Бахрам V

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Бахрам V
перс.: بهرام گور
Сярэбраная манета Бахрама V
Сярэбраная манета Бахрама V
шахіншах імперыі Сасанідаў[d]
420 — 438
Папярэднік Хасроў Узурпатар[d]
Пераемнік Ездыгерд II[d]

Нараджэнне 406
Смерць 438[1]
Род Сасаніды[d]
Бацька Ездыгерд I[d]
Маці Шашандухт[d]
Жонка Sepinud[d][2]
Дзеці Ездыгерд II[d]
Веравызнанне зараастрызм
Дзейнасць суверэн, манарх
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Бахрам V (Варахран, Врам, перс.: بهرام گور) — больш вядомы ў гісторыі як Бахрам Гур сасанідскі шахіншах з 420/421 па 439 гады. Адзін з траіх сыноў Ездыгерда I (399420) і Шашандухт, дачкі яўрэйскага эксіларха.

Пасля смерці Ездыгерда I знаць, незадаволеная яго кіраваннем, спрабавала адхіліць ад улады ўсіх яго сыноў і пасадзіць на прастол Хасрова, нашчадка бакавой галіны дынастыі Сасанідаў. Бахраму ўдалося з дапамогай войска арабскага кіраўніка Мундзіра I, пры двары якога ён выхоўваўся, зрынуць Хасрова і захапіць прастол.

Сервестанскі палац Бахрама V

Бахрам V амаль не займаўся справамі, аддаўшыся забавам і задавальненням. Ён быў смелым паляўнічым, далікатным палюбоўнікам (персідская традыцыя захавала шмат анекдотаў пра яго любоўныя прыгоды) і вялікім любіцелем баляў. Кіраванне дзяржавай было перадаручана ўсёмагутнаму фаварыту Міхр-Нарсэ.

Сярэбраная талерка «Бахрам Гур і Азадэ», знойдзенае ў скарбе каля вёскі Турушава ўлетку 1929 года

Бахрам Гур стаў знакаміты не столькі сваім кіраваннем, колькі як герой «Шахнамэ», дзе яго вобраз быў ідэалізаваны і гераізаваны. Дзякуючы свайму вобразу ў «Шахнамэ» пазней стаў таксама героем шматлікіх іранскіх міфаў і паданняў ранняга Сярэднявечча. У міфалагічным вобразе яму прыпісвалася перамога над нейкім цмокам. Таксама як герою «Шахнамэ» яму было прыпісана справядлівае кіраванне, клопат аб народзе, заслугі ў стварэнні першых паэм на фарсі. Аднак у перыяд валадарання Бахрама Гура мовай Ірана, як афіцыйнай, літаратурнай, так і гутарковай была сярэднеперсідская — пехлеві.

Зноскі

  1. Deutsche Nationalbibliothek Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 15 кастрычніка 2015.
  2. فردوسی شاهنامه — 1011.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Дашков С. Б. Цари царей — Сасаниды. История Ирана III — VII вв. в легендах, исторических хрониках и современных исследованиях. — М.: СМИ-АЗИЯ, 2008. — 352 с. — 4000 экз. — ISBN 978-5-91660-001-8.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]