Хелен Элізабет Кларк

Хелен Элізабет Кларк Helen Elizabeth Clark
37-ы прэм’ер-міністр Новай Зеландыі
5 снежня 1999 — 19 лістапада 2008
Манарх	Лізавета II
Папярэднік	Джэні Шыплі
Пераемнік	Джон Кі
Партыя	Лейбарысцкая партыя
Адукацыя	Оклендскі ўніверсітэт[d]
Навуковая ступень	магістр мастацтваў[d]
Дзейнасць	палітык, выкладчык універсітэта, палітолаг
Месца працы	Арганізацыя Аб’яднаных Нацый
Член у	Амерыканская акадэмія мастацтваў і навук
Нараджэнне	26 лютага 1950(1950-02-26) (70 гадоў) Тэ-Паху[d], акруга Уаіпа[d], Рэгіён Вайката, Новая Зеландыя
Муж	Пітэр Дэйвіс[d]
Аўтограф
Узнагароды	прэмія «Чэмпіёны Зямлі»[d] (2008) honorary doctor of the University of Auckland[d] (красавік 2009) 100 жанчын[d] (2013) ордэн Дружбы[d] honorary doctor of the University of Waikato[d]

Хелен Элізабет Кларк (англ.: Helen Elizabeth Clark; нар. 26 лютага 1950, Гамільтан, Новая Зеландыя) — лідар Лейбарысцкай партыі Новай Зеландыі, Прэм’ер-міністр Новай Зеландыі з 5 снежня 1999 па 18 снежня 2008.

Біяграфія

Нарадзілася ў сям’і фермера і настаўніцы. Вывучала паліталогію ва ўніверсітэце Окленда; у 1973—1981 гадах выкладала там жа. Член Лейбарысцкай партыі з 1973 года. У 1981 годзе ўпершыню абрана ў парламент. У 1987—1989 гадах працавала ў лейбарысцкіх урадах Дэвіда Лонгі, Джэфры Палмера і Майка Мура — спачатку міністрам будаўніцтва, затым — міністрам аховы здароўя і віцэ-прэм’ерам. Пасля паражэння ў 1989 годзе на чарговых парламенцкіх выбарах ад Нацыянальнай партыі Лейбарысцкая партыя сышла ў апазіцыю. З 1993 да 2008 года Хелен Кларк — лідар Лейбарысцкай партыі.

У 1999 годзе Лейбарысцкая партыя сфарміравала кааліцыю з партыяй Альянсу, і Хелен Кларк узначаліла ўрад. Яна займае таксама пасаду міністра культуры. Выступае за захаванне бяз’ядзернага статусу Новай Зеландыі, удасканаленне сістэмы сацыяльнага забеспячэння.

У 2002 годзе кааліцыя распалася, і адбыліся новыя выбары. Пасля іх лейбарысты ўвайшлі ў кааліцыю з Прагрэсіўнай партыяй і сфарміравалі ўрад пры падтрымцы партыі Будучыні і «зялёных». У 2003 годзе Кларк асудзіла ўварванне амерыканскіх войскаў у Ірак. У тым жа годзе яна заявіла, што ператварэнне Новай Зеландыі ў рэспубліку «непазбежна» (у наш час афіцыйна главой краіны лічыцца каралева Вялікабрытаніі, прадстаўленая генерал-губернатарам).

17 верасня 2005 года адбыліся чарговыя выбары ў парламент. Гэтым разам лейбарысты атрымалі 50 месцаў, супраць 48 у Нацыянальнай партыі, у 121-мясцовым парламенце.

На сённяшні дзень^[калі?] яна з’яўляецца кіраўніком праграмы развіцця ААН.

Спасылкі

• Сайт прэм’ер-міністра Новай Зеландыі (англ.)