Сонечнае зацьменне на Плутоне
Сонечныя зацьменні на Плутоне ўзнікаюць, калі адзін з яго пяці натуральных спадарожнікаў — Харон, Нікта, Гідра, Кербер або Стыкс — праходзіць паміж Плутонам і Сонцам.
Апісанне[правіць | правіць зыходнік]
Сонечнае зацьменне на Плутоне можа адбыцца толькі ў вузлавых кропках яго спадарожнікаў — у кропках, дзе арбіты спадарожнікаў перасякаюць плоскасць экліптыкі карлікавай планеты . Паколькі ўсе пяць яго спадарожнікаў знаходзяцца на арбіце ў адной плоскасці, моманты часу, калі магчыма ўзнікненне гэтай падзеі, з’яўляюцца аднолькавымі для ўсіх пецярых. Існуюць толькі дзве кропкі на арбіце Плутона, дзе можа адбыцца сонечнае зацьменне. Паколькі перыяд звароту Плютона вакол Сонца каля 248 гадоў, паблізу адной з іх ён бывае толькі кожныя 124 гады. Для Харона перыяд звароту вакол Плутона крыху менш за тыдзень, таму калі Плутон знаходзіцца паблізу аднаго з названых вышэй пунктаў, з прамежкам у трое сутак на працягу некалькіх гадоў назіраюцца папераменныя сонечныя зацьменні на Плутоне (Харон) і сонечныя зацьменні на Хароне (Плутон). Менавіта гэта адбывалася ў перыяд з лютага 1985 года па 1990 года, а назіранне сонечных зацьменняў у сістэме Плутон-Харон з Зямлі дазволіла скласці вядомыя «карты яркасці» Плутона і атрымаць добрыя адзнакі радыуса Плутона (1150—1200 км) [1] .
-
Сонца хаваецца за паверхняй Харона падчас поўнага сонечнага зацьмення на Плутоне 23 снежня 2111 год -
Цень Харона праецыюецца на паверхню Плутона падчас сонечнага зацьмення 25 лютага 1989 год а (змадэлявана ў праграме Celestia)
Зноскі
- ↑ {{{загаловак}}}. — 1989. — P. 27—29.