Васіль Канстанцінавіч Чартарыйскі: Розніца паміж версіямі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
[дагледжаная версія][дагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Artificial123 (размовы | уклад)
Няма тлумачэння праўкі
Радок 1: Радок 1:
'''Васіль ЧАРТАРЫ{{націск}}ЙСКІ''' (? — пасля 1417) — пачынальнік роду князёў [[род Чартарыйскіх|Чартарыйскіх]].
'''Васіль Чартары{{націск}}йскі''' (? — пасля 1417) — пачынальнік роду князёў [[род Чартарыйскіх|Чартарыйскіх]].


Паводле генеалагічнай традыцыі лічыцца сынам князя [[Канстанцін Альгердавіч|Канстанціна Альгердавіча]] (?—1390); пры гэтым спасылаюцца на пацвярджэнне польскім каралём [[Уладзіслаў III Варненчык|Уладзіславам III]] граматай ад 14.6.1442 сваяцтва Чартарыйскіх з [[Альгерд]]ам. Аднак гісторыкі ХІХ ст. выказвалі сумненні ў верагоднасці гэтай граматы і схіляліся да версіі пра беларускае паходжанне роду.
Паводле генеалагічнай традыцыі лічыцца сынам князя [[Канстанцін Альгердавіч|Канстанціна Альгердавіча]] (?—1390); пры гэтым спасылаюцца на пацвярджэнне польскім каралём [[Уладзіслаў III Варненчык|Уладзіславам III]] граматай ад 14.6.1442 сваяцтва Чартарыйскіх з [[Альгерд]]ам. Аднак гісторыкі ХІХ ст. выказвалі сумненні ў верагоднасці гэтай граматы і схіляліся да версіі пра беларускае паходжанне роду.

Версія ад 23:14, 26 мая 2014

Васіль Чартары́йскі (? — пасля 1417) — пачынальнік роду князёў Чартарыйскіх.

Паводле генеалагічнай традыцыі лічыцца сынам князя Канстанціна Альгердавіча (?—1390); пры гэтым спасылаюцца на пацвярджэнне польскім каралём Уладзіславам III граматай ад 14.6.1442 сваяцтва Чартарыйскіх з Альгердам. Аднак гісторыкі ХІХ ст. выказвалі сумненні ў верагоднасці гэтай граматы і схіляліся да версіі пра беларускае паходжанне роду.

У 1393 пры двары Ягайлы, валодаў Лагойскам. Уладальнік маёнтка Чартарыйска на р. Стыр на Палессі (Луцкі павет, Валынскае ваяводства ВКЛ), ад якога атрымаў у XV ст. прозвішча. Сынамі яго былі Іван (? — каля 1460), Аляксандр (? — пасля 1477) і Міхаіл (? — да 1489).

Літаратура

  • Грыцкевіч А. Чартарыйскія // ЭГБ у 6 т. Т. 6. Кн. II. Мн., 2003.