Перайсці да зместу

Іван Пятровіч Офенберг

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Іван Пятровіч Офенберг
Дата нараджэння 13 мая 1792(1792-05-13)
Месца нараджэння Іліен, Курляндыя
Дата смерці 18 лютага (2 сакавіка) 1870 (77 гадоў)
Месца смерці
Бацька Peter Georg Sigismund von Offenberg[d]
Маці Julianne Offenberg[d]
Жонка Q115997315?
Дзеці Q115996954?
Грамадзянства
Прыналежнасць  Расійская імперыя
Род войскаў кавалерыя
Званне генерал ад кавалерыі
Камандаваў Ямбургскі ўланскі полк,
2-я брыгада 1-й уланскай дывізіі,
лейб-гвардыі Конна-егерскі полк,
1-я брыгада 2-й лёгкай кавалерыйскай дывізіі,
3-я драгунская дывізія,
2-і рэзервовы кавалерыйскі корпус,
Асобны рэзервовы кавалерыйскі корпус
Бітвы/войны Айчынная вайна 1812 года, Замежныя паходы 1813 і 1814 гг., Польская кампанія 1831 года, Венгерская кампанія 1849 года
Узнагароды і званні Ордэн Святой Ганны 4-й ст. (1812), Ордэн Святога Уладзіміра 4-й ст. (1812), Ордэн Святой Ганны 2-й ст. (1813), Залатая зброя «За адвагу» (1814), Залатая зброя «За адвагу», упрыгожанае алмазамі (1831)[1], Ордэн Святога Георгія 4-й ст. (1832), Ордэн Святога Аляксандра Неўскага (1849), Ордэн Святога Уладзіміра 1-й ст. (1859)

Іван Пятровіч Офенберг (1791 — 18 лютага 1870) — расійскі ваенны і дзяржаўны дзеяч, генерал ад кавалерыі, член Ваеннага Савета, інспектар кавалерыі. З баронскага роду Офенбергаў.

Ваенную службу пачаў у 1807 юнкерам у пскоўскім драгунскім палку і праз тры гады прызначаны прапаршчыкам, пасля чаго быў пераведзены ў Сібірскі грэнадзёрскі полк, у якім і прыняў удзел у вайне 1812 года. За адвагу і распарадлівасць, выказаныя ў бітвах 5 і 6 жніўня пад Смаленскам, быў узнагароджаны ордэнам Св. Ганны 4-й ступені. 26 жніўня пад Барадзіном — ордэнам Св. Уладзіміра 4-й ступені з бантам, за справы пад Мажайскам і Таруцінам — прызначаны штаб-ротмістрам, за Вязьму — ротмістрам. Удзельнік паходу расійскіх войскаў за мяжу, за бітву пад Лейпцыгам у 1813 быў узнагароджаны ордэнам Св. Ганны 2-й ступені, а ў наступным годзе атрымаў залатую шаблю з надпісам «За адвагу».

Па вяртанні расійскіх войскаў з-за мяжы пераведзены 1 сакавіка 1815 у лейб-гвардыі Конна-егерскі полк, а праз год быў прызначаны ад’ютантам да генерал-маёра Бенкендорфа і пераведзены ў лейб-гвардыі Гусарскі полк. Прызначаны 24 красавіка 1819 палкоўнікам, ад 29 студзеня 1823 камандзір Ямбургскага ўланскага яго каралеўскай высокасці прынца Фрыдрыха Вюртэмбергскага палка. Ад 25 сакавіка 1828 генерал-маёр, пераведзены ў 1-ю ўланскую дывізію. Прызначаны 2 жніўня 1830 камандзірам 2-й брыгады гэтай жа дывізіі, у 1831 прыняў з ёй удзел у задушэнні паўстання 1830—1831 і за адрозненне пры штурме Варшавы быў узнагароджаны залатой шабляй з алмазнымі ўпрыгожваннямі і з надпісам «За адвагу».

Прызначаны 20 сакавіка 1832 камандзірам лейб-гвардыі Конна-егерскага палка, неўзабаве прызначаны камандзірам 1-й брыгады 2-й лёгкай кавалерыйскай дывізіі, з пакіданнем камандзірам палка. 18 красавіка 1837 узвышаны ў генерал-маёры, быў зацверджаны начальнікам дывізіі, якой камандаваў больш за 15 гадоў. Прыняўшы ўдзел у Венгерскім паходзе 1849, асабліва адрозніўся ў бітвах 3 ліпеня пры в. Дука і 5 ліпеня пад Вайценам ля в. Рэтшагу, за што і быў узнагароджаны ордэнам Аляксандра Неўскага.

Неўзабаве пасля вяртання з Венгерскага паходу прызначаны камандуючым 2-м рэзервовым кавалерыйскім корпусам, а 6 снежня 1851 — генералам ад кавалерыі і зацверджаны корпусным камандзірам, а 31 снежня быў прызначаны членам Ваеннага Савета. Прызначаны 8 лістапада 1856 камандзірам асобнага рэзервовага кавалерыйскага корпуса, камандаваў ім да самога яго скасавання, прычым 26 верасня 1859 быў узнагароджаны ордэнам Св. Уладзіміра 1-й ступені з мячамі. 17 жніўня 1861 прызначаны шэфам Літоўскага Уланскага эрцгерцага аўстрыйскага Альберта палка, а 13 лістапада — другім шэфам Марыупальскага гусарскага яго высокасці прынца Фрыдрыха Гесэн-Касэльскага палка. Па скасаванні зводнага кавалерыйскага корпуса прызначаны 12 снежня 1862 інспектарам кавалерыі з пакіданнем членам Ваеннага Савета.

Апошнія гады свайго жыцця знаходзіўся пры асобе імператара.

Зноскі

  1. Э. Э. Исмаилов. Золотое оружие с надписью «За храбрость». Списки кавалеров (1788—1913). М., 2007.