Неарамантызм

Неарамантызм — кірунак у мастацтве (першым чынам, у літаратуры) мяжы XIX—XX стагоддзяў, які ўзнікае як рэакцыя на рэалістычныя і натуралістычныя тэндэнцыі другой паловы XIX стагоддзя. У агульным сэнсе слова можа быць вызначана як адраджэнне літаратурных настрояў першай паловы XIX стагоддзя ў Еўропе (Рамантызм). Можа разумецца як ранняя фаза ці адно з крылаў мадэрнізму.

Свет неарамантычнай літаратуры поўны нечаканасцей, прыгод і небяспек, але дзейнічаюць у ім самыя звычайныя людзі. Гераічнасць учынкаў-гэта імкненне пражыць жыццё ярка, не губляючы павагі да сябе сябе («Востраў скарбаў» Р. Л. Стывенсана, «Капітан Завярні-галава» Л. Бусенара).

Неарамантызм апынуўся вельмі плённым літаратурным кірункам. У ХХ стагоддзі працягваюць стварацца неарамантычныя творы («Адысея капітана Блада» Р. Сабаціні і «Спадчыннік з Калькуты»).

На фарміраванне неарамантызму аказала значны ўплыў філасофія Ніцшэ і Шапенгаўэра, таму ў цэнтры неарамантычнага твора часта стаіць асоба асаблівай сілы.

Сярод яркіх прадстаўнікоў неарамантызму — такія пісьменнікі, як Этэль Ліліян Войніч, Джэк Лондан, Майн Рыд, Рафаэль Сабаціні, Жуль Верн, Артур Конан Дойл, Генрык Ібсен, Кнут Гамсун, Рэдзьярд Кіплінг, Эйна Лейна, Эдмон Растан, Роберт Стывенсан, Герман Гесэ; у Расіі — ранні Максім Горкі, Мікалай Гумілёў, Аляксандр Грын, Уладзімір Набокаў.

Да неарамантызму адносяць таксама шэраг значных музыкантаў (першым чынам, Рыхарда Вагнера), мастакоў (у прыватнасці, Бекліна) і інш.

Гл. таксама

• Рамантызм

Спасылкі

• Луков Вл. А. Неоромантизм во Франции // Информационный гуманитарный портал «Знание. Понимание. Умение». — 2012. — № 1 (январь — февраль).
• Луков Вл. А. Французский неоромантизм. — М.: МосГУ, 2009. — 102 с. — 100 экз.
• Артыкул у Літаратурнай энцыклапедыі