Калюмны (герб): Розніца паміж версіямі
[дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
др r2.7.2+) (робат дадаў: be-x-old:Калюмны |
др Bot: Migrating 7 interwiki links, now provided by Wikidata on d:q611856 (translate me) |
||
Радок 27: | Радок 27: | ||
[[Катэгорыя:Гербы|Калюмны]] |
[[Катэгорыя:Гербы|Калюмны]] |
||
[[Катэгорыя:Прыватнаўласніцкія гербы|Калюмны]] |
[[Катэгорыя:Прыватнаўласніцкія гербы|Калюмны]] |
||
[[be-x-old:Калюмны]] |
|||
[[en:Columns of Gediminas]] |
|||
[[eo:Kolonoj de la Gediminidoj]] |
|||
[[lt:Gediminaičių stulpai]] |
|||
[[pl:Słupy Giedymina]] |
|||
[[ru:Колюмны]] |
|||
[[uk:Ґедимінові стовпи]] |
Версія ад 04:56, 9 сакавіка 2013
Калюмны | |
---|---|
Дэталі | |
Зацверджаны | XVI ст. |
«Калюмны», герб, адзін з дзяржаўных сімвалаў Вялікага княства Літоўскага: у чырвоным полі тры белыя слупы, злучаныя ўнізе.
Паводле легенды, гэты герб прывёз з сабою з Рыма Палемон, ім карысталіся яго «нашчадкі» — літоўскі княжацкі род. «Калюмны» сустракаюцца на манетах Вялікага княства Літоўскага (ВКЛ) пасля 1386-1420. Пачатак выкарыстання сімвала ў якасці дзяржаўнага звязана з перыядам княжання Гедыміна, і ён атрымаў таксама назву «Слупы Гедыміна». У Грунвальдскай бітве 1410 з 40 харугваў ВКЛ 10 былі з вылвай «Калюмнаў» (паводле Я. Длугаша, такім знакам Вітаўт клеймаваў коней). Даследчыкі лічаць гэтыя харугвы надворнымі, якімі Вітаўт кіраваў як вялікі князь.[1] «Калюмны» вельмі падобныя да знакаў Рурыкавічаў, т.зв. «трызубцаў», таму шэраг гісторыкаў выводзіць ад іх паходжанне «Калюмнаў».[1] Верагодна, спачатку «Калюмны» былі гербавым знакам Полацкага княства, якое ў 1386 перастала быць удзельным і ўвайшло непасрэдна ў ВКЛ. Герб зямлі з такім высокім статусам з'явіўся на манетах і выкарыстоўваўся поруч з «Пагоняй», якая ўвасабляла Літву, а «Калюмны» — Русь.[1] У гэтым значэнні «Калюмны» перасталі выкарыстоўвацца са згасаннем дынастыі Ягелонаў. Вядома некалькі адзінкавых матэрыяльных помніхаў, дзе «Калюмны» — шляхецкі герб.
Зноскі
Літаратура
Калюмны (герб) на Вікісховішчы |
- Вяроўкін-Шэлюта У. «Калюмны» // ЭГБ, Т.4. - Мн., 1997.