Аляксей Лявонцьевіч Бенуа
| Аляксей Лявонцьевіч Бенуа | |
|---|---|
 | |
| Дата нараджэння | 1838 |
| Месца нараджэння | |
| Дата смерці | 25 мая (7 чэрвеня) 1902 |
| Месца смерці | |
| Грамадзянства | |
| Бацька | Leonti Leontievitch Benois[d] |
| Альма-матар | |
| Працаваў у гарадах | Ташкент, Алматы, Самарканд і Бухара |
Аляксей Лявонцьевіч Бенуа — расійскі архітэктар, які працаваў у Туркестане. Пляменнік расійскага архітэктара Мікалая Лявонцьевіча Бенуа (1813—1898) — родапачынальніка расійскай галіны мастакоў і архітэктараў з прозвішчам Бенуа.
Біяграфія
[правіць | правіць зыходнік]Аляксей Лявонцьевіч Бенуа нарадзіўся ў сям’і чыноўніка Таварыства Царскасельскай чыгункі Лявонція Лявонцьевіча Бенуа (1801—1885), які з’яўляўся старэйшым братам архітэктара Мікалая Лявонцьевіча Бенуа (1813—1898). Аляксей Лявонцьевіч Бенуа скончыў у 1865 годзе Імператарскую Акадэмію мастацтваў, атрымаўшы па яе заканчэнні званне вольнага мастака «з правам вырабляць будынкі і ўступаць у службу, якую пажадае»[1].
З чэрвеня 1874 года ён паступіў «на службу па ваенна-народным упраўленні» ў канцылярыю Туркестанскага генерал-губернатара К. П. фон Каўфмана. З 8 лютага 1875 года ён быў прызначаны членам Сыр-Дар’інскай будаўніча-дарожнай камісіі, якая кіравала ўсёй забудовай Ташкента.
Аляксей Лявонцьевіч Бенуа быў камандзіраваны на два гады (1875—1877) у распараджэнне ваеннага губернатара Сямірэчанскай вобласці ў горад Верны (Алма-Ата), дзе ён таксама займаўся архітэктурна-будаўнічымі работамі.
У 1878 годзе А. Л. Бенуа вярнуўся ў Ташкент, калі ў Туркестанскім краі пры абласных упраўленнях сталі арганізоўваць будаўнічыя аддзяленні, узначаленыя ваеннымі інжынерамі, і А. Л. Бенуа быў прызначаны на пасаду малодшага архітэктара Сыр-Дар’інскай вобласці.
У красавіку 1879 года Аляксей Лявонцьевіч Бенуа пакінуў дзяржаўную службу «па сямейных абставінах»[2] і ў гэты ж час у сілу шэрагу абставінаў[3] не змог атрымаць звання класнага мастака 3 ступені.
На працягу амаль чатырох гадоў ён працаваў у Ташкенце як прыватны архітэктар. У канцы 1882 года А. Л. Бенуа быў зноў прызначаны на дзяржаўную службу на пасаду малодшага архітэктара Зераўшанскай акругі ў Самаркандзе, дзе ён прапрацаваў чатыры гады.
У 1890 годзе для саматужна-прамысловай выстаўкі, якая адкрылася ў гарадскім садзе і прымеркаванай да святкавання 25-годдзя далучэння Ташкента па праекце А. Л. Бенуа (сумесна з інжынерам Я. П. Дубровіным) былі збудаваныя ўваходныя вароты з боку Канстанцінаўскага сквера.
Апошнія гады жыцця А. Л. Бенуа служыў архітэктарам Туркестанскай мытнай акругі ў Краснаводску.
Найбольш вядомымі будынкамі ў Ташкенце, выкананымі па яго праектах або пры яго ўдзеле, з’яўляюцца будынак Ташкенцкай мужчынскай гімназіі[4], будынак Евангелісцка-лютэранскай царквы (кірхі) і будынак палаца Вялікага князя Мікалая Канстанцінавіча, які быў пабудаваны ў 1889—1890 гадах пад кіраўніцтвам грамадзянскага інжынера В. С. Гейнцэльмана.
Найбольш буйным архітэктурным творам А. Л. Бенуа ў Сярэдняй Азіі з’явіўся на думку спецыялістаў[1] Палац эміра Бухарскага Сеід Абдул-Ахад-хана[5].
Памёр А. Л. Бенуа ў Краснаводску 25 мая (па старым стылі) 1902 года.
Зноскі
- ↑ а б Э. Г. Жданов «„Туркестанский“ Бенуа». Архівавана з першакрыніцы 4 сакавіка 2016.
- ↑ Э. Г. Жданов «„Туркестанский“ Бенуа» Архівавана 4 сакавіка 2016.: У архіве маецца «Справа аб нядобранадзейнасці мал. архітэктара Бенуа і звальненні яго ад службы».
- ↑ Па хадайніцтве дзядзькі, прафесара М. Л. Бенуа ён быў дапушчаны да іспытаў, але патрэбныя паперы, высланыя з Акадэміі майстэрстваў, запазніліся.
- ↑ Праект ваеннага інжынера Янчэўскага.
- ↑ Які правіў Бухарскім ханствам с 1885 по 1910 год.
Спасылкі
[правіць | правіць зыходнік] Аляксей Лявонцьевіч Бенуа — продкі |
|---|
Тэматычныя сайты | |
|---|---|
| Генеалогія і некрапалістыка |