Свята-Петра-Паўлаўская царква (Віцебск): Розніца паміж версіямі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
[дагледжаная версія][дагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Новая старонка: ''''Віцебская Петрапаўлаўская царква'''. Знаходзілася ў Задзвінскай частцы горада, у раёне с...'
 
вікіфікацыя
Радок 1: Радок 1:
'''Віцебская Петрапаўлаўская царква'''. Знаходзілася ў Задзвінскай частцы горада, у раёне сучаснай вул. Кастрычніцкай. Мураваная царква пабудавана ў [[1780]] на месцы папярэдняй драўлянай, непадалёку ад якой знаходзіліся 2 мураваныя філіяльныя царквы: Срэценская і Міхайлаўская (на беразе Заходняй Дзвіны, на іх месцы былі пабудаваны правіянцкія магазіны). У [[1799]] у новую мураваную царкву былі пераведзены манахі базыльянскага манастыра. У [[1839]] Петрапаўлаўская царква з'яўлялася самым вялікім з прыходскіх храмаў горада.
'''Віцебская Петрапаўлаўская царква'''. Знаходзілася ў Задзвінскай частцы горада, у раёне сучаснай вуліцы Кастрычніцкай.


Мураваная царква пабудавана ў [[1780]] г. на месцы папярэдняй драўлянай, непадалёку ад якой знаходзіліся 2 мураваныя філіяльныя царквы: Срэценская і Міхайлаўская (на беразе [[Рака Заходняя Дзвіна|Заходняй Дзвіны]], на іх месцы былі пабудаваны правіянцкія магазіны). У [[1799]]г. у новую мураваную царкву былі пераведзены манахі базыльянскага манастыра. У [[1839]] г. Петрапаўлаўская царква з'яўлялася самым вялікім з прыходскіх храмаў горада.
У пачатку XX ст. над дзвярыма будынка быў надпіс, што ён пабудаваны ў 1780 з дабраславення ўніяцкага арцыбіскупа І. Лісоўскага на месцы старадаўняй Петрапаўлаўскай царквы<ref>Віцьбіч, Ю. Нататкі краязнаўца / Юрка Віцьбіч // ARCHE. — 2009. — № 4. — С. 111. — ISSN 1392-9682.</ref>.


У пачатку XX ст. над дзвярыма будынка быў надпіс, што ён пабудаваны ў 1780 г. з дабраславення ўніяцкага арцыбіскупа І. Лісоўскага на месцы старадаўняй Петрапаўлаўскай царквы<ref>Віцьбіч, Ю. Нататкі краязнаўца / Юрка Віцьбіч // ARCHE. — 2009. — № 4. — С. 111. — ISSN 1392-9682.</ref>.
Пашкоджана ў [[1944]].


Пашкоджана ў [[1944]] годзе.
Галоўны фасад храма фланкіраваўся дзвюма трох'яруснымі вежамі, бакавыя рытмічна чляніліся 16 вялікімі аконнымі праёмамі. Інтэр'ер быў пакрыты размалёўкай [[18 стагоддзе|XVIII ст.]] У [[1945]] яшчэ захоўваліся 18 кампазіцый, размешчаных на бакавых сценеах і не перакінутых цераз пілоны арках галоўнага нефа.

Галоўны фасад храма фланкіраваўся дзвюма трох'яруснымі вежамі, бакавыя рытмічна чляніліся 16 вялікімі аконнымі праёмамі. [[Інтэр'ер]] быў пакрыты размалёўкай [[18 стагоддзе|XVIII ст.]] У [[1945]] яшчэ захоўваліся 18 кампазіцый, размешчаных на бакавых сценах і не перакінутых цераз пілоны арках галоўнага [[неф]]а.


{{зноскі}}
{{зноскі}}

Версія ад 06:06, 30 красавіка 2013

Віцебская Петрапаўлаўская царква. Знаходзілася ў Задзвінскай частцы горада, у раёне сучаснай вуліцы Кастрычніцкай.

Мураваная царква пабудавана ў 1780 г. на месцы папярэдняй драўлянай, непадалёку ад якой знаходзіліся 2 мураваныя філіяльныя царквы: Срэценская і Міхайлаўская (на беразе Заходняй Дзвіны, на іх месцы былі пабудаваны правіянцкія магазіны). У 1799г. у новую мураваную царкву былі пераведзены манахі базыльянскага манастыра. У 1839 г. Петрапаўлаўская царква з'яўлялася самым вялікім з прыходскіх храмаў горада.

У пачатку XX ст. над дзвярыма будынка быў надпіс, што ён пабудаваны ў 1780 г. з дабраславення ўніяцкага арцыбіскупа І. Лісоўскага на месцы старадаўняй Петрапаўлаўскай царквы[1].

Пашкоджана ў 1944 годзе.

Галоўны фасад храма фланкіраваўся дзвюма трох'яруснымі вежамі, бакавыя рытмічна чляніліся 16 вялікімі аконнымі праёмамі. Інтэр'ер быў пакрыты размалёўкай XVIII ст. У 1945 яшчэ захоўваліся 18 кампазіцый, размешчаных на бакавых сценах і не перакінутых цераз пілоны арках галоўнага нефа.

Зноскі

  1. Віцьбіч, Ю. Нататкі краязнаўца / Юрка Віцьбіч // ARCHE. — 2009. — № 4. — С. 111. — ISSN 1392-9682.

Літаратура

  • Страчаная спадчына: Сімяонаўская (Богаяўленская) царква // Памяць: Гісторыка-дакументальная хроніка Віцебска: У 2-х кн. / Рэдкалегія: Г. П. Пашкоў (галоўны рэдактар) і інш.; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Мн.: БелЭн, 2003. — 680 с.: іл. — С. 620. — ISBN 985-11-0257-1.