Евангелле Барберыні
| ||
| Евангелле Барберыні. VIII стагоддзе | ||
| Матэрыял | пергамент | |
|---|---|---|
| Ватыканская апостальская бібліятэка | ||
| (інв. Barb.lat.570) | ||
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | ||
Евангелле Барберыні — гэта ілюстраванае гіберна-саксонскае рукапіснае Евангелле (Рым, Ватыкан, Апостальская бібліятэка, інвентарны нумар Barberini Lat. 570, таксама вядомае як Евангелле Вігбальда), меркавана адносіцца да канца VIII стагоддзя[1].
Евангелле належыць да групы рукапісаў з Паўднёвай Англіі вядомай як «Тыберыйская група»[2], у якую таксама ўваходзяць Стакгольмскі Залаты Кодэкс, Веспасіянаўскі Псалтыр, Сернская кніга, Беда Тыберыя і Наннамінстэрская кніга.
Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]
Пасля таго, як гэта раскошнае Евангелле было паказана свету пасля пераезду ў Ватыканскую бібліятэку ў 1902 годзе, акадэмічная супольнасць у асноўным ігнаравала яго, пакуль у 2004 годзе яно не стала прадметам доктарскай дысертацыі . Ранейшыя запісы ўключаюць некалькі кароткіх параўнанняў яго іканаграфіі з іканаграфіямі яго сучаснікаў і безвыніковыя дэбаты адносна месца яго вытворчасці. Былі таксама здагадкі пра калафон, просьбу да чытача маліцца за аднаго Вігбальда і яго ролю ў забеспячэнні сувязі з канкрэтным гістарычным кантэкстам. Невядома, ці з’яўляецца ён тым самым чалавекам, што і Вігбальд, аўтар «Quaestiones in Octateuchum».
Ілюмінацыя[правіць | правіць зыходнік]
Евангелле Барберыні змяшчае адну ілюмінаваную табліцу з канонамі, чатыры партрэты евангеліста і пятнаццаць упрыгожаных ініцыялаў. Кніга прытрымліваецца даволі стандартнага фармату, у якім кожная асобная кніга Евангелля пачынаецца партрэтам аўтара-евангеліста і вялікім упрыгожаным ініцыялам, або інцыпітам, у пачатку тэксту. Яшчэ адзін вялікі ўпрыгожаны ініцыял, які часта называюць «манаграмай Хрыста», падкрэслівае пачатак апавядання Мацвея пра Уцелаўленне; іншыя ініцыялы ўстаўлены аналагічным чынам у ключавыя месцы ў іншых тэкстах Евангелля.
Ключом да разумення паходжання Евангелляў Барберыні з’яўляецца дзіўны кантраст паміж двума вельмі рознымі традыцыямі і стылямі жывапісу. З аднаго боку, гэта старанна прадуманыя і мудрагеліста аздобленыя ініцыялы, якія можна чакаць у астраўных рукапісах гэтага перыяду. Тэхнічнае майстэрства гэтых упрыгожванняў знаходзіцца на тым жа ўзроўні, што і ў больш вядомых рукапісах, такіх як Келская кніга або Лічфілдскае Евангелле. З іншага боку, у афармленні гэтага Евангелля выкарыстана шмат элементаў, якія, імаверна, тут не зусім дарэчныя, таму што яны больш нагадваюць матывы, якія сустракаюцца ў неастраўным або кантынентальным мастацтве, альбо таму, што яны занадта раннія і прадвяшчаюць тэндэнцыі больш позняга, нават раманскага перыяду.