Тахікардыя

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Тахікардыя
МКХ-10 I47.47.-I49.49., R00.000.0
МКХ-9 427427, 785.0785.0
МКБ-9-КМ 785.0
MeSH D013610
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Тахікардыя (стар.-грэч.: ταχύς — хуткі і καρδία - сэрца) — павелічэнне частаты сардэчных скарачэнняў ад 90 удараў у хвіліну. Варта адрозніваць тахікардыю як паталагічную з'яву, г.зн. павелічэнне ЧСС у спакоі, і тахікардыю як нармальную фізіялагічную з'яву (павелічэнне ЧСС у выніку фізічнай нагрузкі, хвалявання ці страху).

Паталагічная тахікардыя шкодная па некалькіх прычынах. Па-першае, пры частым сэрцабіцці зніжаецца эфектыўнасць працы сэрца, бо жалудачкі не паспяваюць напоўніцца крывёй, у выніку чаго паніжаецца артэрыяльны ціск і памяншаецца прыток крыві да органаў. Па-другое, пагаршаюцца ўмовы кровазабеспячэння самога сэрца, бо яно здзяйсняе вялікую працу ў адзінку часу і патрабуе больш кіслароду, а дрэнныя ўмовы кровазабеспячэння сэрца павялічваюць рызыку ішэмічнай хваробы і наступнага інфаркту.

Тахікардыя - не хвароба, а сімптом, бо яна можа ўзнікаць як праява многіх розных захворванняў. Найбольш частымі прычынамі тахікардыі служаць парушэнні вегетатыўнай нервовай сістэмы, парушэнні эндакрыннай сістэмы, парушэнні гемадынамікі і розныя формы арытміі.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т.15: Следавікі — Трыо / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн, 2002. — Т. 15. — 552 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0251-2 (Т. 15).