Уладзімір Аляксеевіч Арлоў

З пляцоўкі Вікіпедыя
(Пасля перасылкі з Уладзімір Арлоў)
Перайсці да: рух, знайсці
Уладзімір Аляксеевіч Арлоў
Arlou Uladzimer.JPG
Асабістыя звесткі
Імя пры нараджэнні:

Уладзімір Аляксеевіч Арлоў
Дата нараджэння:

25 жніўня 1953(1953-08-25) (64 гады)
Месца нараджэння:

Полацк, Полацкая вобласць, БССР, СССР[1]
Грамадзянства:

Flag of the Soviet Union.svg СССР
Flag of Belarus.svg Беларусь
Альма-матар:

БДУ
Літаратурная дзейнасць
Род дзейнасці:
празаік, паэт
Мова твораў:

беларуская, руская
Узнагароды:
arlou.org
Commons-logo.svg Выявы на Вікісховішчы
Лагатып Вікіцытатніка Цытаты ў Вікіцытатніку
іншыя значэнні У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Арлоў.

Уладзі́мір Аляксе́евіч Арло́ў (нар. 25 жніўня 1953, Полацк) — беларускі пісьменнік, паэт і гісторык.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Скончыў гістарычны факультэт БДУ (1975). Працаваў настаўнікам гісторыі ў Наваполацку (1975—1976), карэспандэнтам, загадчыкам аддзелам, намеснікам рэдактара гарадской газеты «Хімік» (Наваполацк, 1976—1988), рэдактарам выдавецтва «Мастацкая літаратура» (1988—1997). Віцэ-прэзідэнт Беларускага ПЕН-цэнтра, з 1986 член рады Саюза беларускіх пісьменнікаў і атрымлівае званне лаўрэата Прэміі ленінскага камсамолу за кнігу «Добры дзень, мая Шыпшына», член рэдкалегій часопісаў «Спадчына», «Калосьсе», «Крыніца». Жыве ў Мінску. З 1988 член БНФ, у 1989 выйшаў з КПСС. З 1992 двойчы выбіраўся ў Сойм БНФ. Цяпер беспартыйны. Грэка-каталік. Жанаты, двое сыноў — Раман (былы удзельнік гурта J:морс) і Багдан.

Творчасць[правіць | правіць зыходнік]

Дэбютаваў вершамі ў наваполацкім студэнцкім самвыдавецкім часопісам «Блакітны ліхтар» (Наваполацк, 1973). Падчас вучобы ў БДУ Арлоў разам з В. Мудровым узяў удзел у памнажэнні шэрагу беларускіх кніг у Наваполацку, сярод якіх быў і «Расейска-беларускі (крыўскі) слоўнік» В. Ластоўскага. Стаў адным з ініцыятараў выпуску ў Мінску самвыдавецкага літаратурнага альманаха «Мілавіца» (1974—1976), за што выклікаўся ў КДБ, для «прафілактычнай гутаркі». Вядомасць прынесла проза, творы гістарычнай тэматыкі. Аўтар 20 кніг прозы, паэзіі, гістарычных нарысаў і эсэ.

Творы У. Арлова перакладаліся на 25 моў, у т. л. нямецкую, англійскую, польскую, чэшскую, французскую, эстонскую, літоўскую, славацкую, грузінскую і інш.

Аўтар сцэнарыяў навукова-дакументальных фільмаў «Ефрасіння Полацкая», «Полацкія лабірынты», «Сімяон Полацкі» і інш.

Бібліяграфія[правіць | правіць зыходнік]

  • Добры дзень, мая Шыпшына: Апавяданні, аповесць. — Мінск: Маст. літ., 1986.— 191 с. (серыя «Першая кніга празаіка»).
  • Дзень, калі ўпала страла: Аповесці і апавяданні. — Мінск: Маст. літ., 1988. — 233 с.
  • Асветніца з роду Усяслава: Ефрасіння Полацкая. — Мінск: Навука і тэхніка, 1989.— 53 с, [8] л. іл. (серыя «Нашы славутыя землякі»). ISBN 5-343-00602-7.
  • Пакуль не згасла свечка. — Мінск, 1990.
    • Пока не погасла свеча: Повести и рассказы. Москва: Мол. гвардия, 1990.— 302 с.(руск.) 
  • Там, за дзвярыма: Вершы ў прозе. — Мінск: Маст. літ., 1991. — 94 с.
  • Прысуд выканаў невядомы. (пра рэвалюцыянера Ігната Грынявіцкага) — Мінск: Навука і тэхніка, 1992.— 52 с, іл.(серыя «Нашыя славутыя землякі»). ISBN 5-343-00883-6.
  • «Цалкам сакрэтна», альбо Адзін дзень у трох іпастасях. Літаратурна-публіцыстычныя артыкулы. Эсэ. — Менск, 1992. — 80 с.
  • Ефрасіння Полацкая. — Мінск, Маст. літ. 1992. — 220 с, іл. (серыя «Святыя зямлі Беларускай»). ISBN 5-340-01238-7, 2000.
  • Рандэву на манеўрах: Аповесць, апавяданні. — Мінск: Маст. літ., 1992.— 271 с ISBN 5-340-00984-X.
  • Міласць князя Гераніма: Аповесці. Апавяданні. — Мінск: Юнацтва. 1993.— 272 с (серыя «Школьная бібліятэка»).
  • Мой радавод да пятага калена. Эсэ. — Мінск: ВЦ «Бацькаўшчына», 1993.— 184 с. ISBN 985-6026-02-4.
  • Пяць мужчын у леснічоўцы: Аповесці, апавяданні, эсэ. — Мінск: Маст. літ., 1994.— 366 с. (серыя «З вякоў мінулых»). ISBN 5-340-01379-0.
  • Таямніцы полацкай гісторыі. — Мінск, 1994, 2000, 2002.
    • Тайны полоцкой истории. Мінск: Беларусь, 1995.— 478 с.: ил. ISBN 985-01-0067-2.(руск.) 
  • Фаўна сноў: Вершы. — Мінск: Маст. літ., 1995. — 95 с.
  • Адкуль наш род. — Менск, 1996; Вільня: Наша Будучыня, 2000,2003.
  • Божая кароўка з Пятай авеню. — Менск: Наша Ніва, 1998. — 186 с.
  • Жыватворны сімвал Бацькаўшчыны. Гісторыя Крыжа святой Ефрасінні Полацкай./ Уклад. У.Арлоў. — Мінск: «Асар», 1998.
  • Рэквіем для бензапілы: Аповесці, апавяданні. Мінск: Маст. літ., 1998.— 240 с.
    • Requiem dla piły motorowej, przeł. Czesław Seniuch — Białystok: Związek Białoruski w RP, 2000. Związek Białoruski w RP.(польск.) 
    • Реквієм для бензопилки: Оповідання та повість. Пер. з білорус. Олександра Ірванця. К.: Факт, 2005.- 272 с (Сэрыя «Exceptis excipiendis»). ISBN 966-359-037-8.
  • Сны імператара: Апавяданні, аповесці, эсэ. — Мінск: Маст. літ., 2001—383 с. (серыя «Беларуская проза 20 стагоддзя»). ISBN 985-02-0500-8.
  • Уладзімір Арлоў, Генадзь Сагановіч. Дзесяць стагоддзяў беларускай гісторыі (862—1918): Падзеі. Даты, Ілюстрацыі. — Вільня: Наша Будучыня, 2001,2002. (2001(руск.) ).
  • Арлоў У., Герасімовіч З. Краіна Беларусь. Ілюстраваная гісторыя. — Martin, Slovakia, 2003.— 320 с, іл.
  • Адкусі галаву вароне. Эсэ. — Мінск: «Наша Ніва» (Бібліятэка «Vostraja Brama», 7). 2003.— 176 с ISBN 9955-437-17-0.
  • Ордэн Белай Мышы. Аповесці. Апавяданні. — Мінск: Маст. літ., 2003.— 301 с.
  • Каханак яе вялікасці. Гістарычныя апавяданні. Эсэ. — Мінск, 2004.
    • Kochanek jej wysokości. Tłumacz: Jan Maksymiuk — Wrocław, 2006. Kolegium Europy Wschodniej (Seria «Biblioteka Białoruska»). ISBN 83-89185-13-X(польск.) 
  • Час чумы. Гістарычныя аповесці, апавяданні. — Мінск: І.П. Логвінаў, 2005.— 208 с ISBN 985-6701-76-7.
  • Сланы Ганібала. Выбраныя эсэ. — Мінск: І.П. Логвінаў, 2005.— 396 с ISBN 985-6701-79-1.
  • Паром празь Ля-Манш. Вершы. Мінск: Логвінаў, 2006.— 156 с ISBN 985-6800-13-4.
  • Імёны Свабоды. Гісторыя; Культура; Палітыка; Біяграфіі; Мемуары. Прага: Радыё Свабодная Эўропа/Радыё Свабода, 2007.— ISBN: 978-0-929849-14-0.
  • Пакуль ляціць страла. Мастацкая літаратура; Грамадства. Прага: Радыё Свабодная Эўропа/Радыё Свабода, 2012.

Узнагароды[правіць | правіць зыходнік]

  • 1986 — Лаўрэат прэміі Ленінскага камсамола Беларусі (за кнігу «Добрыя дзень, мая Шыпшына»)
  • 1991 — Медаль Францішка Скарыны («за ўклад у распрацоўку тэмы гістарычнага мінулага Беларусі ў літаратуры»)
  • 1993 — Выдавецкая прэмія імя Ўладзімера Караткевіча
  • 1996 — Лаўрэат Літаратурнай прэміі Францішка Багушэвіча Беларускага ПЭН-цэнтра
  • 1998 — Прэмія Таварыства вольных літаратараў «Гліняны Вялес» (за зборнік эсэ «Божая кароўка з Пятай авеню»)
  • 2010 — «Еўрапейскі паэт свабоды» (за кнігу вершаў «Паром праз Ла-Манш»)[2]
  • 2015 — Лаўрэат прэміі часопіса «Дзеяслоў» «Залаты апостраф».
  • 2017 — Лаўрэат прэміі Цёткі, за кнігу «Айчына: маляўнічая гісторыя. Ад Рагнеды да Касцюшкі»[3]

Зноскі

  1. ↑ Нямецкая нацыянальная бібліятэка, Берлінская дзяржаўная бібліятэка, Баварская дзяржаўная бібліятэка і інш. Record #103243976 // Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 20 снежня 2014.
  2. ↑ http://nn.by/?c=ar&i=36669
  3. ↑ Адкрыта падача заявак на Прэмію Цёткі для пісьменнікаў і ілюстратараў. Новы Час (21 снежня 2017). Праверана 10 лютага 2018.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Орлов Владимир Алексеевич // Кто есть кто в Республике Беларусь: Электронный справочник; БДГ on-line. — Эл. ресурс bdg.by
  • Арлоў Уладзімер // Дзеяслоў: Нашы аўтары — Эл.рэсурс dziejaslou.by
  • Старыкевіч А. 1991—2006. Вынікі ад Уладзімера Арлова // Салідарнасць gazetaby — Эл.рэсурс gazetaby.com

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Wikiquote-logo.svg
У Вікіцытатніку ёсць старонка па тэме Уладзіміра Аляксеевіча Арлова
GND: 103243976 · ISNI: 0000 0001 1871 4464 · LCCN: no91009948 · NTA: 22619535X · SUDOC: 175010005 · VIAF: 44712397
Лаўрэаты прэміі Гліняны Вялес
Ігар Бабкоў (1993) · Людміла Сільнова (1994) · Алесь Разанаў (1995) · Славамір Адамовіч (1996) · Лявон Вашко (1997) · Уладзімір Арлоў (1998) · Мікола Папека (1999) · Сяргей Астравец (2000) · Віктар Слінко (2001) · Альгерд Бахарэвіч (2002) · Пятро Васючэнка (2003) · Алена Брава (2004) · Сяргей Дубавец (2005) · Валянцін Акудовіч (2006) · Алег Мінкін (2007) · Барыс Пятровіч (2008) · Віктар Казько (2009) · Уладзімір Някляеў (2010) · Аляксандр Лукашук (2011) · Сяргей Рублеўскі (2012) · Эдуард Акулін (2013) · Андрэй Федарэнка (2014) · Франц Сіўко (2015) · Міхась Скобла (2016)
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Уладзімір_Аляксеевіч_Арлоў&oldid=3096265"