Трамбалітычная тэрапія

Трамбаліты́чная тэрапі́я (тромбалі́зіс) - від фармакалагічнай тэрапіі, накіраваны на аднаўленне крыватоку ў сасудзе за кошт лізісa тромба.

Прынцып дзеяння

Актывацыя фібрыналітынчнай актыўнасці крыві за кошт трансфармацыі плазмінагена ў яго актыўную форму - плазмін. У адрозненні ад гепарыну, якія толькі запавольвае фарміраванне трамбалітычных мас, дадзеная тэрапія спрыяе іх (тромбаў) разбурэнню і аднаўленню крыватоку па закаркаваным сасудзе. Трамбалітычная тэрапія найбольш эфектыўна ў першыя 72 гадзіны ад утварэння тромба.

Гісторыя

1976 лічыцца годам нараджэння трамбалітычнай тэрапіі, калі ўпершыню быў апублікаваны артыкул Чазава Е. І. аб унутрыкаранарным лізісе тромба пры дапамозе Стрэптазы. Пазней, у 1979 годзе, гэтыя звесткі былі пацверджаны Rentrop K.T.

Трамбалітычныя агенты (рэчывы)

Да цяперашняга часу вядомыя наступныя агенты:

• Стрэптакіназа
• Альтэплаза
• Уракіназа
• Тэнэктэплаза

Вобласці ўжывання

• Востры каранарны сіндром (Інфаркт міякарду) з пад'ёмам сегменту ST на ЭКГ
• Ішэмічны інсульт
• Тромбаэмбалія лёгачнай артэрыі
• Трамбоз глыбокіх вен ніжніх канечнасцей