Альфрэд Блейлак

Альфрэд Блейлак
Дата нараджэння	5 красавіка 1899(1899-04-05)[…]
Месца нараджэння	Каладэн[d], акруга Манро[d], Джорджыя, ЗША
Дата смерці	15 верасня 1964(1964-09-15)[…] (65 гадоў)
Месца смерці	Балтымар, Мэрыленд, ЗША
Грамадзянства	ЗША
Род дзейнасці	хірург, выкладчык універсітэта, навуковец, урач
Месца працы	Універсітэт Джонса Хопкінса Універсітэт Вандэрбільта[d]
Альма-матар	Універсітэт Джорджыі Школа медыцыны Джонса Хопкінса[d] Georgia Military College[d]
Член у	Амерыканская акадэмія мастацтваў і навук Амерыканскае філасофскае таварыства Парыжская медыцынская акадэмія[d] Нацыянальная акадэмія навук ЗША Каралеўская акадэмія медыцыны Бельгіі[d]
Узнагароды	міжнародная прэмія Фонда Гайрднера (1959) прэмія Ласкера — Дэбейкі за клінічныя медыцынскія даследаванні[d] (1954) ганаровы член Каралеўскай калегіі хірургаў Англіі[d] (22 верасня 1947)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Альфрэд Блейлак (англ.: Alfred Blalock; 5 красавіка 1899 — 15 верасня 1964) — амерыканскі кардыяхірург, найбольш вядомы сваімі даследаваннямі стану шоку і распрацоўкай хірургічнай працэдуры шунтавання Блейлака — Таўсіг (сумесна з дзіцячым кардыёлагам Хелен Таўсіг).

Член Нацыянальнай акадэміі навук ЗША (1945), замежны член Французскай акадэміі навук (1955).

Біяграфія

Нарадзіўся ў Каладэне, штат Джорджыя, ва ўзросце 14 гадоў паступіў у ваенную акадэмію Джорджыі, якая была падрыхтоўчай навучальнай установай перад паступленнем ва Універсітэт штата Джорджыя, які ён скончыў ва ўзросце 19 гадоў са ступенню бакалаўра мастацтваў. Пасля гэтага Блейлак паступіў у Медыцынскую школу Джонса Хопкінса, якую скончыў са ступенню доктара медыцыны ў 1922 годзе. На працягу наступных трох гадоў стажыраваўся ў Балтымары ў галіне ўралогіі, оталарынгалогіі і агульнай хірургіі. З ліпеня 1925 года пачаў выкладаць ва Універсітэце Вандэрбільта, пачаўшы там жа лабараторныя даследаванні, праводзячы эксперыменты на сабаках, у галіне хірургіі і вывучэння прыроды і лячэння гемарагічнага і траўматычнага шоку; першым выказаў здагадку, што плазма крыві можа выкарыстоўвацца пры лячэнні траўматычнага шоку.

У 1941 годзе быў прызначаны галоўным хірургам бальніцы Джонса Хопкінса, дзе працаваў да 1964 года, пайшоўшы ў адстаўку толькі за два з паловай месяцы да смерці. У 1954 годзе быў узнагароджаны прэміяй Альберта Ласкера за даследаванні ў галіне клінічнай медыцыны. За сваё жыццё напісаў больш за 200 артыкулаў і кніг.