Наталля Радзіна: Розніца паміж версіямі
[недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
устаўлены тэкт наталля Радзіна |
др спасылкі |
||
Радок 10: | Радок 10: | ||
З 2001 года — галоўны рэдактар сайта «Хартыя-97»<ref>[http://www.svaboda.org/a/24946828.html Натальля Радзіна] </ref>. |
З 2001 года — галоўны рэдактар сайта «Хартыя-97»<ref>[http://www.svaboda.org/a/24946828.html Натальля Радзіна] </ref>. |
||
Неаднаразова падвяргалася арыштам і збіццю ў час асвятлення акцый апазыцыі<ref>[https://palitviazni.info/viazen/natallia-radzina Натальля Радзіна</ref>. Палітвязень, вязень сумлення. |
Неаднаразова падвяргалася арыштам і збіццю ў час асвятлення акцый апазыцыі<ref>[https://palitviazni.info/viazen/natallia-radzina Натальля Радзіна</ref>. [[Палітычныя зняволеныя|Палітвязень]], [[Вязень сумлення|вязень сумлення.]] |
||
== Пераслед за журналісцкую дзейнасць == |
== Пераслед за журналісцкую дзейнасць == |
||
У 2010 годзе супраць яе ўзбуджана некалькі крымінальных спраў за публікацыі на сайце «Хартыя-97»<ref>http://www.svaboda.org/a/24946828.html Натальля Радзіна] </ref>. |
У 2010 годзе супраць яе ўзбуджана некалькі крымінальных спраў за публікацыі на сайце «Хартыя-97»<ref>http://www.svaboda.org/a/24946828.html Натальля Радзіна] </ref>. |
||
16 сакавіка 2010 г. ў рамках расследавання крымінальнай справы аб паклёпе, узбуджанай па заяве былога начальніка УКДБ Гомельскай вобласці Івана Каржа, супрацоўнікі міліцыі і людзі ў цывільным уварваліся ў кватэру, якую Н.Радзіна афіцыйна арэндавала ў Мінску, і дзе размяшчаўся офіс сайта www.charter97.org. У выніку вобшуку супрацоўнікі праваахоўных органаў канфіскавалі 8 кампутараў, адзін з супрацоўнікаў спецслужбаў у цывільным ударыў Н.Радзіну ў твар<ref>[http://www.belaruspartisan.org/bp-forte/?page=100&backPage=13&news=75633&newsPage=0 Мать Натальи Радиной: Я горжусь своей дочерью (фото)]</ref>. |
16 сакавіка 2010 г. ў рамках расследавання крымінальнай справы аб паклёпе, узбуджанай па заяве былога начальніка УКДБ Гомельскай вобласці Івана Каржа, супрацоўнікі міліцыі і людзі ў цывільным уварваліся ў кватэру, якую Н.Радзіна афіцыйна арэндавала ў Мінску, і дзе размяшчаўся офіс сайта www.charter97.org. У выніку вобшуку супрацоўнікі праваахоўных органаў канфіскавалі 8 кампутараў, адзін з супрацоўнікаў спецслужбаў у цывільным ударыў Н.Радзіну ў твар<ref>[http://www.belaruspartisan.org/bp-forte/?page=100&backPage=13&news=75633&newsPage=0 Мать Натальи Радиной: Я горжусь своей дочерью (фото)]</ref>. |
||
Падчас сілавога разгона Плошчы-2010 Н.Радзіна была збітая, ёй разбілі галаву<ref>[https://palitviazni.info/viazen/natallia-radzina Натальля Радзіна]</ref>. |
Падчас сілавога разгона [[Плошча 2010|Плошчы-2010]] Н.Радзіна была збітая, ёй разбілі галаву<ref>[https://palitviazni.info/viazen/natallia-radzina Натальля Радзіна]</ref>. |
||
У гэтую ж ноч 20 снежня была затрымана ў рэдакцыі сайта charter97.org і змешчаная пад варту ў СІЗА КДБ. Напрыканцы снежня 2010 г. ёй прад’яўленае абвінавачаньне па крымінальнай справе, узбуджанай следчым упраўленнем папярэдняга расследавання ГУУС |
У гэтую ж ноч 20 снежня была затрымана ў рэдакцыі сайта charter97.org і змешчаная пад варту ў СІЗА [[Камітэт дзяржаўнай бяспекі|КДБ]]. Напрыканцы снежня 2010 г. ёй прад’яўленае абвінавачаньне па крымінальнай справе, узбуджанай следчым упраўленнем папярэдняга расследавання ГУУС Мінгарвыканкама па чч. 1 і 2 арт. 293 КК (масавыя беспарадкі)<ref>[https://palitviazni.info/viazen/natallia-radzina Натальля Радзіна] </ref>. |
||
Міжнародная Амністыя назвала Н.Радзіну вязнем сумлення і запатрабавала яе вызвалення<ref>[https://amnesty.org.ru/node/1677/ ПРЕСС-РЕЛИЗ] </ref>. |
Міжнародная Амністыя назвала Н.Радзіну вязнем сумлення і запатрабавала яе вызвалення<ref>[https://amnesty.org.ru/node/1677/ ПРЕСС-РЕЛИЗ] </ref>. |
Версія ад 18:20, 1 мая 2017
Наталля Радзіна (нар. 03 мая 1979 г. Кобрын.) — журналістка і галоўны рэдактар апазыцыйнага сайта charter97.org.
Біяграфія
Наталля Радзіна нарадзілася 3 мая 1979 года ў Кобрыне Брэсцай вобласці.Бацька — вайсковец ваенна-паветраных сіл, маці працавала ў дзіцячым садку.
З 1979 па 1985 год пражывала ў Польшчы, дзе служыў бацька.
У 1996 годзе скончыла сярэднюю школу ў Кобрыне, у 2001-м — факультэт журналістыкі Беларускага дзяржаўнага ўнівэрсытэта. З 1997 года працавала ў такіх незалежных выданнях, як газэта «Имя», «Народная воля», «Навіны», «Наша Свабода».
З 2001 года — галоўны рэдактар сайта «Хартыя-97»[1].
Неаднаразова падвяргалася арыштам і збіццю ў час асвятлення акцый апазыцыі[2]. Палітвязень, вязень сумлення.
Пераслед за журналісцкую дзейнасць
У 2010 годзе супраць яе ўзбуджана некалькі крымінальных спраў за публікацыі на сайце «Хартыя-97»[3].
16 сакавіка 2010 г. ў рамках расследавання крымінальнай справы аб паклёпе, узбуджанай па заяве былога начальніка УКДБ Гомельскай вобласці Івана Каржа, супрацоўнікі міліцыі і людзі ў цывільным уварваліся ў кватэру, якую Н.Радзіна афіцыйна арэндавала ў Мінску, і дзе размяшчаўся офіс сайта www.charter97.org. У выніку вобшуку супрацоўнікі праваахоўных органаў канфіскавалі 8 кампутараў, адзін з супрацоўнікаў спецслужбаў у цывільным ударыў Н.Радзіну ў твар[4].
Падчас сілавога разгона Плошчы-2010 Н.Радзіна была збітая, ёй разбілі галаву[5].
У гэтую ж ноч 20 снежня была затрымана ў рэдакцыі сайта charter97.org і змешчаная пад варту ў СІЗА КДБ. Напрыканцы снежня 2010 г. ёй прад’яўленае абвінавачаньне па крымінальнай справе, узбуджанай следчым упраўленнем папярэдняга расследавання ГУУС Мінгарвыканкама па чч. 1 і 2 арт. 293 КК (масавыя беспарадкі)[6].
Міжнародная Амністыя назвала Н.Радзіну вязнем сумлення і запатрабавала яе вызвалення[7].
Правяла 1,5 месяца ў турме КДБ, 28 студзеня 2011 г[8]. журналістку вызвалілі да суда з умовай абмежавання перамяшчэнняў і яна мусіла знаходзіцца па месцы сваёй рэгістрацыі ў г. Кобрын[9].
Скарыстаўшыся выклікам з Кобрына у Мінск да следчага КДБ, Н.Радзіна пакінула Беларусь. 1 красавіка журналістка была ў Маскве, але без дакумэнтаў - яны засталіся ў КДБ.
Атрымаць дакументы Н. Радзіна змагла з дапамогай Упраўлення Вярхоўнага камісарыята ААН па справах бежанцаў у Расіі.Пасля прызнання Радзінай бежанцам па лініі ААН, першай дзяржавай, якая аказала ёй міжнародную падтрымку, сталі Нідэрланды. 28 ліпеня, пасля афармлення праязных дакументаў, яна вылецела з Масквы ў Амстэрдам, а праз тры дні паехала ў Летуву. У гэтай краіне пасля прэзыдэнцкіх выбараў быў зарэгістраваны сайт charter97.org. 4 жніўня Радзіна папрасіла палітычнага прытулку ў Летуве[10].
У верасні 2012 года Н.Радзіна адкрыла офіс рэдакцыі сайту «Хартыя-97» у Варшаве[11]. Цяпер журналістка жыве і працуе ў гэтым горадзе[12].
Узнагароды
У 2010 годзе Н.Радзіна намінаваная вядучай брытанскай праваабарончай арганізацыяй “Індэкс цэнзуры” на прэмію “Свабода слова” ў намінацыі “За барацьбу супраць рэпрэсіяў і за дзейнасць, накіраваную на змяненне палітычнага клімату”[13][14].
У кастрычніку 2011 г. Наталля Радзіна стала лаўрэатам прэміі Міжнароднага камітэта абароны журналістаў "За свабоду прэсы"[15].
У 2015 г. атрымала прэмію "Свабода прэсы" міжнароднай арганізацыі "Рэпарцёры без межаў" за 2015 год[16].
Зноскі
- ↑ Натальля Радзіна
- ↑ [https://palitviazni.info/viazen/natallia-radzina Натальля Радзіна
- ↑ http://www.svaboda.org/a/24946828.html Натальля Радзіна]
- ↑ Мать Натальи Радиной: Я горжусь своей дочерью (фото)
- ↑ Натальля Радзіна
- ↑ Натальля Радзіна
- ↑ ПРЕСС-РЕЛИЗ
- ↑ Натальля Радзіна выйшла зь СІЗА КДБ
- ↑ Натальля Радзіна выйшла зь СІЗА КДБ
- ↑ Натальля Радзіна папрасіла палітычнага прытулку ў Летуве Крутой маршрут
- ↑ Натальля Радзіна
- ↑ Натальля Радзіна
- ↑ Натальля Радзіна
- ↑ [Адзін дзень палітвязня 2009- 2011 гг. Бібліятэка Свабоды. ХХІ стагодзьдзе.) -- Радыё Свабодная Еўропа/ Радыё Свыбода, 2011. 328 с. C. 161. ISBN978-0-929849-42-3]
- ↑ Натальля Радзіна Натальля Радзіна атрымае прэмію Свабоды Прэсы
- ↑ Наталья Радина и Егор Мартинович стали лауреатами премии "Свобода прессы" организации "Репортеры без границ"
Літаратура
- За права на выбар. Партрэты асуджаных. Плошча-2010. / Рэд. А.Лапцёнак. Праваабарончы цэнтр "Вясна" / —Вільнюс: Gudas, 2011. — 142 c. (ст.130-131)
- Адзін дзень палітвязня 2009- 2011 гг. Бібліятэка Свабоды. ХХІ стагодзьдзе.) -- Радыё Свабодная Еўропа/ Радыё Свыбода, 2011. 328 с. C. 161. ISBN978-0-929849-42-3