Аляксандр I (імператар расійскі)

Шаблон:Правіцель Шаблон:Вызн, (12 (23) снежня 1777, Санкт-Пецярбург — 19 лістапада (1 снежня) 1825, Таганрог) — імператар Расійскай Імперыі з 11 (23) сакавіка 1801 па 19 лістапада (1 снежня) 1825), старэйшы сын імператара Паўла I і Марыі Фёдараўны.

У пачатку кіравання правёў умерана ліберальныя рэформы, распрацаваныя Тайным камітэтам і М.М. Спяранскім. У знешняй палітыцы лавіраваў паміж Вялікабрытаніяй і Францыяй. У 1805-1807 удзельнічаў у антифранцузских кааліцыях. У 1807—1812 часова зблізіўся з Францыяй. Вёў паспяховыя войны з Турцыяй (1806-1812) і Швецыяй (1808-1809). Пры Аляксандры I да Расіі былі далучаны тэрыторыі Усходняй Грузіі (1801), Фінляндыі (1809), Бесарабіі (1812), Азербайджана (1813), былога герцагствы Варшаўскага (1815). Пасля Айчыннай вайны 1812 узначаліў у 1813-1814 антифранцузскую кааліцыю еўрапейскіх дзяржаў. Быў адным з кіраўнікоў Венскага кангрэса 1814-1815 і арганізатараў Свяшчэннага саюза.

У апошнія гады жыцця нярэдка гаварыў аб намеры зрачыся ад пасаду і «выдаліцца ад свету», так што пасля яго нечаканай смерці ад брушнога тыфа у Таганрозе ўзнікла легенда аб «старцы Фёдары Кузьмічы». Паводле гэтай легенды, у Таганрозе памёр і быў затым пахаваны не Аляксандр, а яго двайнік, у то час як цар яшчэ доўга жыў старцам-пустэльнікам у Сібіры і памёр у 1864.