Прагляд зыходнага тэксту старонкі Сіна-тыбецкія мовы

{{моўная група
|назва       =Сіна-тыбецкая
|прарадзіма      =
|таксон         =сям'я
|статус         =агульнапрызнаная
|арэал          =[[Выява:Sino-tibetan languages.png|230px]] <br />[[Паўднёва-Усходняя Азія|Паўднёва-Усходняя]], [[Усходняя Азія|Усходняя]], [[Паўднёвая Азія]]
|лік носьбітаў =1,2 млрд
|знікла        =
|катэгорыя      =[[Мовы Еўразіі]]
|класіфікацыя  =
[[Сіна-каўказскія мовы|Сіна-каўказская макрасям'я]] (гіпотэза)
|падзяляецца на     =[[Кітайскія мовы|кітайскія]], [[Тыбета-бірманскія мовы|тыбета-бірманскія]]
|час распаду  = сяр. [[5 тысячагоддзе да н.э.|5 тыс. да н.э.]]
|працэнт супадзенняў = 18%
|ISO2=sit
|ISO5=sit
}}
'''Сіна-тыбецкія мовы''' (раней называліся таксама кітайска-тыбецкімі) — буйная [[моўная сям'я]], распаўсюджаная ва Усходняй, Паўднёва-Усходняй і Паўднёвай Азіі. Аб'ядноўвае каля 300 моў. Агульная колькасць носбітаў гэтых моў складае не менш за 1,2 млрд чалавек, такім чынам, па колькасці носбітаў дадзеная сям'я займае другое месца ў свеце пасля індаеўрапейскай.

Сіна-тыбецкая сям'я падзяляецца на дзве падсям'і - кітайскую (сініцкую), якая складаецца з некалькіх кітайскіх моў (традыцыйна названых дыялектамі), у тым ліку дунганскай мовы і мовы бай, і [[тыбета-бірманскія мовы|тыбета-бірманскай]] (усе астатнія мовы). Колькасць носбітаў кітайскіх моў перавышае 1 млрд чалавек.

== Бібліяграфія ==
* Benedict P. K. ''Sino-Tibetan: A conspectus''. J. A. Matisoff (Ed.). Cambridge: The University Press, 1972. ISBN 0-521-08175-0.
* Coblin W. S. ''A Sinologist’s Handlist of Sino-Tibetan Lexical Comparisons''. Monumenta Serica Monograph Series 18. Nettetal: Steyler Verlag, 1986. ISBN 3-87787-208-5
* Shafer R. ''Introduction to Sino-Tibetan'' (Part 1-5). Wiesbaden: Otto Harrassowitz, 1966—1974.
* Thurgood G., LaPolla R.J. (Eds.) ''Sino-Tibetan Languages''. Routledge, 2002. ISBN 0-7007-1129-5

{{Моўныя сем’і Еўразіі}}
{{Бібліяінфармацыя}}

[[Катэгорыя:Кітайска-тыбецкія мовы| ]]
[[Катэгорыя:Мовы Азіі]]