Самапашкоджанне

Самапашкоджанне — наўмыснае пашкоджанне свайго цела па унутраным прычынам без суiцыдальных намераў.

Самапашкоджанне
Медыцынская спецыяльнасць	псіхіятрыя і клінічная псіхалогія[d]
Лячэнне	псіхатэрапія[d]
Код NCI Thesaurus	C118206
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Агульнае апiсанне

Самапашкоджанне сустракаеца, як сімптом многiх псіхічных хвароб. Найбольш распаўсюджаная форма самапашкоджання — парэзы і расколіны скуры з дапамогай вострых прадметаў. Іншыя формы самапашкоджання ўключаюць у сябе ўціск і ўдар па частках цела, запаленне скуры, перашкода аздараўлення ран, вырыванне валасоў, ужыванне таксічных рэчываў.

Паводзіны, звязаныя з злоўжываннем псіхаактыўнымі рэчывамі і расстройствамі прыёму ежы не адносяць да самапашкоджання, паколькі пабочныя эфекты, звязаныя з пашкоджаннем тканін выходзяць ненаўмысна. Нягледзячы на тое, што суіцыд не з’яўляецца мэтай прычынення шкоды, сувязь паміж самапашкоджаннем і самагубствам складаная, бо цялесныя пашкоджанні могуць быць небяспечнымі для жыцця. Рызыка самагубства сярод людзей, якія наносят сабе шкоду з'яўляцца вялікім. 40-60 % ўсііч самагубств суправаджаюцца самапашкоджаннем. Але гаварыць, што людзі, склонныя да самапашкоджання з'яўляюцца патанцыйнымі самагубцамі - недакладна.

Самапашкоджанне адзначана ў DSM-IV і DSM-5, як сімптом памежнага разлада асобы. Да 70% пацыентаў з памежным разладам асобы займаюцца самапашкоджаннем без суіцыдальных думак.