Лазерныя матэрыялы
Лазерныя матэрыялы
Лазерныя матэрыялы - рэчывы, якія выкарыстоўваюцца ў лазерах як актыўныя асяроддзя. Лазерныя матэрыялы шмат у чым вызначаюць характарыстыкі лазера: у першую чаргу, даўжыню хвалі яго выпраменьвання і магутнасць, а таксама працягласць імпульсу (для імпульсных лазераў).[1]
Віды лазерных матэрыялаў[правіць | правіць зыходнік]
Лазерныя матэрыялы адрозніваюцца вялікай разнастайнасцю:
- цвёрдыя: крышталі, шкла (аморфныя), паўправадніковыя матэрыялы;
- вадкія: растворы арганічных фарбавальнікаў;
- газападобныя: газы і іх сумесі, пары металаў;
- плазменныя – узрушаная плазма ў парах металаў, напрыклад у цэзій.
Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]
У першым лазеры, створаным у 1960 годзе, актыўнай асяроддзем быў крышталь рубіну – цвёрдага раствору Cr2O3 у Al2O3.
У першых лазерах выкарыстоўвалі таксама сумесь неону і гелія (1960), сілікатнае шкло з прымешкай іонаў неадыму (1961), арсенід Галія (1962). Ужо да 1973 году было вядома каля 200 розных лазерных матэрыялаў.
Крытэрыі[правіць | правіць зыходнік]
Каб матэрыял можна было выкарыстоўваць для генерацыі і кіравання выпраменьваннем лазера, ён павінен валодаць наступнымі ўласцівасцямі:
- набор энергетычных узроўняў (або зон), якія дазваляюць успрымаць якая падводзіцца звонку энергію для переброса электронаў і з максімальным выхадам пераўтвараць яе ў электрамагнітнае выпраменьванне;
- высокая аптычная аднастайнасць;
- высокая цеплаправоднасць;
- нізкі каэфіцыент тэрмічнага пашырэння;
- сталасць складу і ўласцівасцяў ва ўмовах працы;
- для цвёрдых матэрыялаў – высокая трываласць, прыдатнасць да механічнай апрацоўцы.[2]
Гл. Таксама[правіць | правіць зыходнік]
- лазер
- віды лазераў
- прылада лазера