Фру-фру
Фру-фру (фр.: frou frou — гукаперайманне шоргату, шолаху або шамацення) — дэталь жаночага адзення апошняй трэці XIX стагоддзя, шырокая фальбона з шаўковай тканінай, якая моцна шамаціць, што прышываць да турнюру, гэтак жа называлі ніжнюю спадніцу з такой фальбонай ці зубчастымі або плісіраванымі фальбонамі. Дадатковы эфект «фру-фру» таксама ствараў пры судотыку з фальбонамі ніжняй спадніцы падшыты пад сукенку чахол з шоўку і тафты. Шолах зборкі пры руху лічыўся жаноцкім і элегантным. Распаўсюджванню тэрміна магла спрыяць пастаўленая ў 1869 годзе ў Парыжы аднайменная п’еса Л. Галеві і А. Мельяка з Сарай Бернар у галоўнай ролі[1]. У Расіі ў пастаноўцы перакладзенай п’есы бліскала ў модных уборах М. Г. Савіна[2].
Фру-фру неаднаразова згадваецца ў рускай класічнай літаратуры. У «Талентах і прыхільніках» А. М. Астроўскага ў французскай п’есе збіралася выступаць галоўная гераіня Негіна. Конь з мянушкай Фру-Фру быў у сям’і Л. М. Талстога, гэтым імем ён назваў пародзістага каня Вронскага ў рамане «Ганна Карэніна». У рамане Ф. М. Дастаеўскага «Падлетак» пад фру-фру маецца на ўвазе сам турнюр, модная канструкцыя сімвалізуе фрывольнасць і параўноўваецца з крупам каня[1].
Заўвагі[правіць | правіць зыходнік]
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Андреева Р. П. Фру-фру // Энциклопедия моды. — СПб.: Издательство «Литера», 1997. — С. 366. — ISBN 5-86617-030-2.
- Кирсанова Р. М. Фру-фру // Костюм в русской художественной культуре 18 — первой половины 20 вв.: Опыт энциклопедии / под ред. Т. Г. Морозовой, В. Д. Синюкова. — М.: Большая Российская энциклопедия, 1995. — С. 302—303. — 383 с.: ил. с. — 50 000 экз. — ISBN 5-85270-144-0.
- Кирсанова Р. М. Фру-фру // Розовая ксандрейка и драдедамовый платок: Костюм — вещь и образ в русской литературе XIX в. / под ред. Э. Б. Кузьминой. — М.: Книга, 1989. — С. 257—260. — 286 с. — 55 000 экз. — ISBN 5-212-00130-7.