Перайсці да зместу

The Guardian

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
The Guardian
Выява лагатыпа
Арыгінальная
назва
англ.: The Guardian[2][3]
Тып штодзённая газета
Фармат берлінер
Заснавальнік John Edward Taylor[d][4]
Уладальнік Guardian Media Group
Выдавец Guardian Media Group[d]
Краіна
Рэдактар Кэтрын Вінэр
Галоўны рэдактар Katharine Viner[d]
Заснавана 1821, The Observer - 1791
Палітычная прыналежнасць (лева)ліберальная
Мова англійская[5]
Перыядычнасць 1 суткі
Кошт £0,80 (панядзелак—пятніца)
£1,50 (субота)
£1,90 (нядзеля, The Observer)
Галоўны офіс Kings Place, 90 York Way, London N1 9GU
Тыраж 256 283[1]
ISSN 0261-3077
Узнагароды
Вэб-сайт theguardian.com (англ.)
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

The Guardian — штодзённая газета у Вялікабрытаніі, заснаваная ў Манчэстэры ў 1821 годзе пад назвай The Manchester Guardian. У 1959 годзе змяніла назву на цяперашнюю, а ў 1964 г. рэдакцыя пераехала ў Лондан. Нядзельны выпуск аформлены ў выглядзе газеты The Observer (стала часткай групы Guardian ў 1993 г.). Сайт газеты — самы наведвальны з сайтаў брытанскіх газет, прычым яго матэрыялы могуць адрознівацца ад матэрыялаў папяровага выдання.

Належыць групе кампаній Guardian Media Group.

Па палітычных поглядах выданне адносяць да леваліберальных, лічыцца, што рэдакцыя пры гэтым знаходзіцца ў дастаткова блізкіх адносінах з кіруючай Лейбарысцкай партыяй.

12 верасня 2005 года брытанская газета The Guardian перайшла на паменшаны фармат — «берлінер». Газета стала на 6 сантыметраў вузейшай і на 12 — карацейшай. Фармат «берлінер» падобны па знешнім выглядзе да таблоіднага фармату (А3), аднак крыху адрозніваецца ад яго па памерах. Змяніўся ў новай версіі The Guardian і шрыфт матэрыялаў, і лагатып. Новае напісанне назвы газеты зроблена белымі літарамі на фіялетавым фоне. На думку экспертаў па вывучэнні брытанскага медыя-рынку, «новы лагатып стаў больш падобным па дызайне да лагатыпаў інтэрнэт-выданняў».

З 2006 года на паменшаны фармат перайшлі і выданні The Guardian, і нядзельны штотыднёвік The Observer.

Галоўныя рэдактары

[правіць | правіць зыходнік]
  • Джон Эдвард Тэйлар (1821—1844)
  • Джэрэмі Гарнет (1844—1861) (сумесна з Расэлам Скотам Тэйларам з 1847 па 1848)
  • Эдвард Тэйлар (1861—1872)
  • Чарлз Прэствіч Скот (1872—1929)
  • Тэд Скот (1929—1932)
  • Уільям Персіваль Крозье (1932—1944)
  • Альфрэд Паўэл Уодсварт (1944—1956)
  • Элестер Хізерынгтан (1956—1975)
  • Пітэр Прэстан (1975—1995)
  • Алан Расбрыджэр (1995—2015)
  • Кэтрын Вінэр (2015 — цяперашні час)

Крытыка газеты ў прадузятасці

[правіць | правіць зыходнік]

Па звестках брытанскай арганізацыі «Honest reporting», што ставіць сваёй мэтай збалансаванае асвятленне дзеянняў Ізраіля ў СМІ, і іншых крыніц, «Гардыян» часта мае антыізраільскі ўхіл, вядомая сваім пастаянным «зрухам» у бок арабскага пункту гледжання[6].

Мянушка The Grauniad была дадзена газеце сатырычным часопісам Private Eye. Мянушка звязана з тым, што газета стала вядомая мноствам тыпаграфічных памылак, такіх як няправільнае напісанне ўласнай назвы The Gaurdian[7]. Дамен grauniad.co.uk зарэгістраваны на імя газеты і перанакіроўвае ўсе запыты да яго на афіцыйны сайт газеты.

Самы першы выпуск The Guardian таксама ўтрымліваў шэраг памылак. Магчыма, найбольш заўважнай была абдрукоўка ў нататцы пра таргі, у якой слова «аўкцыён» (auction) было надрукавана ў выглядзе atction.

Зноскі

  1. ABCs: National daily newspaper circulation June 2011 (англ.). guardian.co.uk (15 ліпеня 2011). Архівавана з першакрыніцы 5 лютага 2012. Праверана 11 ліпеня 2011.
  2. https://www.theguardian.com/gnm-archive/2002/jun/11/1 Праверана 24 сакавіка 2020.
  3. (unspecified title) — ISSN 0261-3077
  4. History of the GuardianThe Guardian. Праверана 16 верасня 2013.
  5. а б The ISSN portalParis: ISSN International Centre, 2005. — ISSN 0261-3077
  6. У той жа час і сама арганізацыя Honest reporting падвяргалася крытыцы Барбарай Матус за прадузятасць, аднабаковасць і фраз з кантэксту:
    Пры гэтым сама Б. Матус заўважана ў выкарыстанні некарэктных даных з адпаведнымі з іх высновамі:
  7. Jim Bernhard, Porcupine, Picayune, & Post: how newspapers get their names, pp. 26–27