Хелен Элізабет Кларк
| Хелен Элізабет Кларк Helen Elizabeth Clark | |||
 | |||
| |||
|---|---|---|---|
| 5 снежня 1999 — 19 лістапада 2008 | |||
| Манарх: | Елізавета II | ||
| Папярэднік: | Джэні Шыплі | ||
| Пераемнік: | Джон Кей | ||
| Партыя: | Лейбарысцкая партыя | ||
| Адукацыя: | |||
| Навуковая ступень: | магістр мастацтваў[d] | ||
| Дзейнасць: | палітык, выкладчык універсітэта | ||
| Месца працы: | |||
| Нараджэнне: | 26 лютага 1950 (68 гадоў) | ||
| Муж: | Peter Davis[d] | ||
| Аўтограф: | 
| ||
| Узнагароды: |
| ||
Хелен Элізабет Кларк (англ.: Helen Elizabeth Clark; нар. 26 лютага 1950, Гамільтан, Новая Зеландыя) — лідар Лейбарысцкай партыі Новай Зеландыі, Прэм'ер-міністр Новай Зеландыі з 5 снежня 1999 па 18 снежня 2008.
Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]
Нарадзілася ў сям'і фермера і настаўніцы. Вывучала паліталогію ва ўніверсітэце Окленда; у 1973—1981 выкладала там жа. Член Лейбарысцкай партыі з 1973. У 1981 упершыню абрана ў парламент. У 1987—1989 працавала ў лейбарысцкіх урадах Дэвіда Лонгі, Джэфры Палмера і Майка Мура — спачатку міністрам будаўніцтва, затым — міністрам аховы здароўя і віцэ-прэм'ерам. Пасля паражэння ў 1989 на чарговых парламенцкіх выбарах ад Нацыянальнай партыі Лейбарысцкая партыя сышла ў апазіцыю. З 1993 да 2008 Хелен Кларк — лідар Лейбарысцкай партыі.
У 1999 Лейбарысцкая партыя сфарміравала кааліцыю з партыяй Альянсу, і Хелен Кларк узначаліла ўрад. Яна займае таксама пасаду міністра культуры. Выступае за захаванне бяз'ядзернага статусу Новай Зеландыі, удасканаленне сістэмы сацыяльнага забеспячэння.
У 2002 кааліцыя распалася, і адбыліся новыя выбары. Пасля іх лейбарысты ўвайшлі ў кааліцыю з Прагрэсіўнай партыяй і сфарміравалі ўрад пры падтрымцы партыі Будучыні і «зялёных». У 2003 Кларк засудзіла ўварванне амерыканскіх войскаў у Ірак. У тым жа годзе яна заявіла, што ператварэнне Новай Зеландыі ў рэспубліку «непазбежна» (у наш час афіцыйна главой краіны лічыцца каралева Вялікабрытаніі, прадстаўленая генерал-губернатарам).
17 верасня 2005 адбыліся чарговыя выбары ў парламент. Гэтым разам лейбарысты атрымалі 50 месцаў, супраць 48 у Нацыянальнай партыі, у 121-мясцовым парламенце.
На сённяшні дзень[калі?] яна з'яўляецца кіраўніком праграмы развіцця ААН.
