Бако і фано

Бако і фано (ад арабскага: бако — багацце, стабільнасць і фано — страта, тленнасць) — паняцце, якое было распаўсюджана ў сярэднявечнай усходняй філасофіі. Выкарыстоўвалася для абазначэння бясконцасці і яе антоніма. У ісламе бако адна з якасцяў Алаха. У гэтым паняцці бако ўяўляў і аб'ядноўваў усе станоўчыя якасці, якія маглі існаваць у свеце. Фано азначаў і атаясамліваў барацьбу з усімі адмоўнымі якасцямі і тым самым збліжэнне з Алахам. У філасофіі суфізм, чалавек спазнаў усе грані праўдзівасці і велічнасці Алаха называўся Фано філох. Па гэтаму паняццю, той чалавек назаўжды забываў усю тленнасць гэтага свету. Вядомы сярэднеазіяцкі тюркскі паэт, філосаф суфійскага напрамку, дзяржаўны дзеяч цімурыдскага Харасана — Алішэр Наваі выкарыстаў слова фано як адзін з сваіх псеўданімаў — Фаній або Фані.