Вайна за незалежнасць Намібіі
| Вайна за незалежнасць Намібіі | |||
|---|---|---|---|
| Асноўны канфлікт: Халодная вайна | |||
 Байцы народна-вызваленчай арміі на маршы, 1984. | |||
| Дата | 1966 — 1990 | ||
| Месца | Намібія, часткова Ангола і Замбія | ||
| Вынік | перамога паўстанцаў | ||
| Праціўнікі | |||
|
|||
| Страты | |||
|
|||
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |||
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
Вайна за незалежнасць Намібіі альбо Паўднёваафрыканская памежная вайна — узброены канфлікт паміж Паўднева-Афрыканскай Рэспублікай і сепаратыстамі Паўднёва-Заходняй Афрыкі. Падзеі былі цесна звязаны з грамадзянскай вайной у Анголе.
Ход падзей[правіць | правіць зыходнік]
У 1966 г. пачынаюцца ўзброеныя сутыкненні паміж Народнай арганізацыяй Паўднёва-Заходняй Афрыкі і арміяй ПАР.
Баявое крыло арганізацыі — Народна-вызваленчая армія Намібіі — стварала свае базы не ўнутры краіны, а спачатку ў Замбіі, а пазней у Анголе. Адсутнасць апорных пунктаў на тэрыторыі паўднёва-заходняй Афрыкі не давала магчымасці шырокага манеўру па ўнутраным аперацыйным лініям, партызанскія атрады не мелі тылавой падтрымкі. Тым не менш, іх актыўнасць на працягу ўсяго канфлікту была вельмі высокай. Яны атакавалі базы праціўніка, стратэгічныя аб’екты – індустрыяльныя комплексы, масты, чыгункі і аўтатрасы. Дапамогу паўстанцам аказвалі СССР, ГДР, Паўночная Карэя і іншыя сацыялістычныя краіны. Баевікі праходзілі падрыхтоўку ў Пэрэвальнэ (Крым), а з 1976 г. савецкія ваенныя спецыялісты трэніравалі іх у Анголе. 75% узбраенняў народна-вызваленчай арміі былі савецкай вытворчасці.
На працягу амаль дзесяці гадоў паўднёваафрыканскія войскі атрымалі выдатную магчымасць адпрацаваць сваю сістэму контрпаўстанцкай і контрпартызанскай вайны, многае бралася з вопыту партугальскага і радэзійскага спецназаў. Усё гэта выкарыстоўвалася пры фарміраванні часцей СпП. Гэтыя фарміраванні гулялі вядучую ролю ў барацьбе з народна-вызваленчай арміяй.
Вырашальнай кампаніяй вайны стала бітва пры Куіта-Кванавале на ангольскай тэрыторыі. У Анголе ў той час вялася свая вайна паміж прасавецкай групоўкай МПЛА і апазіцыйнай арганізацыяй УНІТА. У краіну былі ўведзены паўднёваафрыканскія часці, якія ставілі сваёй мэтай перашкодзіць народна-вызваленчай арміі[4]. У чэрвені 1988 года, пасля завяршэння баёў за горад, войскі ПАР пакінулі Анголу.
У ходзе наступных перамоў урад ПАР пагадзіўся вывесці свае войскі з Намібіі і даць ёй незалежнасць. 21 сакавіка 1990 г. у прысутнасці Генеральнага сакратара ААН і прэзідэнта ПАР была абвешчана незалежнасць краіны.
Заўвагі[правіць | правіць зыходнік]
- ↑ Akawa, Martha; Silvester, Jeremy (March 2012). "Waking the dead: civilian casualties in the Namibian liberation struggle" (PDF). Journal for Studies in Humanities and Social Sciences. 1 (1): 117–128. Архівавана з арыгінала (PDF) 10 November 2016. Праверана 4 January 2015.
- ↑ Reginald Herbold Green. "Namibia: The road to Namibia – Britannica Online Encyclopedia". Britannica.com. Праверана 15 January 2013.
- ↑ Corum, James; Johnson, Wray (2003). Airpower in small wars: fighting insurgents and terrorists. Lawrence: University Press of Kansas. p. 315. ISBN 978-0-7006-1240-6.
- ↑ Kanet, Roger. The Soviet Union, Eastern Europe, and the Third World (англ.). — Cambridge University Press, 1987. — P. 44—46. — ISBN 978-0-521-34459-3.
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Коновалов, И.П. (2012). Африканские войны современности. Пушкино: Центр стратегической конъюнктуры. p. 98. ISBN 978-5-906233-01-1.