Перайсці да зместу

Рэканструкцыя Поўдня

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Руіны Рычманда, штат Вірджынія, пасля амерыканскай грамадзянскай вайны, нядаўна вызваленыя афраамерыканцы, першае галасаванне ў 1867 годзе, Упраўленне Бюро па справах вольнаадпушчанікаў у Мемфісе, штат Тэнэсі, Бунт у Мемфісе 1866 г.

Рэканструкцыя Поўдня або Эра Рэканструкцыі — гістарычны працэс у гісторыі Злучаных Штатаў Амерыкі, які пакрывае перыяд часу з 1865 па 1877 гады. Ён мае два значэнні: першае звязана з гісторыяй ўсяе краіны з 1865 па 1877 гады пасля Грамадзянскай вайны ў ЗША; другое факусіруецца на пераўтварэнні краіны і грамадства ў паўднёвых штатах ЗША.

Пачынаючы з 1863 да 1877, абодва Прэзідэнты ЗША Аўраам Лінкальн і Эндру Джонсан займалі памяркоўныя пазіцыі, арыентуючыся на вяртанне Поўдня да нармальнага жыцця як мага хутчэй, тады як радыкальныя рэспубліканцы выкарыстоўвалі Кангрэс, каб блакаваць любыя спробы памяркоўных падыходаў да вырашэння праблем Поўдня, і ўсяляк спрабавалі ўсталяваць жорсткія тэрміны правядзення рэформаў і даць правы вольнаадпушчанікам. Джонсан вёў больш лаяльную палітыку ў дачыненні да былых канфедэратаў, чым Лінкальн. Апошнія публічныя выступы Лінкальна сведчаць аб тым, што ён схіляўся да надання выбарчых правоў некаторым вольнаадпушчанікам, тады як Джонсан быў супраць гэтага[1].

Інтэрпрэтацыя Джонсанам палітыкі Лінкальна прэваліравала да выбараў у Кангрэс 1866 года на Поўначы, вынікі якіх потым дазволілі радыкалам узяць кантроль над палітыкай, адхіліць канфедэратаў ад улады і даць правы вольнаадпушчанікам. Рэспубліканская кааліцыя прыйшла да ўлады на Поўдні і прыступіла да змены грамадства шляхам усталявання інстытута вольнай працы ў эканоміцы з дапамогай арміі ЗША і Бюро па справах вольнаадпушчанікаў. Бюро абараняла правы вольнаадпушчанікаў, дапамагала заключаць кантракты на працу і будавала школы і цэрквы для іх. Тысячы жыхароў Поўначы прыехалі на Поўдзень у якасці місіянераў, настаўнікаў, прадпрымальнікаў і палітыкаў; варожыя элементы называлі іх «сакваяжнікі». Перабудова чыгункі была асноўнай задачай, але з-за біржавога краху 1873 года так і не была выканана. Радыкалы, якія былі незадаволены адмоўным стаўленнем Джонсана да палітыкі Рэканструкцыі, паспрабавалі абвясціць імпічмент Джонсану, але гэтая акцыя праваліся, бо не хапіла аднаго голасу ў Сенаце.

Прэзідэнт Уліс Грант падтрымліваў Радыкальную Рэканструкцыю і здзяйсняў абарону афраамерыканцаў на Поўдні праз Праваабарончыя акты. Грант разграміў Ку-клукс-клан, але не здолеў спыніць рост напружанасці ўнутры Рэспубліканскай партыі паміж «сакваяжнікамі» і «скалавагамі» (карэнныя белыя жыхары Поўдня). Тым часам самазваныя кансерватары (у цесным супрацоўніцтве з Дэмакратычнай партыяй) стаялі ў апазіцыі рэспубліканскаму кіраванню. Яны крытыкавалі карупцыю, шырока распаўсюджаную сярод «сакваяжнікаў», празмерныя дзяржаўныя траты і вялікія падаткі.

Рэканструкцыя абмяркоўвалася яшчэ пад час вайны, афіцыйна яна пачалася пасля выдання Пракламацыі аб вызваленні рабоў 1 студзеня 1863 года. Палітыка Рэканструкцыі была здзейснена пасля таго, як рабаўладальніцкі Поўдзень апынуўся пад уладай федэральнага войска.

Зноскі

  1. James M. Campbell and Rebecca J. Fraser (2008). Reconstruction: People and Perspectives. ABC-CLIO. p. 15.
  • James M. Campbell and Rebecca J. Fraser (2008). Reconstruction: People and Perspectives. ABC-CLIO. p. 15.