Павел Багоўскі

Павел Багоўскі
Род дзейнасці	фізік
Дата нараджэння	10 сакавіка 1919(1919-03-10)
Месца нараджэння	Тарту, Эстонія
Дата смерці	8 сакавіка 2006(2006-03-08) (86 гадоў)
Грамадзянства	Эстонія  СССР
Бацька	Aleksander Bogovski[d]
Маці	Tatjana Bogovski[d]
Альма-матар	Гімназія Хуга Трэфнера[d] Тартускі ўніверсітэт
Узнагароды і прэміі

Павел Багоўскі (10 сакавіка 1919, Тарту — 8 сакавіка 2006) — эстонскі анколаг-патамарфолаг, член-карэспандэнт Акадэміі медыцынскіх навук СССР (1965), заслужаны дзеяч навукі Эстонскай ССР (1977), правадзейны член Эстонскай акадэміі навук (1993). Уваходзіць у спіс 100 вялікіх дзеячаў Эстоніі XX стагоддзя.

Біяграфія

Дзяцінства правёў на востраве Саарэмаа, дзе наведваў нямецкамоўны дзіцячы сад. Ва ўзросце васьмі гадоў размаўляў на эстонскай, нямецкай і рускай мовах.

У 1937 годзе скончыў гімназію Хуга Трэфнера, у 1941 годзе — медыцынскі факультэт Тартускага ўніверсітэта, з пачаткам Вялікай Айчыннай вайны быў эвакуіраваны ў Алма-Ату, дзе прадоўжыў навучанне ў Медыцынскім інстытуце. Скончыў вучобу ў 1943 годзе, атрымаўшы спецыяльнасць ўрача.

Удзельнік Вялікай Айчыннай вайны ў складзе Эстонскага стралковага корпуса, старшы лейтэнант медыцынскай службы.

Член КПСС з 1944 года (па іншых дадзеных з 1946 года). Пасля вайны вярнуўся ў Тарту, у 1949 годзе абараніў дысертацыю «Пра ўплыў недастатковага харчавання і ўпырсквання глюкозы на марфалогію ранявога арганізацыйнага працэсу» на суісканне ступені кандыдата медыцынскіх навук. Вучань Альберта Вальдэса, кафедра паталагічнай анатоміі.

З 1949 года працаваў у Інстытуце эксперыментальнай і клінічнай медыцыны ў Таліне, дырэктар Інстытута ў 1953—1968 і 1974—1991 гадах.

У 1961 годзе абараніў доктарскую дысертацыю «Канцэрагеннае дзеянне прадуктаў перапрацоўкі эстонскага сланца: (эксперыментальна-марфалагічнае даследаванне)» пры Ленінградскім санітарна-гігіенічным інстытуце. З’яўляецца ініцыятарам і выканаўцам даследаванняў адной з груп канцэрагенаў — N-нітрозазлучэнняў — як у Эстоніі, так і на міжнародным узроўні.

У 1962 годзе атрымаў званне прафесара па спецыяльнасці «Паталагічная анатомія і анкалогія». Акрамя эстонскай, рускай і нямецкай моў, свабодна размаўляў на французскай і англійскай мовах, а таксама быў адным з выбітных лаціністаў краін Паўночнай Еўропы.

У 1963—1967 гадах быў дэпутатам Вярхоўнага Савета Эстонскай ССР (намеснік старшыні Камісіі па ахове здароўя і сацыяльным забеспячэнні).

Пасля таго, як вучоны даказаў высокую канцэрагеннасць некаторых прадуктаў перапрацоўкі сланцу, у Эстоніі была цалкам зменена тэхналогія вытворчасці сланцавага паліва. У 1964 годзе была спынена вытворчасць найбольш канцэрагеннага прадукта — камернай смалы.

З 1967 па 1974 год працаваў у Ліёне ў Міжнародным агенцтве па вывучэнні раку, дзе ўзначальваў аддзел экзагенных канцэрагенаў.

У 1977 годзе ўзначаліў камісію па распрацоўцы эстонскай медыцынскай тэрміналогіі.