Георгэ Аляксяну

Георге Аляксяну
Георге Аляксяну
	рум.: Gheorghe Alexianu
Дата нараджэння	1 студзеня 1897
Месца нараджэння	Străoane[d], Putna County[d], Каралеўства Румынія;
Дата смерці	1 чэрвеня 1946 (49 гадоў)
Месца смерці	Jilava[d], Ilfov County[d], Каралеўства Румынія;
Грамадзянства	Румынія;
Адукацыя	Бухарэсцкі ўніверсітэт;
Партыя	Фронт нацыянальнага адраджэння (1940); Party of the Nation[d] (верасень 1940); беспартыйны;
Род дзейнасці	палітык, адвакат
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Георгэ Аляксяну (рум.: Gheorghe Alexianu,; 1 студзеня 1897, Панчу — 1 чэрвеня 1946, Жылава) — румынскі дзяржаўны дзеяч, ваенны злачынец. Губернатар Трансністрыіі. Пакараны смерцю па рашэнні ваеннага трыбунала.

Біяграфія

Маладосць

Быў старэйшым сынам пастуха, уцекача з Валахіі, які выратаваўся ад гвалтоўнай ісламізацыі, распачатай туркамі ў другой палове XIX стагоддзя. Аванес прыбыў са статкамі авечак у Малдавію, у раён Панчу, дзе і пасяліўся.

У 1915 годзе паступіў у Бухарэсцкі ўніверсітэт, аднак у 1916 годзе, пасля ўступлення Румыніі ў першую сусвеіную вайну добраахвотнікам пайшоў у войска.

Пасля вайны працягнуў вучобу, па завяршэнні якой выкладаў гісторыю і філасофію ў ліцэі. У 1925 годзе, пасля завяршэння курса дактарата ў Бухарэсцкім універсітэце, стаў доктарам права. У 1927—1938 гадах прафесар грамадскага права ў Чарнавіцкім універсітэце. У 1938 годзе прызначаны каралеўскім рэзідэнтам у цынуце Сучава, з рэзідэнцыяй у Чарнаўцах, а з 1 лютага 1939 года пераведзены на такую ж пасаду ў сталічным цынуце Бучэдж.

Губернатар Трансністрыіі

У 1941, пасля пачатку Вялікай Айчыннай вайны, Румынскі Маршал Іон Антанеску прызначыў Аляксяну губернатарам Трансністрыі. Праводзіў рэпрэсіўную палітыку, нясе адказнасць за забойствы сотняў тысяч яўрэяў, як мясцовых, так і выселеных з Бесарабіі і Букавіны і за адпраўку 56 тысяч украінцаў на прымусовыя працы ў Нямеччыну і Румынію. Актыўна праводзіў палітыку румынізацыі, аддаўшы загады пра забарону публічнага выкарыстання ўкраінскай мовы і выкананні ўкраінскіх песень. Выступіў арганізатарам «навуковага інстытута Трансністрыі», які павінен быў стаць апорай румынізацыі захопленых тэрыторый.

Зноскі