Плакальшчык
Плакальшчык — прафесія. Платныя плакальшчыкі прысутнічаюць на пахаванні, выказваюць смутак па памерлым.
Прафесія вядомая з глыбокай старажытнасці, вобразы плакальшчыкаў сустракаюцца ў старажытнаегіпецкім і старажытнагрэчаскім мастацтве. Платон згадвае пра карыйскія гімны, якія выконваліся іх хорамі[1]. Ппрарок Ерамія паведамляе пра жанчын-лямантух і заклікае іх смуткаваць аб сваім народзе[2].
Рэлігійныя і грамадзянскія ўлады неаднаразова прымалі меры супраць плакальшчыкаў. Законы Дванаццаці табліц прама забаранялі драпаць шчокі і галасіць падчас пахавання[3]. Іаан Златавуст лічыў дзейнасць плакальшчыкаў і пахавальных музыкаў супярэчным хрысціянскай веры ў васкрасенне мёртвых[4]. негатыўна ставіцца да гэтай з'явы і шарыят[5].
тым не менш, старадаўняя прафесія да гэтага часу існуе. Так, у Бразіліі карыстаецца папулярнасцю нашчадкавая плакальшчыца Іта Роша, прысутная, у прыватнасці, на пахаванні мадэльера К. Эрнандэса[6]. Філіпінскі фільм 2003 «Лэдзі, якія плачуць», гераіні якога зарабляюць такім жа чынам, заслужыў высокую ацэнку крытыкаў[7].