Парамарыба

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
(Пасля перасылкі з Горад Парамарыба)
Горад
Парамарыба
нідэрл.: Paramaribo
Дамы ў каланіяльным стылі
Дамы ў каланіяльным стылі
Краіна
Каардынаты
Заснаваны
1613
Плошча
  • 182 км²
Вышыня цэнтра
3 ± 1 м
Водныя аб’екты
Насельніцтва
  • 223 757 чал. (2019)[1]
Часавы пояс
Афіцыйны сайт
Парамарыба на карце Сурынама
Парамарыба (Сурынам)
Парамарыба
Парамарыба (Сурынам)
Парамарыба

Парама́рыба (нідэрл.: Paramaribo [ˌpaːraːˈmaːriboː]) — горад у Сурынаме, сталіца краіны.

Насельніцтва 243,5 жыхароў.

Гісторыя развіцця горада[правіць | правіць зыходнік]

Парамарыба заснавалі французы ў 1640 годзе. Назва горада ў перакладзе з тупі-гуарані азначае «жыхары вялікай вады». З 1667 года горад разам з усёй тэрыторыяй Сурынама па дамове паміж Нідэрландамі і Вялікабрытаніяй перайшоў пад уладу Нідэрландаў і атрымаў статус адміністрацыйнага галандскага валодання Сурынам. Калонія была саступлена галандцам наўзамен тэрыторый у Паўночнай Амерыцы (раён сучаснага Нью-Ёрка). З 1954 года з’яўляўся цэнтрам аўтаномнага дзяржавы ў складзе Каралеўства Нідэрландаў. Афіцыйна сталіцай Рэспублікі Сурынам горад стаў пасля таго, як у 1975 годзе краіна дамаглася незалежнасці.

Культурнае значэнне[правіць | правіць зыходнік]

У сталіцы знаходзіцца адзіны ў краіне ўніверсітэт, заснаваны ў 1968 годзе, горад мае адзін музей, у якім можна ўбачыць археалагічныя экспанаты, выставы па гісторыі сурынамскай культуры і натуральнай гісторыі рэгіёну. Цэнтр горада — плошча Незалежнасці, размешчаная ля сцен прэзідэнцкага палаца. Адразу за палацам размешчаны гарадскі парк, а на ўсход ад плошчы — Форт Зеландыя, прыбярэжная ўмацаваная крэпасць XVII стагоддзя. Увогуле, архітэктура горада ўяўляе сабой спалучэнне вялікіх цагляных каланіяльных будынкаў з травяністымі квадратамі плошчаў і драўлянымі пабудовамі, вузкімі вуліцамі, абсаджаная высокімі пальмамі.

Памятныя мясціны[правіць | правіць зыходнік]

Зноскі

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т.12: Палікрат — Праметэй / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн, 2001. — Т. 11. — С. 457, 458. — 560 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0198-2.
Сцяг ЮНЕСКА Сусветная спадчына ЮНЕСКА, аб’ект № 940
рус.англ.фр.