Заходняя дывізія
Артыкул трэба цалкам перапісаць. |
Заходняя дывізія — планаваная вайсковая адзінка ў складзе Добраахвотніцкай арміі.
Заходняя стралковая дывізія | |
---|---|
Гады існавання | 1919 |
Тып | воінскае фарміраванне |
Войны | Грамадзянская вайна ў Расіі |
Камандзіры | |
Вядомыя камандзіры | Альфатэр |
Гісторыя
[правіць | правіць зыходнік]Фарміраванне пачалося па ініцыятыве Аляксандра Бахановіча, які называў сябе старшынёй Часовага краёвага ўраду Беларусі і звярнуўся з такой прапановай да Дзянікіна. Як вынікае з мемарандума віцэ-старшыні Беларускага нацыянальнага цэнтра Сцяпана Некрашэвіча ад 13 студзеня 1919 года да камандуючага саюзнымі войскамі генерала Бертло, планавалася стварыць Заходняю армію Расійскай дзяржавы (як былі створаны Паўночна-заходняя армія і Узброеныя сілы на Поўдні Расіі) і накіраваць яе на вызваленне у Беларусі, акупаванай палякамі і бальшавікамі. Некрашэвіч бачыў гэтую армію беларускай, Дзянікін блага ставіўся да Некрашэвіча, як да прадстаўнікоў усіх нацыянальных рухаў былой Расійскай імперыі, якіх лічыў сепаратыстамі. Як і Аляксандр Бахановіч, Дзянікін бачыў гэтую армію інтэрнацыянальнай.
Фарміраванне планавалася ў ваколіцах Адэсы. Камандуючым арміяй і адказным за яе фарміраванне ў пачатку 1919 года Дзянікін прызначыў генерала Гальфтэра (але ў студзені 1919 года Гальфтэр падаў у адстаўку[крыніца?]). Праз брак сродкаў было вырашана фарміраваць не асобную армію, а дывізію з беларусаў, палякаў, рускіх і літоўцаў у складзе Добраахвотніцкай арміі. Дывізія так і не была сфарміравана, рассеялася падчас эвакуацыі саюзнікаў з Адэсы і яе заняцця бальшавікамі ў красавіку 1919 года[1][2].
Напэўна, такі ход падзей не задавальняў С. Некрашэвіча, бо ў лютым 1919 года ён зноў звярнуўся да Бертло ў справе стварэння беларускіх узброеных фарміраванняў і атрымаў дазвол на фарміраванне беларускай дывізіі.
Крыніцы
[правіць | правіць зыходнік]- ↑ Латышонак 2014, с. 202.
- ↑ Латышонак 2014, с. 229.
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- Жаўнеры БНР / Алег Латышонак. — 3-е выд., перапрацаванае. — Смаленск: Інбелкульт, 2014. — 373 с.