Цары маскоўскія: Розніца паміж версіямі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
[недагледжаная версія][недагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Няма тлумачэння праўкі
дрНяма тлумачэння праўкі
Радок 1: Радок 1:
У пачатку ХVI ст. усё большае распаўсюджванне атрымоўвае прызнанне і ідэя божага паходжання ўлады Гасудара. Адным з першых аб гэтым загаварыў Іосіф Волацкі. У сваіх пасланнях да Вялікага Князя Васілія III ён стала менаваў яго «самадзержцам», «царом» і «гасударам усея Рускія зямлі». Больш таго, Іосіф Волоцкий прыпадабняў зямную місію рускага гаспадара Божаму Промыслу: «Царь ведь естеством подобен вышнему Богу», так як ён «скипетр царствия принял от Бога». Сігізмунд Герберштэйн сведчыць, што ў часы Васілія III самога Вялікага Князя яго падданыя звалі «ключником и постельничим Божиим» лічылі, што «...воля гасудара ёсць воля Божыя і, што бы ні зрабіў государ, ён робіць гэта па волі Божыяй»<ref>С.В. Перевезенцев. Смысл русской истории. М.: Вече, 2004. 496с.</ref>
У пачатку ХVI ст. усё большае распаўсюджванне атрымоўвае прызнанне і ідэя божага паходжання ўлады Гасудара. Адным з першых аб гэтым загаварыў Іосіф Волацкі. У сваіх пасланнях да Вялікага Князя Васілія III ён стала менаваў яго «самадзержцам», «царом» і «гасударам усея Рускія зямлі». Больш таго, Іосіф Волоцкий прыпадабняў зямную місію рускага гаспадара Божаму Промыслу: «Царь ведь естеством подобен вышнему Богу», так як ён «скипетр царствия принял от Бога». Сігізмунд Герберштэйн сведчыць, што ў часы Васілія III самога Вялікага Князя яго падданыя звалі «ключником и постельничим Божиим» лічылі, што «...воля гасудара ёсць воля Божыя і, што бы ні зрабіў государ, ён робіць гэта па волі Божыяй»<ref>С.В. Перевезенцев. Смысл русской истории. М.: Вече, 2004. 496с.</ref>


У гэты жа час атрымала распащсюджванне канцэпцыя Масквы, як Трэцяга Рыму (''два Рыма палі, тэці стаіць, а чацвертаму не быць''), якая абгрунтоўвае пераемнасць рускай дзяржавы ад Царграда, які пал пад ударамі мусульман. Старажытнае Візантыйскае царства з яго багавенчанымі імператарамі заўсёды было ўзорам для праваслаўных краін.
У гэты жа час атрымала распаўсюджванне канцэпцыя Масквы, як Трэцяга Рыму (''два Рыма палі, тэці стаіць, а чацвертаму не быць''), якая абгрунтоўвае пераемнасць рускай дзяржавы ад Царграда, які пал пад ударамі мусульман. Старажытнае Візантыйскае царства з яго багавенчанымі імператарамі заўсёды было ўзорам для праваслаўных краін.


[[16 студзеня]] [[1547]] у [[Успенскі сабор Маскоўскага крамля |Успенскім саборы]] [[Маскоўскі крэмль|Маскоўскага Крамля]] адбылося ўрачысты вянчанне на царства вялікага князя [[Іван Грозны|Івана IV]], які і стаў першым царом. Такім чынам, тытул цара, як вышэйшы тытул у дзяржаве існаваў з [[1547]] па [[1721]] год, калі [[Пётр I, імператар расійскі|Пётр I]] прыняў тытул імператара і [[Расія]] стала імперыяй.
[[16 студзеня]] [[1547]] ва [[Успенскі сабор Маскоўскага крамля |Успенскім саборы]] [[Маскоўскі крэмль|Маскоўскага Крамля]] адбылося ўрачысты вянчанне на царства вялікага князя [[Іван Грозны|Івана IV]], які і стаў першым царом. Такім чынам, тытул цара, як вышэйшы тытул у дзяржаве існаваў з [[1547]] па [[1721]] год, калі [[Пётр I, імператар расійскі|Пётр I]] прыняў тытул імператара і [[Расія]] стала імперыяй.


{| align=center
{| align=center

Версія ад 15:22, 17 снежня 2007

У пачатку ХVI ст. усё большае распаўсюджванне атрымоўвае прызнанне і ідэя божага паходжання ўлады Гасудара. Адным з першых аб гэтым загаварыў Іосіф Волацкі. У сваіх пасланнях да Вялікага Князя Васілія III ён стала менаваў яго «самадзержцам», «царом» і «гасударам усея Рускія зямлі». Больш таго, Іосіф Волоцкий прыпадабняў зямную місію рускага гаспадара Божаму Промыслу: «Царь ведь естеством подобен вышнему Богу», так як ён «скипетр царствия принял от Бога». Сігізмунд Герберштэйн сведчыць, што ў часы Васілія III самога Вялікага Князя яго падданыя звалі «ключником и постельничим Божиим» лічылі, што «...воля гасудара ёсць воля Божыя і, што бы ні зрабіў государ, ён робіць гэта па волі Божыяй»[1]

У гэты жа час атрымала распаўсюджванне канцэпцыя Масквы, як Трэцяга Рыму (два Рыма палі, тэці стаіць, а чацвертаму не быць), якая абгрунтоўвае пераемнасць рускай дзяржавы ад Царграда, які пал пад ударамі мусульман. Старажытнае Візантыйскае царства з яго багавенчанымі імператарамі заўсёды было ўзорам для праваслаўных краін.

16 студзеня 1547 ва Успенскім саборы Маскоўскага Крамля адбылося ўрачысты вянчанне на царства вялікага князя Івана IV, які і стаў першым царом. Такім чынам, тытул цара, як вышэйшы тытул у дзяржаве існаваў з 1547 па 1721 год, калі Пётр I прыняў тытул імператара і Расія стала імперыяй.

Іван IV 15471584
Фёдар I 15841598
Барыс Гадуноў 15981605
Фёдар II 1605
Ілжэдзмітрый I 16051606
Васілій Шуйскі 16061610
Польская інтэрвенцыя 16101613
Міхаіл Фёдаравіч 16131645
Аляксей Міхайлавіч 16451676
Фёдар III 16761682
Іван V 16821696
(сумесна з Пятром I)
Пётр I 16821696
(сумесна з Іванам V)
16961721
(адаасобна)
  1. С.В. Перевезенцев. Смысл русской истории. М.: Вече, 2004. 496с.