Валянцін Аляксандравіч Каменскі

Валянцін Аляксандравіч Каменскі
руск.: Валентин Александрович Каменский
Род дзейнасці	архітэктар
Дата нараджэння	16 (29) верасня 1907
Месца нараджэння	Тула, Тульская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці	20 лістапада 1975(1975-11-20) (68 гадоў)
Месца смерці	Ленінград, РСФСР, СССР
Месца пахавання	Літаратарскія масткі[d]
Грамадзянства	Расійская імперыя  РСФСР  СССР
Дзеці	Nikolay Kamensky[d]
Месца працы	Пецярбургскі дзяржаўны ўніверсітэт шляхоў зносін Санкт-Пецярбургскі дзяржаўны архітэктурна-будаўнічы ўніверсітэт
Альма-матар	Пецярбургскі дзяржаўны ўніверсітэт шляхоў зносін
Партыя	КПСС
Узнагароды і прэміі

Валянцін Аляксандравіч Каменскі (руск.: Валенти́н Алекса́ндрович Каме́нский; 16 (29) верасня 1907, Тула, Расія — 20 лістапада 1975, Санкт-Пецярбург) — савецкі архітэктар, педагог. Народны архітэктар СССР (1970). Лаўрэат Ленінскай прэміі (1978 — пасмяротна).

Біяграфія

Валянцін Каменскі нарадзіўся 16 (29) верасня 1907 года ў Туле.

Паступіў на будаўнічы факультэт Ленінградскага політэхнічнага інстытута. У выніку рэарганізацыі вышэйшай школы факультэт быў выдзелены ў самастойную ВНУ. У 1931 годзе скончыў Ленінградскі інстытут інжынераў прамысловага будаўніцтва (галіновая ВНУ Ленінградскага політэхнічнага інстытута, цяпер Ваенны інжынерна-тэхнічны ўніверсітэт).

Выкладаў у Ленінградскім інстытуце інжынераў прамысловага будаўніцтва (1931—1939), з 1941 года — у Ленінградскім інжынерна-будаўнічым інстытуце (цяпер Санкт-Пецярбургскі дзяржаўны архітэктурна-будаўнічы ўніверсітэт). Прафесар (з 1959 года).

У 1951—1971 гадах — галоўны архітэктар Ленінграда. Яго асаблівым клопатам была зона гістарычнага цэнтра горада. У артыкуле «Творчыя задачы архітэктараў Ленінграда», апублікаваным у часопісе «Архітэктура Ленінграда» № 1 за 1945 год, ён пісаў: «Атрымаўшы права будаваць на вуліцах вялікага горада, трэба надзвычай беражліва ставіцца да ўсяго таго, што мае архітэктурную і гістарычную каштоўнасць».

Па ўспамінах блізка знаёмага архітэктара, народнага архітэктара Расіі В. В. Папова, В. А. Каменскі, стаўшы галоўным архітэктарам, успрыняў на сябе ўсю меру адказнасці за захаванне архітэктуры ў цэнтральных раёнах, і ўмела з гэтым спраўляўся, прадухіляючы шматлікія беды замахаў на бяздумныя пераўтварэнні ў цэнтры, якія часта зыходзілі і ад людзей, якія стаяць па службе над ім.

Пры гэтым менавіта ён даў распараджэнне ў 1961 годзе аб зносе пры дапамозе выбуху царквы Спаса на Сянной, якая знаходзілася на Сянной плошчы Санкт-Пецярбурга, якая на той момант мела ўжо статус сабора. Царква з’яўлялася культурным помнікам позняга барока. На вызваленым месцы па яго праекце быў пабудаваны вестыбюль станцыі метрапалітэна «Плошча Міру», пераназваную ў 1992 годзе ў «Сянную плошчу».

Член Саюза архітэктараў СССР.

Член ВКП(б) з 1941 года. Памёр 20 лістапада 1975 г. у Санкт-Пецярбургу. Пахаваны на Літаратарскіх кладках Волкаўскіх могілак.

Праекты

• Адзін з аўтараў праекта генеральнага плана развіцця Ленінграда на 1963—1990 гады.
• Кіраўнік праекта планіроўкі і забудовы:
  • Праспекта Стачак (1951—1955)
  • Камсамольскай плошчы (1956)
  • уязной плошчы раёна «Аўтава» (1954)
  • раёна «Дачнае» (з 1960)
  • эксперыментальнага жылога раёна на Васільеўскім востраве (1967)
• Кінаканцэртная зала «Кастрычніцкі» (1967; архітэктары В. А. Каменскі, Ж. М. Вяржбіцкі, А. У. Жук, інжынеры  Галкін,  Максімаў)
• Помнік У. І. Леніну на Маскоўскай плошчы (1970; скульптар М. К. Анікушын, архітэктар В. А. Каменскі)
• Мемарыял «Гераічным абаронцам Ленінграда» (1975; скульптар М. К. Анікушын, архітэктары В. А. Каменскі, С. Б. Спяранскі)
• Трыўмфальная арка ў Аўтаве (не захавалася)