Уладзімір Аляксеевіч Арлоў

З пляцоўкі Вікіпедыя
(Пасля перасылкі з Уладзімір Арлоў)
Jump to navigation Jump to search
Уладзімір Аляксеевіч Арлоў
Arlou Uladzimer.JPG
Асабістыя звесткі
Імя пры нараджэнні Уладзімір Аляксеевіч Арлоў
Дата нараджэння 25 жніўня 1953(1953-08-25) (67 гадоў)
Месца нараджэння
Грамадзянства
Альма-матар
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці пісьменнік, гісторык, паэт
Мова твораў беларуская
Грамадская дзейнасць
Партыя
Узнагароды
Подпіс Uładzimir Arłou 25.03.2016.png
arlou.by
Commons-logo.svg Выявы на Вікісховішчы
Лагатып Вікіцытатніка Цытаты ў Вікіцытатніку
іншыя значэнні У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Арлоў.

Уладзі́мір Аляксе́евіч Арло́ў (нар. 25 жніўня 1953, Полацк) — беларускі празаік, паэт, гісторык.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Скончыў гістарычны факультэт БДУ (1975). Працаваў у Наваполацку настаўнікам гісторыі (1975—1976), карэспандэнтам, загадчыкам аддзела, намеснікам рэдактара гарадской газеты «Хімік» (1976—1986), пасля пераезду ў Мінск — рэдактарам выдавецтва «Мастацкая літаратура» (1988—1997).  Сябра  Саюза Беларускага пісьменнікаў  і Беларускага ПЭН-цэнтра. З 1988 у БНФ «Адраджэньне», двойчы выбіраўся ў Сойм БНФ. Цяпер беспартыйны. Грэка-каталік. Жыве ў Мінску.

Творчасць[правіць | правіць зыходнік]

Дэбютаваў вершамі ў студэнцкім самвыдавецкім часопісе «Блакітны ліхтар» (Наваполацк, 1973). Падчас навучання ў БДУ стаў адным з ініцыятараў выпуску ў Мінску самвыдавецкага літаратурнага альманаха «Мілавіца» (1974—1976), за што выклікаўся ў КДБ, для «прафілактычных гутарак». Разам з В. Мудровым у 1970—1980-х узяў удзел у памнажэнні і пашырэнні шэрагу забароненых на той час беларускіх выданняў, сярод якіх быў  «Расейска-беларускі (крыўскі) слоўнік» В. Ластоўскага.

Вядомасць прынесла проза, творы гістарычнай тэматыкі, затым звярнуў на сябе ўвагу як арыгінальны эсэіст і паэт.

Аўтар шматлікіх кніг прозы, паэзіі, гістарычных нарысаў і эсэ.

Творы У. Арлова перакладаліся на шмат якія мовы, у т. л. на англійскую, нямецкую, польскую, шведскую, чэшскую, украінскую, венгерскую, французскую, румынскую, рускую,  эстонскую, літоўскую, латышскую, славацкую, грузінскую ды інш. Больш чым на 25 моваў перакладзенае напісанае ў 1990 эсэ «Незалежнасць — гэта…».

Аўтар сцэнарыяў навукова-дакументальных фільмаў «Еўфрасіння Полацкая», «Полацкія лабірынты», «Сімяон Полацкі» ды інш.

Пераклаў з рускай мовы на беларускую кнігу Мікалая Улашчыка «Была такая вёска» (1989), з украінскай мовы на беларускую кнігі Валерыя Шаўчука «Забойства Пятра Невядомага» (1993), Аляксандра Ірванца «Роўна / Ровно» (2007).

«Уладзімір Арлоў — майстар гістарычнай прозы, іранічны эсэіст. Філіграннае валоданне стылем і  сакавіта-грубаваты гумар зрабілі яго адным з самых папулярных пісьменнікаў краіны». (Часопіс «ARCHE»).

Бібліяграфія[правіць | правіць зыходнік]

  • Добры дзень, мая Шыпшына. Апавяданні, аповесць. — Мн., 1986    
  • День, калі ўпала страла. Аповесці і апавяданні. — Мн., 1988    
  • Асветніца з роду Усяслава. Ефрасіння Полацкая. — Мн., 1989    
  • Пока не погасла свеча. Повести и рассказы. — М., 1990    
  • Там, за дзвярыма. Вершы ў прозе. — Мн., 1991    
  • Рандэву на манеўрах. Аповесць. Апавяданні. — Мн., 1992    
  • Еўфрасіння Полацкая. Евфросиния Полоцкая. — Мн., 1992    
  • Прысуд выканаў невядомы. Ігнат Грынявіцкі. — Мн., 1992    
  • «Совершенно секретно», альбо Адзін у трох іпастасях. Літаратурна-публіцыстычныя артыкулы. Эсэ. — Мн., 1992    
  • Міласць князя Гераніма. Аповесці. Апавяданні. — Мн., 1992    
  • Мой радавод да пятага калена. Эсэ. — Мн., 1993    
  • Пяць мужчын у леснічоўцы. Аповесці. Апавяданні. — Мн., 1994    
  • Таямніцы полацкай гісторыі. Гістарычныя эсэ. — Мн., 1994, 2000, 2002, 2008   
  • Фаўна сноў. Вершы. — Мн., 1995    
  • Тайны полоцкой истории. Исторические эссе. — Мн., 1995, 2012    
  • Адкуль наш род. Апавяданні. — Мн., 1996; Вільня, 2000, 2003    
  • Рэквіем для бензапілы. Аповесці. Апавяданні. — Мн., 1998    
  • Божая кароўка зь Пятай авэню. Эсэ. — Мн., 1998    
  • Жыватворны сімвал Бацькаўшчыны. Гісторыя Крыжа святой Еўфрасінні Полацкай. Животворный символ Отчизны. История креста святой Евфросинии Полоцкой. — Мн., 1998
  • Дзесяць вякоў беларускай гісторыі. (У суаўтарстве з Генадзем Сагановічам). 862—1918. Падзеі. Даты. Ілюстрацыі. — Вільня, 1999, 2000, 2002      
  • Еўфрасіння Полацкая. Жыццяпіс і даследаванне спадчыны асветніцы. — Мн., 2000  
  • Requiem dla piły motorowej. Proza. — Białystok, 2000    
  • Десять веков белорусской истории. 862—1918. События. Даты. Иллюстрации. (В соавторстве с Генадзем Сагановичем). — Вильня, 2001    
  • Сны імператара. Апавяданні. Аповесці. Эсэ. — Мн., 2001    
  • Краіна Беларусь. Ілюстраваная гісторыя. Мастак Зміцер Герасімовіч — Марцін (Славакія), 2003, Браціслава, 2012, 2013    
  • Ордэн Белай Мышы. Аповесці. Апавяданні. — Мн., 2003, 2013    
  • Адкусі галаву вароне. Эсэ. — Мн., 2003    
  • Каханак яе вялікасці. Гістарычныя апавяданні. Эсэ. — Мн., 2004    
  • Час чумы. Гістарычныя аповесці. Апавяданні. — Мн., 2005    
  • Реквієм для бензопилки. Оповідання та повість. — Київ, 2005    
  • Сланы Ганібала. Выбраныя эсэ. — Мн., 2005    
  • Ад Полацка пачаўся свет. Гістарычныя эсэ. — Мн., 2005    
  • Kochanek jej wysokości. Proza. — Wrocław. 2006    
  • Паром празь Ля-Манш. Вершы. — Мн., 2006    
  • Час чумы. Аўдыёкніга. — Мн., 2006    
  • Імёны Свабоды. — Радыё Свабодная Эўропа/Радыё Свабода, 2007, 2009, 2015  
  • Адкуль наш род. Аўдыёкніга. — Мн.,, 2007    
  • Таямніцы полацкай гісторыі. Аўдыёкніга. — Мн,, 2008    
  • Сны імператара. Аўдыёкніга. — Мн., 2008    
  • Паўстанцы. Аўдыёкніга. — Мн., 2008    
  • Паром празь Ля-Манш. Аўдыёкніга. — Мн., 2008    
  • Ордэн Белай Мышы. Аўдыёкніга. — Мн., 2008    
  • Prom przez kanał La Manche. Wiersze. — Gdańsk., 2009    
  • Усё па-ранейшаму толькі імёны зьмяніліся. Вершы. — Мн., 2009    
  • Ля Дзікага Поля. Гістарычныя апавяданні. Аповесць. Эсэ. — Мн., 2010  
  • Імёны Свабоды. Аўдыёкніга — Радыё Свабодная Эўропа/Радыё Свабода, 2011  
  • Пакуль ляціць страла. 100 пытаньняў пісьменьніку. — Радыё Свабодная Эўропа/Радыё Свабода, 2012    
  • Сьвецяцца вокны ды нікога за імі. Вершы. — Мн., 2012    
  • Краіна Беларусь: Вялікае Княства Літоўскае. Ілюстраваная гісторыя. Мастак Зміцер Герасімовіч. —  Браціслава, 2012, 2013    
  • Страна Беларусь. Иллюстрированная история. Художник Змицер Герасимович. —  Братислава, 2013    
  • This country called Belarus. An Illustrated History — Bratislava, 2013  
  • Ад Полацка пачаўся свет. My Polacak, the Cradle of the World —  Мн., 2014    
  • Patria aeterna: apaviadańni — Miensk, 2015    
  • Айчына: маляўнічая гісторыя. Ад Рагнеды да Касцюшкі. Мастак Павел Татарнікаў.  —Мн., 2016, 2017, 2019    
  • Танцы над горадам. Тры аповесці — Мн., 2017    
  • Краіна Ур. Вершы. — Мн., 2018
  • Я марыў стаць шпіёнам. Выбраная проза. Мн., 2018
  • Вустрыцы а пятай раніцы. Выбраныя эсэ. Мн., 2018
  • Архіварыус Война. Гістарычная проза. Мн., 2018
  • Танцы на горадам. Проза апошніх гадоў. Мн, 2018   
  • Belarus. The epoch of the Grand Duchy of Lithuania. An illustrated history. —  Vilnius, 2018    
  • Faszination Belarus. Illustrierte Geschichte. Eines unbekannten landes. — Vilnius, 2018    
  • Паручнік Пятровіч і прапаршчык Здань. Балады — Мн., 2018

Узнагароды[правіць | правіць зыходнік]

  • 1986 — Прэмія Ленінскага камсамола Беларусі за кнігу «Добры дзень, мая Шыпшына».
  • 1991 — Медаль Францішка Скарыны «за ўклад у распрацоўку тэмы гістарычнага мінулага Беларусі ў літаратуры».
  • 1993 — Выдавецкая прэмія імя Уладзіміра Караткевіча за кнігі «Еўфрасіння Полацкая» і «Рандэву на манеўрах».
  • 1996 — Літаратурная прэмія імя Францішка Багушэвіча Беларускага ПЭН-цэнтра за кнігу «Таямніцы полацкай гісторыі».
  • 1998 — Прэмія Таварыства вольных літаратараў «Гліняны Вялес» за кнігу «Божая кароўка зь Пятай авеню».
  • 2010 — Міжнародная прэмія «Еўрапейскі паэт свабоды» (Польшча) за кнігу «Паром празь Ля-Манш».
  • 2015 — Прэмія часопіса «Дзеяслоў» «Залаты апостраф» за аповесць «Танцы над горадам».
  • 2015 — Срэбны медаль «Zasłużony Kulturze Gloria Artis» (Польшча).
  • 2016 — Міжнародная літаратурная прэмія «Алеко» (Балгарыя).
  • 2016 — Літаратурная прэмія імя Алеся Адамовіча Беларускага ПЭН-цэнтра за кнігу «Імёны Свабоды».
  • 2017 — Прэмія Цёткі за кнігу «Айчына: маляўнічая гісторыя. Ад Рагнеды да Касцюшкі»[2].
  • 2018 — Літаратурная прэмія імя Ежы Гедройца за кнігу «Танцы над горадам»[3]
  • 2019 — Медаль 100 гадоў БНР Рады Беларускай Народнай Рэспублікі[4].

Зноскі

  1. ↑ Нямецкая нацыянальная бібліятэка, Берлінская дзяржаўная бібліятэка, Баварская дзяржаўная бібліятэка і інш. Record #103243976 // Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 20 снежня 2014.
  2. ↑ Адкрыта падача заявак на Прэмію Цёткі для пісьменнікаў і ілюстратараў. Новы Час (21 снежня 2017). Праверана 10 лютага 2018.
  3. ↑ Уладзімір Арлоў здабыў прэмію Гедройца, Бахарэвіч ізноў другі АНЛАЙН
  4. ↑ Алексіевіч, Пазьняк, Вольскі, Эрыксан, Белавус. Хто яшчэ ўзнагароджаны мэдалём у гонар БНР-100

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Wikiquote-logo.svg
У Вікіцытатніку ёсць старонка па тэме Уладзіміра Аляксеевіча Арлова
Лаўрэаты прэміі Гліняны Вялес
Ігар Бабкоў (1993) · Людміла Сільнова (1994) · Алесь Разанаў (1995) · Славамір Адамовіч (1996) · Лявон Вашко (1997) · Уладзімір Арлоў (1998) · Мікола Папека (1999) · Сяргей Астравец (2000) · Віктар Слінко (2001) · Альгерд Бахарэвіч (2002) · Пятро Васючэнка (2003) · Алена Брава (2004) · Сяргей Дубавец (2005) · Валянцін Акудовіч (2006) · Алег Мінкін (2007) · Барыс Пятровіч (2008) · Віктар Казько (2009) · Уладзімір Някляеў (2010) · Аляксандр Лукашук (2011) · Сяргей Рублеўскі (2012) · Эдуард Акулін (2013) · Андрэй Федарэнка (2014) · Франц Сіўко (2015) · Міхась Скобла (2016)  · Ганна Севярынец (2017)  · Ілля Сін (2018)  · Міхал Андрасюк (2019)
Кастусь Акула (1995) · Уладзімір Арлоў (1996) · Лявон Баршчэўскі і Аляксандр Лукашук (1997) · Сяргей Ёрш (1998) · Вячка Целеш (1999) · Ніна Стужынская (2000) · Алесь Белы (2001) · Андрэй Катлярчук (2002) · Захар Шыбека (2003) · Аляксандр Надсан (2004) · Леанід Маракоў (2006) · Вольга Бабкова (2010) · Зміцер Санько і Людміла Рублеўская (2011) · Алесь Краўцэвіч і Уладзімір Ляхоўскі (2012) · Дзмітрый Матвейчык (2013) · Анатоль Трафімчык (2014) · Святлана Марозава і Дзяніс Лісейчыкаў (2015) · Віктар Корбут і Зміцер Ласько (2016) · Уладзімір Лякін (2017) · Васіль Герасімчык (2018)
GND: 103243976 · ISNI: 0000 0001 1871 4464 · LCCN: no91009948 · NKC: js20010125038 · NTA: 22619535X · NUKAT: n95018890 · SUDOC: 175010005 · VIAF: 44712397
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Уладзімір_Аляксеевіч_Арлоў&oldid=3671374"