Шаміль: Розніца паміж версіямі
| [недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Няма тлумачэння праўкі |
Няма тлумачэння праўкі |
||
| Радок 1: | Радок 1: | ||
[[File:Имам Шамиль.png|thumb|Шаміль]] |
|||
'''Шаміль''' ([[26 чэрвеня]] [[1797]], Гімры (цяпер Унцукульскі раён, Заходні [[Дагестан]] -[[4 лютага]] [[1871]], [[Медзіна]], цяпер [[Саудаўская Аравія]]) — правадыр каўказскіх горцаў, у 1834 прызнаны імамам тэакратычнай дзяржавы - [[Паўночна-Каўказскі імамат]], у якім аб'яднаў горцаў заходняга Дагестана і Чачні, а затым і Чаркесіі. Да заключэння перамір'я пры штурме Гуніба ў 1859 князем Барацінскім энергічна вёў барацьбу супраць [[Расійская імперыя|Расійскай імперыі]]. Перавезены ў [[Калуга|Калугу]], а затым у [[Кіеў]], атрымаў нарэшце абяцаны яшчэ на Гунібе дазвол здзейсніць Хадж у Меку, затым у Медзіну, дзе і памёр. |
'''Шаміль''' ([[26 чэрвеня]] [[1797]], Гімры (цяпер Унцукульскі раён, Заходні [[Дагестан]] -[[4 лютага]] [[1871]], [[Медзіна]], цяпер [[Саудаўская Аравія]]) — правадыр каўказскіх горцаў, у 1834 прызнаны імамам тэакратычнай дзяржавы - [[Паўночна-Каўказскі імамат]], у якім аб'яднаў горцаў заходняга Дагестана і Чачні, а затым і Чаркесіі. Да заключэння перамір'я пры штурме Гуніба ў 1859 князем Барацінскім энергічна вёў барацьбу супраць [[Расійская імперыя|Расійскай імперыі]]. Перавезены ў [[Калуга|Калугу]], а затым у [[Кіеў]], атрымаў нарэшце абяцаны яшчэ на Гунібе дазвол здзейсніць Хадж у Меку, затым у Медзіну, дзе і памёр. |
||
== Літаратура == |
== Літаратура == |
||
Версія ад 20:38, 8 студзеня 2012
Шаміль (26 чэрвеня 1797, Гімры (цяпер Унцукульскі раён, Заходні Дагестан -4 лютага 1871, Медзіна, цяпер Саудаўская Аравія) — правадыр каўказскіх горцаў, у 1834 прызнаны імамам тэакратычнай дзяржавы - Паўночна-Каўказскі імамат, у якім аб'яднаў горцаў заходняга Дагестана і Чачні, а затым і Чаркесіі. Да заключэння перамір'я пры штурме Гуніба ў 1859 князем Барацінскім энергічна вёў барацьбу супраць Расійскай імперыі. Перавезены ў Калугу, а затым у Кіеў, атрымаў нарэшце абяцаны яшчэ на Гунібе дазвол здзейсніць Хадж у Меку, затым у Медзіну, дзе і памёр.
Літаратура
- БЭ ў 18 тамах. Т.17, Мн., 2003, С.365