Сямейная адукацыя
Сямейная адукацыя - форма атрымання пачатковай, асноўнай і сярэдняй агульнай адукацыі ў Расійскай Федэрацыі, якая прадугледжвае вывучэнне агульнаадукацыйнай праграмы па-за школай і даступная для ўсіх навучэнцаў па іх жаданні. Адносiцца да альтэрнатыўных формаў адукацыі.[1]
Асаблівасці[правіць | правіць зыходнік]
З года ў год папулярнасць сямейнай адукацыі ў Расіі расце геаметрычна. Па дадзеных Міністэрства адукацыі РФ, на 2016-17 вучэбнай год агульная колькасць навучэнцаў у агульнаадукацыйных установах склала 14,491 мільёна дзяцей, з якіх амаль 8,5 тысячы навучаліся ў форме сямейнага адукацыі, гэта значыць каля 0,058 %. Паводле звестак Міністэрства адукацыі Расеі, у 2018-19 навучальным годзе колькасць дзяцей на сямейнай адукацыі склала больш за 25 тысяч чалавек з 16 млн школьнікаў (0,15 %), а ў 2019-20 навучальным годзе на сямейнай адукацыі было 31 201 дзіця з 16,5 млн школьнікаў (0,21 %). Зрэшты, па выніках даследавання EdCrunch, на пачатак 2019 года ў Расіі каля 100 000 дзяцей, якія знаходзяцца на сямейнай форме адукацыі. Адначасова расце і цікавасць грамадскасці і сродкаў масавай інфармацыі.[2]
Пераход на сямейную адукацыю магчымы ў любы момант навучання, таксама ў сярэдзіне навучальнага года. Перайшоўшы на сямейную форму адукацыі, бацькі могуць самастойна навучаць сваіх дзяцей, выбіраючы навучальныя матэрыялы і графік навучання ў адпаведнасці з індывідуальнымі асаблівасцямі, інтарэсамі і схільнасцямі дзіцяці так, як лічаць патрэбным. Рашэнне аб тэрмінах здачы і колькасці прамежкавых атэстацый прымаецца па ўзгадненні памiж школай і бацькамі.
Навучэнец мае права на праходжанне прамежкавых атэстацый ў адукацыйнай установе, а таксама абавязковае праходжанне дзяржаўнай выніковай атэстацыі АДЭ ў 9 класе i АДЭ (адзiны джяржаўны экзамен) ў 11 класе. Для атрымання допуску да АДЭ (агульнага дзяржаўнага экзамену) навучэнцы павінны здаць прамежкавую атэстацыю па ўсіх прадметах, прымацаваўшыся да адукацыйнай установы. Аднак не ўсе школы даюць такую магчымасць, і, калі ў статуце школы форма сямейнага адукацыі не пазначана, гэта з’яўляецца падставай для патрабавання бацькамі ўнясення змяненняў па ўключэнні ў Статут школы дадзенай формы навучання згодна з заканадаўствам. Пры паспяховым праходжанні выніковых атэстацый навучэнец атрымлівае атэстат той школы, дзе ён здаваў атэстацыю.
Асноўныя прычыны, па якіх бацькі выбіраюць сямейную форму адукацыi, насуперак распаўсюджанаму перакананню, не зводзяцца да праблем са здароўем дзіцяці.
Аптымізацыя: пазбаўленне ад лішняй траты часу, намаганняў і грошай, якіх патрабуе наведванне школы. Так, час трацiцца на дарогу, дысцыплінарныя праблемы калектыву і арганізацыйныя пытанн;, грошы трацяцца на дарогу, а таксама на школьныя патрэбы; намаганні трацяцца ў падвойным памеры на вывучэнне тэмы ў класе, а потым на выкананне заданняў дома. Сямейная адукацыя ж дазваляе вызваліць і перанакіраваць ўсе гэтыя рэсурсы на павышэнне эфектыўнасці навучальных заняткаў, а таксама на іншую дзейнасць, такую як спорт, творчасць, зносіны.
Нездавальняючыя якасцi навучання ў дзяржаўнай школе: дрэнная якасць выкладання, адсутнасць зваротнай сувязі з настаўнікам, непрафесійныя дзеянні, незацікаўленасць настаўнікаў у выніках навучання, а таксама перапоўненасць школ, недастатковае абсталяванне класаў.[3]
Індывідуальны падыход: развіццё самастойнасці, адказнасці, самадысцыпліны, магчымасць адсачыць і развіць здольнасці і схільнасці дзіцяці.
Камфорт: індывідуальны тэмп асваення ведаў, зручны сям’і рэжым дня і графік, аўтаномнасць ад школьнага распарадку, магчымасць з’язджаць, падарожнічаць у любую пару года.
Здаровы клімат: адсутнасць ціску з боку настаўнікаў, параўнання з поспехамі іншых вучняў, здаровы псіхалагічны клімат, немагчымасць цкавання і невырашальных канфліктаў з настаўнікамі.
Сям’я: жаданне бацькоў вучыць дзяцей самастойна, задавальненне ад сумесных заняткаў і зносін.
Важныя прынцыпы сямейнага адукацыі[правіць | правіць зыходнік]
Вяршэнства сям’і ў адукацыі дзіцяці.
Адукацыя дзіцяці вызначаецца ў першую чаргу індывідуальнымі інтарэсамі і асаблівасцямі дзіцяці.
Захаванне цікавасці да ведаў, а не навучанне з-пад палкі.
Апора на здольнасць вучня да самастойнага пошуку і засвойванню інфармацыі, натуральную дапытлівасць.
Зноскі