Савецкі партызанскі рух (1941—1944): Розніца паміж версіямі
| [недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
2/90 + засцярога |
колькасці часткова |
||
| Радок 21: | Радок 21: | ||
У канцы 1941 на ўсёй акупаванай тэрыторыі СССР дзейнічалі 2 тыс. партызанскіх атрадаў (да 90 тыс. байцоў)<ref>Гэтая вядомая і часта ўжываная лічба, магчыма, з'яўляецца перабольшанай. У кантэксце..., С.110.</ref>. |
У канцы 1941 на ўсёй акупаванай тэрыторыі СССР дзейнічалі 2 тыс. партызанскіх атрадаў (да 90 тыс. байцоў)<ref>Гэтая вядомая і часта ўжываная лічба, магчыма, з'яўляецца перабольшанай. У кантэксце..., С.110.</ref>. |
||
У канцы 1943 колькасць партызанскіх сіл складала: у Беларусі — 122 тыс.ч. (апроч іх, амаль 30,8 тыс.ч. перайшлі на савецкі бок фронту пры прасоўванні лініі фронту, {{таксама}}: [[Савецкі партызанскі рух у Беларусі 1941-1944#Колькасць]], ва Украіне — 43,5 тыс.ч. (апроч іх, амаль 15 тыс.ч. перайшлі на савецкі бок фронту пры прасоўванні лініі фронту), у Ленінградскай вобласці — 35 тыс.ч., у Калінінскай вобласці — 14 тыс.ч.<ref>Панамарэнка, Мурыеў, С.274.</ref>. |
|||
[[category: Партызанскія рухі Другой сусветнай вайны]] |
[[category: Партызанскія рухі Другой сусветнай вайны]] |
||
Версія ад 23:36, 3 ліпеня 2007
САВЕЦКІ ПАРТЫЗАНСКІ РУХ (1941—1944), ПАРТЫЗАНСКІ РУХ У ВЯЛІКУЮ АЙЧЫННУЮ ВАЙНУ, адна з форм узброенай партызанскай барацьбы савецкага народу супраць немецка-фашысцкай акупацыі тэрыторыі СССР у час Другой сусветнай вайны і Вялікай Айчыннай вайны.
Паводле арганізацыі і кіравання, і з улікам геаграфічных умоваў, у савецкім партызанскі руху выдзяляюцца партызанскія рухі, якія дзейнічалі:
Таксама савецкія партызанскія злучэнні дзейнічалі пэўны час (у 1944), і па-за межамі СССР, а таксама існавалі савецкія партызанскія сілы ў складзе іншаземных антыфашысцкіх сіл.
Стварэнне партызанскіх груп і атрадаў пачалося адразу пасля пачатку баявых дзеянняў Германіі супраць СССР. У заходніх вобласцях у выніку хуткага прасоўвання нямецкіх войск за лініяй фронту заставалася вялікая колькасць савецкіх вайскоўцаў, партыйных і савецкіх работнікаў, якія і склалі на тых тэрыторыях аснову партызанскага руху першага году вайны. Далей на ўсход, сацыяльная база партызанскага руху ўключала ў сябе асабовы склад знішчальных батальёнаў, батальёнаў народнага апалчэння, дыверсійных і разведвальных груп НКУС і ГРУ, арганізацыйных груп, якія засылаліся на акупаваную тэрыторыю, партыйных і камсамольскіх арганізатараў, якіх кіравалі для арганізацыі падпольнай структуры партыйных арганізацый і інш.
Першыя партызанскія атрады: "Старасельскі" (кам. маёр Дародных), Жабінкаўскі раён (БССР), 23.6.1941; атрад пад кам. В. Каржа, Пінск (БССР), 26.6.1941 і інш.
Камуністычная партыя паспяшалася ўзяць партызанскую барацьбу, якая пачала складвацца стыхійна, пад свой кантроль[1]. Так, у дырэктыве СНК СССР і ЦК УКП(б) (29.6.1941) да партыйных органаў была пастаўлена задача арганізацыі партызанскіх атрадаў і дыверсійных груп. Публічна агучаная прамова І. В. Сталіна (3.7.1941) заклікала да "усенароднага супраціўлення ворагу". Пастанова ЦК УКП(б) "Аб арганізацыі барацьбы ў тыле германскіх войск" (18.7.1941) патрабавала, каб партызанскі рух фармаваўся не толькі з партыйных актывістаў, але і наогул з усяго насельніцтва акупаваных тэрыторый.
Першае паведамленне Савінфармбюро аб баявых дзеяннях партызанаў было агучана 5.7.1941.
Апроч ЦК УКП(б), непасрэдна пытаннямі арганізацыі партызанскага руху ў пачатку вайны займаліся Галоўнае палітупраўленне Чырвонай Арміі, НКУС, ГРУ.
У канцы 1941 на ўсёй акупаванай тэрыторыі СССР дзейнічалі 2 тыс. партызанскіх атрадаў (да 90 тыс. байцоў)[2].
У канцы 1943 колькасць партызанскіх сіл складала: у Беларусі — 122 тыс.ч. (апроч іх, амаль 30,8 тыс.ч. перайшлі на савецкі бок фронту пры прасоўванні лініі фронту, Гл. таксама: Савецкі партызанскі рух у Беларусі 1941-1944#Колькасць, ва Украіне — 43,5 тыс.ч. (апроч іх, амаль 15 тыс.ч. перайшлі на савецкі бок фронту пры прасоўванні лініі фронту), у Ленінградскай вобласці — 35 тыс.ч., у Калінінскай вобласці — 14 тыс.ч.[3].