Ізакефалія

Ізакефалія або ісакефалія (ад грэч. ísos — роўны, аднолькавы, падобны і kephalé — галава, то ёсць роўнагалоўе) — мастацкі прыём у выяўленчым мастацтве, які складаецца ў размяшчэнні на адным узроўні галоў розных па велічыні і паставах фігур. Выкарыстоўваецца ў рэльефах і жывапісу.

Ізакефалія распаўсюджаная галоўным чынам у антычным мастацтве^[1]. Часта сустракаецца ў мастацтве Старажытнага Усходу, мастацтве рускага сярэднявечча і еўрапейскім мастацтве ранняй эпохі Адраджэння^[2]^[3].

Ізакефалія надавала кампазіцыі ўпарадкаванасць і рытмічна-дэкаратыўную цэльнасць.

Зноскі

↑ Ізакефалія (руск.) — артыкул з Вялікай савецкай энцыклапедыі
↑ Изокефалия // Российский гуманитарный энциклопедический словарь. — М.: Гуманит. изд. центр ВЛАДОС: Филол. фак. С.-Петерб. гос. ун-та. 2002.
↑ Изокефалия // «Популярная художественная энциклопедия.» Под ред. Полевого В. М. (руск.) (бел.; М.: Издательство «Советская энциклопедия (руск.) (бел.», 1986.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Большая российская энциклопедия : [в 35 т.] / гл. ред. Ю. С. Осипов. — М. : Большая Российская энциклопедия, 2004—2017.

[БСЭ-1] Ізакефалія (руск.) — артыкул з Вялікай савецкай энцыклапедыі

[2] Изокефалия // Российский гуманитарный энциклопедический словарь. — М.: Гуманит. изд. центр ВЛАДОС: Филол. фак. С.-Петерб. гос. ун-та. 2002.

[3] Изокефалия // «Популярная художественная энциклопедия.» Под ред. Полевого В. М. (руск.) (бел.; М.: Издательство «Советская энциклопедия (руск.) (бел.», 1986.

[1]

[2]

[3]