Снайперская вінтоўка Драгунова
| Снайперская вінтоўка Драгунова | |
|---|---|
 | |
| Апісанне | |
| Тып: | Снайперская вінтоўка |
| Краіна: |
 СССР |
| Гады эксплуатацыі: | з 1963 |
| Гісторыя мадэлі | |
| Канструктар: | Я. Ф. Драгуноў |
| Выраблялася: | Іжэўскі машынабудаўнічы завод |
| Характарыстыкі | |
| Даўжыня, мм: | 1225 мм |
| Калібр, мм: | 7.62 мм |
| Патроны: | 7,62 × 54 мм R |
| Боезабеспячэнне: | Скрынкавы магазін на 10 патронаў |
| Характарыстыкі пры выкарыстанні стандартнага патрона | |
7,62-мм снайперская вінтоўка Драгунова (СВД, індэкс — 6В1) — савецкая самазарадная снайперская вінтоўка, распрацаваная ў 1957—1963 гадах групай канструктараў пад кіраўніцтвам Яўгена Драгунова. Прынята на ўзбраенне 3 ліпеня 1963 года разам з аптычным прыцэлам ПСА-1.
Боепрыпасы і камплектацыя[правіць | правіць зыходнік]
Для стральбы з СВД прымяняюцца вінтовачныя патроны 7,62×54 мм R са звычайнымі, трасіруючымі і бранябойна-запальнымі кулямі, снайперскія патроны 7Н1, снайперскія бранябойныя 7Н14; можа таксама страляць патронамі з экспансіўнай куляй JHP і JSP. Агонь з СВД вядзецца адзінкавымі стрэламі. Падача патронаў пры стральбе выконваецца з каробкавага магазіна ёмістасцю 10 патронаў. На дульнай частцы ствала мацуецца полымегасіцель з пяццю падоўжнымі прарэзамі, які маскіруе стрэл і засцерагальнік ад забруджвання ствала.
Наяўнасць газавага рэгулятара для змены хуткасцяў адкату рухомых частак забяспечвае надзейнасць вінтоўкі.
Дробнасерыйна для СВД вырабляўся тактычны глушыцель-полымегасіцель, вядомы як ТГП-В[1].
Прынцып дзеяння[правіць | правіць зыходнік]
Пры стрэле частка парахавых газаў, якія ідуць за куляй, накіроўваецца праз газаадводную адтуліну ў сценцы ствала ў газавую камеру, цісне на пярэднюю сценку газавага поршня і адкідвае поршань са штурхачом, а разам з імі і затворную раму ў задняе становішча.
Пры адыходзе затворнай рамы назад затвор адкрывае канал ствала, здабывае з патронніка гільзу і выкідвае яе са ствольнай скрынкі вонкі, а затворная рама сціскае зваротную спружыну і ўзводзіць курок (ставіць яго на ўзвод аўтаспуску).
У пярэдняе становішча затворная рама з засаўкай вяртаецца пад дзеяннем зваротнага механізму, затвор пры гэтым дасылае чарговы патрон з магазіна ў патроннік і закрывае канал ствала, а затворная рама выводзіць шаптала аўтаспуску з-пад узвода аўтаспуску курка, і курок становіцца на баявы ўзвод.
Для выканання чарговага стрэлу неабходна адпусціць спускавы кручок і націснуць на яго зноў.
Разнавіднасці[правіць | правіць зыходнік]
- СВДС — варыянт СВД для паветрана-дэсантных войск са складным прыкладам і скарочаным, але патоўшчаным ствалом; створана ў 1991 годзе, прынята на ўзбраенне ў 1995 годзе.
- СВУ — варыянт СВД з кампаноўкай бул-пап.
- СВДК — буйнакаліберны варыянт СВД пад патрон 9,3×64 мм са складным прыкладам, аналагічным такому ў СВДС.
- ТСВ-1 — трэніровачная вінтоўка пад патрон .22 Long Rifle, распрацаваны Яўгенам Драгуновым для першапачатковага навучання снайпераў. Фактычна самастойная зброя, толькі паўтарае ў агульных рысах знешні выгляд СВД.
- СВДМ — вывешаны ствол; Планка Пікаціні і здымныя сошкі[2].
- Тыгр — паляўнічы карабін, выпускаецца ў некалькіх варыянтах выканання.
Краіны-эксплуатанты[правіць | правіць зыходнік]
Крыніцы[правіць | правіць зыходнік]
- ↑ Глушители (ПБС). russianguns.ru. Архівавана з першакрыніцы 7 сакавіка 2017. Праверана 6 сакавіка 2017.
- ↑ Снайперская винтовка СВДМ — характеристики, фото. ak.kalashnikovgroup.ru. Архівавана з першакрыніцы 6 студзеня 2020. Праверана 5 студзеня 2020.
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Пономарёв Ю. Рождение легенды: история создания СВД (Часть I) // Калашников : журнал. — 2015. — Октябрь (№ 10). — С. 16—23.
- Драгун М. Путь к победе: история «рождения» СВД // Мир оружия : журнал. — 2006. — Июль (№ 22). — С. 14—21.
- Пономарёв Ю. СВД. Постскриптум // Калашников : журнал. — 2005. — Март (№ 03). — С. 80—83.
Тэматычныя сайты |
|---|
