Leptidea sinapis

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Leptidea sinapis
Навуковая класіфікацыя
Міжнародная навуковая назва

Leptidea sinapis


Сістэматыка
на Віківідах

Выявы
на Вікісховішчы
NCBI  189913
EOL  176670

Leptidea sinapis — дзённы матылёк роду Leptidea сямейства бялянак (Pieridae).

Апісанне[правіць | правіць зыходнік]

Даўжыня пярэдняга крыла імага — 18-24 мм. Вусень з шырокімі жоўтымі бакавымі палосамі, зялёны, без спінных палос[1].


Біялогія[правіць | правіць зыходнік]

У сярэдняй паласе развіваецца ў двух пакаленнях, на поўдні і ў асобныя цёплыя гады адзначаецца трэцяе пакаленне. Лёт матылькоў першага пакалення назіраецца з канца красавіка да сярэдзіны чэрвеня, другога — з пачатку чэрвеня да сярэдзіны жніўня. На поўдні матылькі з невялікімі перапынкамі лётаюць з красавіка па кастрычнік. Вусені харчуюцца толькі раслінамі з сямейства бабовых і актыўныя па начах. Зімуе кукалка.

Арэал[правіць | правіць зыходнік]

Паўночна-заходняя Афрыка, Еўропа, выключаючы Крайнюю Поўнач, субарктычны і ўмераны паясы Азіі на ўсход да Байкала. Сучасны арэал віду мае патрэбу ва ўдакладненні, так як у цяперашні час ўстаноўлена, што назапашаныя раней дадзеныя аб яго распаўсюджанні ставяцца да двух відах-двайнікоў і патрабуюць перагляду. Від шырока распаўсюджаны ва ўсім рэгіёне ад Скандынавіі, Хібінскага горнага масіва і Паўночнага Урала да Галоўнага Каўказскага хрыбта і Паўночнага Прыкаспія.

Месцапражыванні[правіць | правіць зыходнік]

Адкрытыя біятопы — узлескі, паляны, абочыны дарог, лугі, берагі рэк і ручаёў, радзей палі. У гарах падымаецца да вышыні 2000 м над узр. м.

Кармавыя расліны[правіць | правіць зыходнік]

Чына льналістая (Lathyrus linifolius), Lathyrus niger, Lathyrus pratensis, чына клубняносная (Lathyrus tuberosus), сачавічнік вясенні (Lathyrus vernus), рутвіца рагатая (Lotus corniculatus), Lotus uliginosus.

Час лёту[правіць | правіць зыходнік]

Красавік — 3 дэкада, май, чэрвень, ліпень, жнівень.

Зноскі

  1. Мамаев Б.М. Определитель насекомых по личинкам. Пособие для учителей. — М.: Просвещение, 1972. — С. 324. — 400 с. (Праверана 20 сакавіка 2010)