Андрэй (Зімін)

Андрэй Сямёнавіч Зімін
Андрэй Сямёнавіч Зімін
Дата нараджэння	14 (27) жніўня 1872 года
Месца нараджэння	Прыморскі край, Расійская імперыя
Дата смерці	18 студзеня 1920 (47 гадоў)
Месца смерці	Прыморскі край, Чарнігаўка
Кананізаваны	4 красавіка 2019 года свяшчэнным Сінодам Рускай Праваслаўнай Царквы
Атрыбуты	Камілаўка, грамата Свяцейшага Сінода, нагрудны крыжык, сярэбраны медаль "у памяць 25-годдзя царкоўнапрыходскіх школ", ордэн Святой Ганны, ордэн Святой Ганны 2-й ступені

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Протаіерэй Андрэй Сімяонавіч Зімін нарадзіўся ў Забайкальскай казачай сям'і 14 (27) жніўня 1872 года. У 1894 годзе скончыў Благавешчанскую семінарыю. Жонка-Лідзія Аляксандраўна (нар. 1876.), Дачка Благавешчанскага купца Аляксандра Шумарава.

Пасля заканчэння семінарыі служыў псаломшчыкам. У сярэдзіне верасня 1894 года, біскуп Камчацкі, Курыльскі і Благавешчанскі Макарый (Дарскі) пасвяціў яго ў сан святара, пасля чаго А.С. Зімін служыў у Благавешчанскім кафедральным саборы.

Неўзабаве пасля гэтага а. Андрэй стаў катэхізатарам і пачаў чытаць шмат пропаведзяў і павучанняў сваім парафіянам. У выніку стала ясна, што бацюшка валодае педагагічнымі талентамі. Таму, яго прызначылі законавучыцелем у аднакласную царкоўна-прыходскую школу пры саборы. Таксама, ён займаўся педагагічнай дзейнасцю ў першым народным вучылішчы ў Благавешчанску і ў трохкласным гарадскім вучылішчы.

У верасні 1896 года прызначаны сакратаром, справаводам і скарбнікам Благавешчанскага аддзялення парафіяльнага вучылішчнага савета. Гэта паказвае стараннасць у працы дадзенага святара. Быў членам "Благавешчанскага Прасвятой Багародзіцы брацтва", а з 18 верасня 1899 года кандыдатам у распарадчым сходзе Благавешчанскай духоўнай семінарыі. У 1895 годзе ён быў узнагароджаны архіепіскапскай граматай за падрыхтоўку бібліятэкі Благавешчанскага кафедральнага сабора.

20 снежня 1898 года а. Андрэя ўзнагародзілі фіялетавай скуф'яй, у сувязі з стараннай і карыснай службай; у 1900 годзе ён атрымаў памятную Біблію ад Свяцейшага Сінода. Атрымаў сярэбраны медаль Александроўскай стужкі, якая была заснавана ў 1896 годзе «у памяць валадарання цара Аляксандра III». Такім чынам, дзейнасць а.Андрэя Зіміна была высока ацэненая ў епархіі Благавешчанска.

Змена месца набажэнства Айцом Андрэем Зіміным было звязана з утварэннем Уладзівастоцкай епархіі ў 1899 годзе, калі шырокае распаўсюджванне атрымала будаўніцтва цэркваў і сталі адкрывацца новыя прыходы. Андрэй пераехаў у Усурыйскі край у 1900 годзе ў якасці настаяцеля царквы Раства Багародзіцы ў вёсцы Чарнігаўка, аднаго з самых значных прыходаў у рэгіёне. Черниговка-адно з найбуйнейшых сеў рэгіёну, размешчанае ва ўмовах мяккага клімату і ўрадлівых зямель.

Жыццё ў Черниговке[правіць | правіць зыходнік]

Па прыбыцці ў Чарнігаўку ён адразу ж прыступіў да добраўпарадкавання новай царквы і заклікаў вернікаў прыняць удзел у добраўпарадкаванні храма.

Святар Андрэй Зімін стаў з стараннасцю працаваць над добраўпарадкаваннем храма, як да гэтага ў Благавешчанску. Ён з энтузіязмам узяўся за развіццё народнай адукацыі: па сканчэнні некалькіх месяцаў, як ён прыехаў у Чарнігаўку, ім была адкрыта царкоўна-прыходская школа ў старым будынку царквы ў вёсцы. Далей, ён займаецца будаўніцтвам новай школы ад Міністэрства народнай асветы.

Пад кіраўніцтвам А. Андрэя да 1917 года ў Черниговке сельскім таварыствам пабудавалі чатырохкласную каменную школу з аднапавярховым цагляным будынкам пад аднакласную міністэрскую школу. Назіральнікі з Уладзівастоцкай епархіі ў сваіх справаздачах неаднаразова адзначалі, што навучальны працэс у Чарнігаўскай школе быў узорным.

Бацюшка быў заклапочаны не толькі сваім царкоўным прыходам. Яго галоўным клопатам было будаўніцтва новых цэркваў і царкоўнапрыходскіх школ на тэрыторыі, якая знаходзіцца пад яго апекай VI благачыння. Дадзенай тэрыторыяй кіраваў бацюшка Андрэй, па прызначэнні біскупа Уладзівастоцкага і Камчацкага Еўсевія (Нікольскага).

Калі ў 1900 годзе а.Андрэй прыехаў у Чарнігаўскі прыход, у ім былі царквы ў пяці вёсках — Вазьнясенцы, Дмітрыеўка, Манастырышчы, Черниговке і Халкідоне. Колькасць цэркваў у Чарнігаўскім прыходзе было павялічана ў два разы, а менавіта, пабудавалі пяць цэркваў: у сяле Алтиновке — 1904 г., с. Васьянаўка — 1909 г., с. Мелкушевке — 1909 г., с. Сиваковке — 1909 г., с. Вадзімаўка — 1910 г.

Падчас будаўніцтва цэркваў у Алтиновке і Сиваковке пад старшынствам бацькі а.Зіміна 19 снежня 1902 года ў сяле Паўлаўка была асвечана царкоўна-прыходская школа.

Грамадскае жыццё[правіць | правіць зыходнік]

Каб умацаваць хрысціянскі дух і пабожнасьць дзяцей, а. Андрэй арганізаваў рэгулярныя паломніцтва вучняў царкоўна-прыходскай школы да Свята-Траецкага Мікольскім мужчынскаму манастыру, размешчанага ў 120 км ад Черниговки. У той жа час ён натхнёна і падрабязна пісаў пра падзеі ў парафіі і школе ва «Уладзівастоцкіх Епархіяльных ведамасцях».

Святар Зімін перыядычна публікаваў у епархіяльным весніку свае пропаведзі з павучаннямі, дзе ён тлумачыў значэння нядзельных і евангельскіх чытанняў на дзень Гасподні і святы, распавядаў пра жыццё ушанаванага рускім народам святых, разважаў пра сучасныя з'явы ў духоўным жыцці людзей.

Асабліва ён вылучаў, што трэба жыць у пабожнасьці і малітве па праваслаўных звычаях. "Што б ні адбылося, да прыкладу хвароба, няшчасце, не варта падаць духам. Трэба стойка пераносіць цяжкасці", - настаўляў а.Андрэй.

Святар Зімін не замарудзіў нагадваць людзям пра негатыўныя і выродлівыя з'явы ў іх учынках вернікаў, накшталт п'янства, абортаў, забыцці духоўнага жыцця. З пастырскім клопатам ён прасіў вернікаў пакаяцца і выправіць сваё жыццё, каб у сувязі са сваімі справамі людзі знаходзілі «святасць», і ў канцы атрымлівалі «жыццё вечнае», гэта значыць — Царства Нябеснае.

Айцец Андрэй не заставаўся абыякавым да дыскусій сярод некаторых прадстаўнікоў епархіяльнага духавенства аб царкоўнай рэформе і новых традыцыях у духу «абнаўлення»: будучы намеснікам старшыні 8-га епархіяльнага з'езда духавенства ў 1913 годзе, ён прапаноўваў павысіць рэлігійную стараннасць вернікаў. Ён выступаў супраць выкарыстання падчас набажэнстваў малітваў, якія напісаны на сучаснай рускай мове.

Стараннасць бацюшкі да царкоўнай асветы выявілася і ў яго працы як члена «Усурыйскага праваслаўнага брацтва», Уладзівастоцкай аддзела праваслаўнага місіянерскага грамадства. Таксама, у 1914 годзе ў сувязі з дзейнасцю а.Андрэя ў Черниговке і Алтиновке былі створаны братэрства цвярозасці.

Як успаміналі старажылы Черниговки, бацюшка Андрэй быў вельмі спагадным і шчодрым, ён стараўся дапамагчы не толькі жыхарам Чарнігаўскага прыходу, але і тым, хто ў гэтым меў патрэбу. Будучы папячыцелем Чарнігаўскага сельскагаспадарчага таварыства, які аб'ядноўваў 70 сялян, ён таксама ўнёс значны ўклад у інфраструктуру свайго краю. У грамадстве была свая бібліятэка, арганізоўваліся лекцыі па паляводству, садоўніцтву, агародніцтву, земляробству і пчалярству, укараняліся новыя, найбольш перадавыя метады вядзення гаспадаркі.

Усё вышэйсказанае кажа пра тое, што Жыціе з дзейнасцю бацюшкі Андрэя уяўляе сабой прыклад службы Богу, царкве, народу.

Падзеі пасля рэвалюцыі[правіць | правіць зыходнік]

Кастрычніцкая рэвалюцыя 1917 года і падзеі, якія рушылі за грамадзянскай вайной, нечакана памянялі жыццё Расіі і Праваслаўнай Царквы. У ліку першых бальшавіцкіх дэкрэтаў стаў дэкрэт СНК ад 23 студзеня 1918 года, пра аддзяленне царквы ад дзяржавы, школ ад цэркваў. Дадзены ўказ стаў асновай для рэпрэсій супраць вернікаў, якія пасля перараслі ў адкрытыя ганенні і фізічнае знішчэнне духавенства.

У Прыморскім краі сітуацыя была складанай і цяжкай: пасля звяржэння чырвонай савецкай улады ў 1918 годзе пры ўдзеле чэхаславацкага легіёна ва Уладзівастоку і іншых населеных пунктаў, якія размешчаны ўздоўж чыгуначнай лініі, была адноўлена дзейнасць парафіяльных саветаў, епархій і прыходаў. Але, так адбывалася не ва ўсім Далёкім Усходзе.

У 1918-1922 гадах у тайговай вобласці Прыморскага краю дзейнічалі бальшавіцкія партызанскія атрады, якія ажыццяўлялі, у прыватнасці, шэраг мер па правядзенні ў жыццё указа СНК пра аддзяленне царквы ад дзяржавы ў Далёкаўсходняй Рэспубліцы. Сельскім святарам пагражалі, калі яны працягвалі служыць у царкве і вучыць дзяцей «Закону Божаму». Некаторых арыштоўвалі, бралі ў закладнікі і пагражалі партызанамі, якія пераконвалі іх адмовіцца ад сану і патрабавалі выкуп.

Нешта падобнае адбылося і з бацькам Андрэем: у чэрвені 1919 года партызаны адабралі ў жыхароў Чарнігаўкі 2000 фунтаў мукі, 16 коней і іншую маёмасць і, як мяркуецца, у якасці закладніка, павезлі настаяцеля храма з сабой у тайгу. Аднак, пратрымаўшы яго ў палоне каля месяца, яны ў ліпені таго ж года адпусцілі яго дадому, правёўшы над ім шэраг зневажанняў з абразамі.

Расправа над прэзбітэрам Андрэем[правіць | правіць зыходнік]

Рада епархіі расследавала інцыдэнт, у выніку якога айцец Андрэй быў арыштаваны бальшавікамі і заключаны ў турму. Нічога нявартага ў дзейнасці святара Зіміна выяўлена не было, і ён працягваў служыць у чарнігаўскім храме і праводзіць заняткі з дзецьмі ў школе.

Але, 18 студзеня 1920 года, напярэдадні свята Стрэчання Гасподняга, узброеныя людзі ўварваліся ў яго дом унутры царкоўнай агароджы і па-зверску катавалі яго сям'ю, а затым расстралялі яго жонку і чатырох дачок. Злачынцы павалілі збітага святара на падлогу, паставілі яму на грудзі знятую з завес дзверы, усталі на яе і раздушылі бацьку Андрэя.

Айцец Андрэй рыхтаваўся да пакутніцкай смерці. Як сведчыў яго сваяк, святар Ян Канаплёў, незадоўга да смерці ён убачыў сон, у якім яму быў паказаны канец яго будучых пакут. Убачыўшы сон, святар апісаў убачанае і перадаў ліст Айцу Яну, з дазволам пасля смерці бацюшкі Андрэя выявіць канверт.

Целы памерлага настаяцеля, бацькі Андрэя, і яго сям'і (жонкі Лідзіі, цешчы Домнікі і чатырох дачок) былі пахаваныя на агульных могілках каля царквы ў Черниговке ў адпаведнасці з царкоўным чынам.

25 лютага 1920 года па заканчэнні адпявання і літургіі ў Кафедральным саборы Успення Прасвятой Багародзіцы ва Уладзівастоку была адслужана саборная паніхіда па пакутніцку загінуламу бацюшку і яго сям'і.

Дакладнае месца пахавання забітага настаяцеля і яго сям'і застаецца невядомым, але прыхаджане ўсталявалі каля храма памятны крыж, а паломнікі здзяйсняюць малебны.

Узнагарода[правіць | правіць зыходнік]

У 1902 годзе ўзнагароджаны камілаўкай. У 1904 годзе атрымаў блаславёную грамату Свяцейшага Сінода, у 1907 годзе нагрудны крыж. За 12-гадовую асветніцкую дзейнасць узнагароджаны сярэбраным медалём»у памяць 25-годдзя царкоўна-прыходскіх школ".

У 1913 годзе за 12-гадовую службу на пасадзе кіраўніка VI акругі Уладзівастоцкай епархіі па хадайніцтве Сінадальнага сабора бацюшку Андрэя ўзнагародзіў цар Мікалай II ордэнам Святой Ганны III ступені. У гэтым жа годзе 23 мая бацьку Андрэю быў прысвоены сан протаіерэя. У 1916 годзе атрымаў ордэн Святой Ганны 2-й ступені, у сувязі з выдатна-руплівай службай і за значныя працы падчас вайны.

Кананізацыя[правіць | правіць зыходнік]

4 красавіка 2019 года свяшчэнным Сінодам Рускай Праваслаўнай Царквы была выдадзена пастанова аб уключэнні протаіерэя Андрэя Зіміна ў сабор навамучанікаў і вызнаўцаў Царквы Рускай з благаслаўленнем на напісанне іконы. Урачыстае ўслаўленне свщмч. Андрэя адбылося 14 верасня 2019 года пасля саборнага служэння Боскай Літургіі ў храме Раства Багародзіцы с.Черниговка.

Спасылка[правіць | правіць зыходнік]