Сухапарнік

Сухапарнік (паравы каўпак) — элемент паравога катла паравоза. Усталёўваецца ў верхняй частцы катла і нароўні з дымавой трубой з’яўляецца адным з самых яго прыкметных выступаючых элементаў. Сухапарнік аддзяляе пар ад вадзяных кропель і часціц шумавіння.

Так як назапашванне («акумуляванне») пары ў сухапарніку дазваляла дадаткова павысіць магутнасць паравоза пры руху па зацяжным пад’ёмам, то аб’ём сухапарніка стараліся зрабіць адносна вялікім, у асноўным, за кошт павелічэння вышыні (у паравозаў О яго вышыня складае 1050 мм). Аднак у сувязі з тым, што з павелічэннем магутнасці паравоза павялічваюцца памеры паравога катла, то для ўпісвання ў габарыт, вышыню каўпака зніжаюць (у ФД яго вышыня складае ўжо 565 мм, а ў АА — 240 мм), адначасова з гэтым павялічваючы яго дыяметр.

У дачыненні да пары, якая ўтвараецца ў катле сухапарнік з’яўляецца парасепаратарам, абараняючы машыну ад зносу трапляе ў выглядзе ўзважаных часціц шумавіннем. Для парасушэння (ачысткі паступаючай пары ад часціц кіпячай вадкасці) ў каўпаку размяшчаюць спецыяльныя паросушители: сеткавы, інэрцыйныя, вібрацыйныя і гэтак далей. На некаторых паравозах сухапарнікі ўсталёўваліся ў пярэдняй частцы катла (Э), што дазваляла паменшыць вільготнасць пары, на іншых — у цэнтральнай частцы (О, Ш), што дазваляла знізіць залежнасць аб’ёму сухопарника ад ваганняў вады ў катле. Пасля аналагічную схему ўстаноўкі сталі ўжываць і на савецкіх чыгунках. Таксама часам паравы каўпак можна зблытаць з пажыўным каўпаком, які усталёўваецца перад паравым і служыць для паскарэння выпарэння вады. Пажыўныя каўпакі ўжываліся на многіх паравозах сярэдняй магутнасці (напрыклад, Э^м). На больш магутных паравозах іх, як правіла, не ўсталёўвалі.

Сухапарнікі сустракаюцца не толькі на паравозах, але і на іншых парагенеруючых агрэгатах, дзе прымяненне больш складанага парасепаратара немэтазгодна ці немагчыма па прычыне габарытных памераў.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Цилиндрическая часть котла // Курс паровозов. Устройство и работа паровозов и техника их ремонта. — Москва: Государственное транспортное железнодорожное издательство, 1937. — Т. 1. — С. 108—113.