Мітар Марцінавіч
| Мітар Марцінавіч | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Митар Мартиновић | |||||||
 | |||||||
|
| |||||||
|
|||||||
| Папярэднік | Душан Грэгавіч | ||||||
| Пераемнік | Пётр Пламенац | ||||||
|
|
|||||||
| Нараджэнне |
8 верасня 1870 Баіца, Цэтыне, Чарнагорыя |
||||||
| Смерць |
11 лютага 1954 (83 гады) Бялград, Сербія |
||||||
| Род | Марцінавіч | ||||||
| Дзейнасць | дзяржаўны служачы, ваенны | ||||||
| Званне | генерал | ||||||
Мітар Марцінавіч (Баіца, Цэтыне, Чарнагорыя, 8 верасня 1870 — 11 лютага 1954, Бялград) — генерал Югаслаўскай арміі.
Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]
Кадэцкую школу скончыў у Мілане, і інжынерна-артылерыйскую ваенную акадэмію ў Турыне. Ён быў кіраўніком ваеннага суда княжацкага двара, а затым і прэм’ер-міністрам, ваенным міністрам, і міністр замежных спраў Чарнагорыі. Падчас аблогі Шкодэра ў Першай Балканскай вайне, камандаваў Прыморскім атрадам. Падчас Першай сусветнай вайны, камандзір Дрынскага і Герцэгавінскага атрадаў. Затым дэлегат пад Рускім Вярхоўным камандаваннем, і падчас абароны Катора камандзір Лоўчэнскага атрада. У Каралеўстве сербаў, харватаў і славенцаў атрымаў у 1919 званне генерала. Выконваў абавязкі, памочніка камандуючага палявой арміяй. Выйшаў на пенсію ў 1921 годзе. Ён быў узнагароджаны залатым медалем Мілаша Абіліча і іншымі ўзнагародамі. Ён напісаў працу: Упутство војничком старешинству за васпитање војске ў војном духу и дисциплини, Цэтыне (1900).
Зноскі
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Војна енциклопедија, Београд, 1973., књига пета, страна 317.
