Уладзімір Міхайлавіч Казбярук

Уладзімір Міхайлавіч Казбяру́к (нар. 29 жніўня 1923, в. Бандары, цяпер Падляскае ваяводства, Польшча) — беларускі літаратуразнавец.

Біяграфічныя звесткі

Скончыў БДУ (1949). У 1949-52 настаўнік у Навагрудскім раёне, выкладчык Полацкага педагагічнага інстытута. У 1959-91 у Інстытуце літаратуры АН Беларусі. Кандыдат філалагічных навук (1963). Член Саюза беларускіх пісьменнікаў.

Навукова-даследчыцкая дзейнасць

Вывучаў беларуска-польскія літаратурныя сувязі, беларускі рамантызм ХІХ — пач. ХХ ст. Аўтар даследаванняў па гісторыі Беларусі і беларускай культуры (ліквідацыя беларускай дзяржаўнасці і нацыянальнай свядомасці ў XVII — XVIII ст., беларускае нацыянальнае адраджэнне ў ХІХ — пач. ХХ ст., утварэнне БНР, жыццё і літаратурная дзейнасць Ф. Скарыны, Г. Пельгрымоўскага, С. Тшашчкоўскай, К. Каліноўскага, А. Гаруна і інш.).

Выбраная бібліяграфія

• Ступені росту: Беларуская літаратура канца ХІХ — пач. ХХ ст. і традыцыі польскіх пісьменнікаў. Мн., 1974.
• Паэма Якуба Коласа «Новая зямля»: У святле славянскіх традыцый. Мн., 1979.
• Назіранні над беларускім рамантызмам пач. ХХ ст. Мн., 1983.
• Светлай волі зычны звон: Алесь Гарун. Мн., 1991.

Літаратура

• Казбярук // ЭГБ ў 6 т. Т. 4. Мн., 1997.