Павел Янушавіч Друцкі-Любецкі
| Павел Янушавіч Друцкі-Любецкі | |
|---|---|
| Нараджэнне | не раней за 1551 і не пазней за 1558 |
| Смерць | каля 16 студзеня 1596[1] |
| Месца пахавання | |
| Род | Друцкія-Любецкія |
| Бацька | Януш Багданавіч Друцкі-Любецкі[d][1] |
| Маці | Васіліса Львоўна[d][1] |
| Жонка | Ганна з Падоскіх[d][1] |
| Дзеці | Алена з Друцкіх-Любецкіх[d][2], Якуб Друцкі-Любецкі[d][2], Леў Друцкі-Любецкі[d][2], Ганна з Друцкіх-Любецкіх[d][2] і Соф’я з Друцкіх-Любецкіх[d][2] |
| Веравызнанне | праваслаўе[1] |
Павел Янушавіч Друцкі-Любецкі (нар. паміж 1551 і 1558 гг. — каля 16 студзеня 1596) — дзяржаўны дзеяч Вялікага Княства Літоўскага.
Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]
Прадстаўнік роду Друцкіх-Любецкіх герба «Друцк». Сын князя Януша Багданавіча Друцкага-Любецкага (пам. 1558) і княжны Васілісы Львоўны (у другім шлюбе з князем Багданам Андрэевічам Друцкім-Сакалінскім). Верагодна, па айчыме часам пісаўся князем Друцкім-Сакалінскім.
Праваслаўны. Каралеўскі дваранін (1586), суддзя гродскі аршанскі (12 красавіка 1592 — 1 верасня 1594), кліент канцлера вялікага літоўскага Льва Сапегі.
Разам з ваяводам полацкім Станіславам Станіслававічам Давойнам і сваёй цёткай княжной Ганнай Багданаўнай Друцкай-Любецкай, жонкай Мікалая Харленскага (Харлінскага), з’яўляўся спадкаемцам маёнткаў Ішкалдзь, Лысіца, Лунін, Лунінец ў Новагародскім ваяводстве, якія засталіся пасля Ганны Іванаўны Сапегі, удавы старасты чаркаскага і канеўскага Яна Пятровіча Пенкі-Няміравіча. У 1582—1586 гадах вёў працэс за гэтыя маёнткі з удавой С. Давойны княжной Барбарай Іванаўнай Саламярэцкай, у выніку 3 красавіка 1586 года адмовіўся на яе карысць ад сваёй долі (12-й часткі) у маёнтках Ішкалдзь, Лысіца, Вялікі Лунін, узамен атрымаўшы ад яе маёнтак Малы Лунінец (Лунінец). Аднак неўзабаве пазбыўся гэтага валодання, прадаўшы яго, магчыма, у 1580 годзе, калі фактычна яшчэ не быў яго ўласнікам, кашталяну віцебскаму Мальхеру Сноўскаму-Граўжу і яго жонцы Барбары Янаўны Клочцы, а пасля пагадненняз Барбарай Саламярэцкай у 1586 г. гэтая здзелка набыла моц.
Павел валодаў родавымі землямі ў Аршанскім павеце. Паводле тастамента, перадаў сынам сваю частку ў маёнтка Любча і іншых валынскіх уладанняў, спадчыну па бацьку, а таксама па стрыечаных дзядах князях Янушы і Дзмітрыі (?) Раманавічах.
У тастаменце загадваў пахаваць сябе ў Прачысценскай царкве Друцкага замка.
Сям’я[правіць | правіць зыходнік]
У шлюбе з Ганнай Падоскай меў двух сыноў і трох дачок:
- Якуб;
- Леў;
Далейшы лёс сыноў Паўла невядомы. Магчыма, іх далёкімі нашчадкамі былі Ваўрынец Юзафавіч і Ігнат Тамашавіч Друцкія-Любецкія, якія ў канцы XVIII — першай трэці XIX ст. пражывалі ў Чавускім павеце Магілёўскай губерні.
- Алена. А. Банецкі атаясаміў яе са згаданай Ю. Вольфам жонкай гараднічага віцебскага Мікалая Васілеўскага;
- Ганна;
- Соф’я.
у 1596 г. жонка Ганна жыла ў маёнтку Ходцы Аршанскага павета.
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Глінскі Я. С. Князі Друцкія-Любецкія ў канцы XVI–XVII ст.: радавод, маёмаснае становішча, грамадска-палітычная дзейнасць // Архіварыус. — Мн.: 2016. — В. 14. — С. 327—346.
 Павел Янушавіч Друцкі-Любецкі — продкі |
|---|
Генеалогія і некрапалістыка |
|---|
- ↑ а б в г д е Глінскі Я. С. Князі Друцкія-Любецкія ў канцы XVI – XVII ст.: радавод, маёмаснае становішча, грамадска-палітычная дзейнасць // Архіварыус — Дзяржкамархіў, Нацыянальны гістарычны архіў Беларусі, 2016. — вып. 14. — С. 330.
- ↑ а б в г д Глінскі Я. С. Князі Друцкія-Любецкія ў канцы XVI – XVII ст.: радавод, маёмаснае становішча, грамадска-палітычная дзейнасць // Архіварыус — Дзяржкамархіў, Нацыянальны гістарычны архіў Беларусі, 2016. — вып. 14. — С. 332.