Атава (трава): Розніца паміж версіямі
| [дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
дапаўненне, абнаўленне звестак, шаблон |
афармленне |
||
| Радок 1: | Радок 1: | ||
{{Заліўка БелЭн |
|||
|пачатак = 1 <!-- 1 — заліўка пачала артыкул, 0 або пуста — дапоўніла існуючы --> |
|||
|палепшаны = 1 <!-- 1 — палепшаны, 0 або пуста — не: фактычна сума па астатняму --> |
|||
|вікіфікацыя = 1 <!-- 1 — вікіфікаваны, 0 або пуста — не --> |
|||
|інтэрвікі = 1 <!-- 1 — ёсць, 0 або пуста — няма --> |
|||
|афармленне = 1 <!-- 1 — палепшаны, 0 або пуста — не; сюды адносяцца наяўнасць знакаў пераносу, аманімічныя значэнні і інш. --> |
|||
|дапаўненне = 1 <!-- 1 — ёсць дапаўненне з іншых крыніц, 0 або пуста — няма --> |
|||
}} |
|||
{{Значэнні|Атава}} |
{{Значэнні|Атава}} |
||
[[Файл:Grass-JW.jpg|250px|thumb|Трава на {{нп3|лявада|лявадзе|uk|Левада}}.]] |
[[Файл:Grass-JW.jpg|250px|thumb|Трава на {{нп3|лявада|лявадзе|uk|Левада}}.]] |
||
Версія ад 20:11, 3 кастрычніка 2015
Aтава — трава, якая вырасла ў той жа год на кармавых сенажацях пасля скошвання, страўлення або выпасу свойскай жывёлы. На натуральных сенакосах ураджай сена звычайна складае 30 — 50 % ураджаю першага ўкосу.
Апісанне
Лічыцца, што атава сакавіцей і мякчэй першапачатковай травы, якая была да яе, у ёй больш пратэіну і менш клятчаткі, чым у квітнеючых раслінах кармавых траў. Атаву сушаць на сена, сілас, з яе вырабляюць травяную муку.
На пашы пасля страўлення атава адрастае некалькі разоў у залежнасці ад атаўнасці (біялагічнай здольнасці раслін адрастаць за кошт утварэння бакавых парасткаў), надвор'я і прыёмаў догляду пашы. Высокую атаўнасць на пашы маюць райграс пашавы (Lolium perenne), мятліца лугавая (Apera spica-venti), аўсяніца чырвоная (Festuca rubra), канюшына раллявая (Trifolium arvense). Ураджайнасць атавы вышэйшая ў раёнах з вільготным кліматам і на ўрадлівых глебах. Яе можна павялічыць у 2—3 разы ўнясеннем пасля скошвання (страўлення) азотных угнаенняў, асабліва разам з паліваннем.
Літаратура
- Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 2: Аршыца — Беларусцы / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн., 1996. — 480 с.: іл. ISBN 985-11-0061-7 (т. 2), ISBN 985-11-0035-8