Дом Лукіных
| Славутасць | |
| Дом Лукіных | |
|---|---|
| руск.: Дом Лукиных | |
 Помнік архітэктуры пачатку XX стагоддзя | |
| 47°12′47″ пн. ш. 38°55′38″ у. д.HGЯO | |
| Краіна |
 Расія |
| Горад | Таганрог, завулак Антона Глушко, 15 |
| Першае згадванне | 1827 год |
| Дата заснавання | 1910-я гады |
| Статус |
 Аб’ект культурнай спадчыны РФ № 6101186000 |
| Стан | здавальняльны |
 |
|
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Дом Лукіных — помнік архітэктуры мясцовага значэння, які размяшчаецца ў завулку Антона Глушко, 15 у горадзе Таганрогу Растоўскай вобласці[1].
Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]
Гістарычныя крыніцы сведчаць, што дом па сучасным адрасе — завулак Антона Глушко, 15, існаваў яшчэ ў 1827 годзе[1]. Потым, не вядомае па якіх прычынах, ён быў разбураны і зноў пабудаваны ў 1910-х гадах. У гэты час уладальнікамі двухпавярховага асабняка была сям'я Лукіных. Паводле статыстычных дадзеных, дом ацэньваўся ў 28 тысяч рублёў[2].
Васіль Паўлавіч Лукін у канцы XIX стагоддзя ведаў гарадскімі мараходнымі класамі і стаў аўтарам кнігі «Навігацыя», якую маракі скарысталі ў якасці дапаможніка. У пачатку XX стагоддзя ён лічыўся гласным Гарадской Думы і быў старшынём управы Данскога зямельнага банка[3]. Часта па працоўных пытаннях наведваў Санкт-Пецярбург. Памёр у Кіеве ў 1919 годзе[2]. Яго жонка Соф'я Андрэеўна Лукіна ў 1908 годзе арганізавала дзіцячую кухню «Кропля малака», а ў 1914 годзе — адкрыла першы ў горадзе дзіцячы сад[3]. Пры гэтым, яна працавала выкладчыкам у прыватным пачатковым вучылішчы III разраду. У сям'і Лукіных былі некалькі дзяцей. Дачка Вера Васільеўна — у замужжы Ксінтарыс, нарадзілася 10 жніўня 1892 года. Сын, Канстанцін Васільевіч Лукін, атрымаў адукацыю ў Санкт-Пецярбургскім электратэхнічным інстытуце, у 1921 годзе ён жаніўся з Яўгеніяй Мікалаеўне Грэкавай. Трэцім дзіцём у сям'і быў Барыс Васільевіч Лукін[2].
Невядома, калі менавіта быў пабудаваны трэці паверх дома, але 7 лістапада 1918 года ў адной з таганрогскіх газет з'явілася аб'ява, што шавецкая майстэрня Фрэйдэля, якая зназодзілася на трэцім паверсе дома Лукіна, прадаецца. Дом прыналежаў гэтай сям'і да 1925 года. Падчас грамадзянскай вайны тут знаходзілася Кіраванне па фармаванні кавалерыйскіх эскадронаў Першага Коннага арміі, а ў 1933 годзе ў доме размясцілі экспанаты гарадскога музея[2]. З 1992 года дом ахоўваецца законам як помнік архітэктуры[1].
