] і Adam Henderson Fairbairn[d][4] | ||||||
Член у | |||||||
Адукацыя | |||||||
Дзейнасць | civil engineering studies[d][6] і naval architecture[d][6] | ||||||
Узнагароды |
член Лонданскага каралеўскага таварыства[d] Каралеўскі медаль[d] (1860) Бэйкераўская лекцыя[d] (1860) |
||||||
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Сэр Уільям Фейрберн (англ.: William Fairbairn; 19 лютага 1789—18 жніўня 1874) — шатландскі інжынер і прамысловы дзеяч.
Біяграфія
[правіць | правіць зыходнік]Нарадзіўся 19 лютага 1789 года шатландскім горадзе Келса ў сям’і фермера.
У раннім узросце праявіў цікавасць да механікі, служыў вучнем слесара-рамонтніка ў Ньюкасл-апан-Тайне, дзе пасябраваў з Джорджам Стэфенсанам. У 1813 годзе пераехаў у Манчэстэр і працаваў у інжынераў Адам Паркінсана і Томаса Х’юза. У 1817 годзе заснаваў сумесна з Джэймсам Лілі кампанію па вытворчасці млынавага абсталявання Fairbairn and Lillie Engine Makers.
Вучыўся і працаваў у інстытуце Institution of Civil Engineers. У 1820-х—1830-х гадах разам з матэматыкам і інжынерам Ітанам Ходжкінсанам займаўся пытаннямі аптымальнага сячэння жалезных бэлек, якія выкарыстоўваліся пры будаўніцтве моста Water Street на чыгунцы Ліверпуль—Манчэстэр. У 1840-х гадах працаваў разам з інжынерам-чыгуначнікам Робертам Стэфенсанам, сынам сябра яго маладосці Джорджа.
Калі ў Англіі баваўняная прамысловасць прыйшла ў заняпад, Уільям Фейрберн выкарыстоўваў непатрэбныя катлы для паравозаў і ў суднабудаванні. Займаўся праектаваннем новых суднаў. Разам з Джэймсам Лілі пабудавалі ў Манчэстэры ў 1830 годзе колавы параход Lord Dundas. Затым яны перанеслі караблебудаўнічы завод у Лондан, дзе на працягу 1834—1845 гадоў пабудавалі больш за восемдзесят суднаў, уключаючы параход Pottinger водазмяшчэннем у 1250 тон для кампаніі Peninsular and Oriental Company і ваенны ветразны фрэгат з металу HMS Megaera.
У 1848 годзе Фейрберн сышоў з галіны караблебудавання і свой інжынерны досвед пачаў выкарыстоўваць пры будаўніцтве мастоў з каробчатымі фермамі, сярод якіх былі Britannia Bridge і Conwy Railway Bridge.
У 1839 годзе ён займаўся будаўніцтвам чыгуначных лакаматываў тыпу 0-4-0 для чыгункі Manchester and Bolton Railway. Да 1862 яго кампанія Millwall Iron Works пабудавала больш за 400 такіх лакаматываў для чыгунак Great Western Railway і London and North Western Railway.
Акрамя гэтага Фейрберн распрацаваў у 1844 годзе ланкашырскі тып паравых катлоў, эксперыментаваў са шклянымі балонамі, распрацаваў сумесна з Thomas Beeley кацёл Fairbairn-Beeley boiler.
Зноскі
- ↑ а б Sir William Fairbairn 1st Baronet // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.
- ↑ а б Lundy D. R. William Fairbairn, 1st Bt. // The Peerage
- ↑ а б в www.accademiadellescienze.it Праверана 1 снежня 2020.
- ↑ а б в г д е ё ж з і к Lundy D. R. The Peerage
- ↑ (unspecified title) Праверана 7 жніўня 2020.
- ↑ а б Czech National Authority Database Праверана 7 лістапада 2022.