Закон Ламберта

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі

Закон Ламбертафізічны закон, згодна з якім яркасць (дыфузнай) паверхні, што рассейвае святло аднолькавая ва ўсіх напрамках.

Закон быў сфармуляваны ў 1760 годзе Ё. Ламбертам. У цяперашні час разглядаецца як закон ідэальнага рассейвання святла, зручны для тэарэтычных даследаванняў. Аднак ён знаходзіць прымяненне і для набліжаных фотаметрычных і святлотэхнічных разлікаў.

Таксама па законе Ламберта маем, што свяцільнасць і яркасць прама прапарцыянальныя:

Пераходзячы да энергетычных велічынь, можна ўсталяваць, што згодна з законам Ламберта колькасць прамяністай энергіі, што выпраменьваецца элементам паверхні ў напрамку элемента , прапарцыянальна здабытку колькасці энергіі, выпраменьванай па нармалі, на велічыню прасторавага вугла і , складзенага напрамкам выпраменьвання з нармаллю:

Маецца таксама простая залежнасць паміж сілай святла, выпраменьванага плоскай пляцоўкай ў якім-небудзь кірунку, ад вугла паміж гэтым кірункам і перпендыкулярам да :

Апошні выраз азначае, што сіла святла плоскай паверхні максімальная () па перпендыкуляру да яе і, адбываючы з павелічэннем , становіцца роўнай нулю ў датычных да паверхні напрамках.

Рэальныя цела рассейваюць святло са значнымі адступленнямі ад закона Ламберта (нават у бачнай вобласці спектру). Найбольш блізкія да закона Ламберта матавыя шурпатыя паверхні гіпсу, вокісу магнію, сернакіслага барыю і ін.; з мутных асяроддзяў — некаторыя тыпы аблокаў і малочных шыбаў; сярод выпраменьвальнікаў, што свецяцца самі — абсалютна чорнае цела, парашкападобныя люмінафоры.

Моцнае адхіленне ад закона Ламберта назіраецца для паліраваных паверхняў, так як для іх выпраменьванне пры вугле будзе большым, чым у кірунку, нармальным да паверхні.