Дом Сінодзі-Папова
| Славутасць | |
| Дом Сінодзі-Папова | |
|---|---|
| руск.: Дом Синоди-Попова | |
 Дом Сінодзі-Паповых, пабудаваны ў 1840-х гадах у Таганрогу | |
| 47°12′53″ пн. ш. 38°55′59″ у. д.HGЯO | |
| Краіна |
 Расія |
| Горад | Таганрог, вуліца Грэчаская, 84 |
| Заснавальнік | Сінодзі-Паповы |
| Дата заснавання | 1840-я гады |
| Статус |
 Аб’ект культурнай спадчыны РФ № 6101213000 |
 |
|
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Дом Сінодзі-Папова — аб'ект культурнай спадчыны, які размяшчаецца па вуліцы Грэчаскай, 84 у горадзе Таганрогу Растоўскай вобласці. Помнік архітэктуры[1].
Гісторыя
[правіць | правіць зыходнік]У сярэдзіне XVIII стагоддзя продкі Сінодзі-Паповых гандлявалі вблиз рэкі Цемернік і на мысе Таган-Роге. Родапачынальнікам таганрогскіх Сінодзі-Паповых лічыцца бердзянскі купец Георгій Сямёнавіч Сінодзі-Папоў, які нарадзіўся ў 1755 годзе[2].
У 1840-х гадах па вуліцы Грэчаскай, 84, сямействам Сінодзі-Паповых быў пабудаваны новы дом. Няма верагоднай і дакладнай інфармацыі пра паходжанне падвойнага прозвішча гэтых людзей. У матрычнай кнізе 1853 года ёсць інфармацыя пра сына Дзмітрыя і яго бацьку Міну Ягоравіча Папова, але ў іншых дакументах першай палове XIX стагоддзя ў гэтага сямейства ўжо сустракаецца падвойнае прозвішча, тым часам як згадванні пра асобнае прозвішча «Сінодзі» даследчыкам выявіць не атрымалася.
Вядома, што ў Таганрогу жылі два браты Сямён Ягоравіч Папоў і Мінай Ягоравіч Папоў. Абодва былі патомнымі ганаровымі грамадзянамі. У розных дакументах сустракаецца дзве версіі імя па бацьку братоў — «Ягоравічы» і «Георгіевічы».
Жонкай Міная Ягоравіча была Марыя Дыянісьеўна. У іх было некалькі дзяцей: Кацярына, Алена, Георгі, Ягор, Дзмітрый. Жонку Сямёна Ягоравіча клікалі Алімпіяда Васільеўна Палама, у шлюбе ў іх нарадзілася дзве дочкі: Ганна і Анфія. Сямён Папоў быў прадстаўніком Нідэрландскага консульства ў Таганрогу, а з 1872 года — прадстаўляў яшчэ і Партугальскае консульства. Займаўся дабрачыннасцю, браў удзел у жыцці Таварыства для аказання дапамогі ўсім патрабуючым, нароўні з іншымі вядомымі жыхарамі Таганрога — Лакіерам, Скараманга, Варвацы, Алферакі, Ліцынай, Бернадакі. Сямён Папоў быў міравым суддзём і значыўся ў першым спісе Акруговага суда, які адкрыўся 30 красавіка 1869 года. Таксама ён выконваў абавязкі бібліятэкара ва ўстанове пры Камерцыйным сходзе, гэту працу ён выконваў задарма. Ён аказваў дапамогу аўтару Паўлу Пятровічу Філеўскаму ў напісанні кнігі «Гісторыя горада Таганрога», расказваючы некаторыя факты[3].
Адзін з вядомых нашчадкаў сямейства — мастак Дзмітрый Мінаевіч Сінодзі-Папоў, на цокальным паверсе гэтага дома знаходзілася яго майстэрня з 1870-х гадоў. З 1873 па 1880 гады дом прыналежала патомнаму ганароваму грамадзяніну Сінодзі Папову, з 1890 па 1898 год яго ўладальнікам быў патомны ганаровы грамадзянін Сямён Сінодзі-Папоў. у 1906 годзе перайшоў ва ўласнасць патомнага ганаровага грамадзяніна Міная Ягоравіча і Анфіі Сямёнаўны Сінодзі-Паповых, а таксама жонцы патомнага ганаровага грамадзяніна Алене Сямёнаўне Аўерына[2].
У 1910-х гадах дачка Сямёна Ягоравіча Папова — Алена Сямёнаўна Аўерына, утрымвала ў доме школу хлопчыкаў і дзяўчынак. У гэтыя гады тут арандавала жытло Любоў Мікалаеўна Псалці — выкладнік нямецкай мовы ў мужчынскай гімназіі. Таксама яна працавала і ў прыватнай вучылішчы I разраду А. А. Граноўскага. У 1918 годзе на падворак быў размешчаны склад швейных машын фірмы «Зінгер і КО». Дом быў уласнасцю нашчадкаў братоў Сінодзі-Паповых аж да Кастрычніцкай рэвалюцыі. Потым стаў уласнасцю немца Ф. Е. Дрэйлінга, які валодаў домам да 1925 года[3]. Па іншых дадзеных у доме ў 1920-х гадах знаходзіўся літаратурны пралетарскі клуб, пасля спынення яго дзейнасці гэты будынак стаў жылымм[2]. З 1992 года прызнаны помнікам архітэктуры і ахоўваецца законам[1].
Зноскі
- ↑ а б Жилой комплекс. Комплекс застройки улицы Архівавана 18 сакавіка 2017.
- ↑ а б в Энциклопедия Таганрога, Ростов-на-Дону, Росиздат, 2003
- ↑ а б Дом 84, Греческая улица Архівавана 18 сакавіка 2017.
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- Гаврюшкин О. П. Г12 «По старой Греческой…» (Хроника обывательской жизни) — Т.: ООО «Издательство „Лукоморье“», 2012. — 514 с. — ISBN — 5-901565-15-0